Oordelen

Na het niet-klagen, lijkt het mij tijd voor een nieuw experimentje: Niet oordelen.

Denk er maar eens over na, let er maar eens op in je dagelijks leven: Hoe vaak oordeel je niet over mensen? Van onschuldige dingen “Goh, wat een gek kapsel” tot wat heftigere “Ik vind dat zo’n irritant mens”.

Probeer je dan ook eens bewust te worden van het feit dat je, iedere keer als je negatief over een ander oordeelt, een klein stukje “afsnoept” van zijn of haar energieveld. Iedere keer als jij oordeelt, pak je eens stukje van iemands energie en maak je diegene een beetje kleiner. Is dat wat je wil? Grote kans dat dit niet is waar je op uit bent, tijd voor verandering?

Dus kunnen we gaan proberen niet te oordelen. Niet makkelijk, want het gebeurt overal om ons heen en is een deel van ons geworden. En zelfs een oordelende gedachte is al genoeg om iemands zijn een beetje aan te tasten. Dus we moeten zelfs ons denken aanpassen. Dit zal een proces zijn. Een proces waarbij we vaak zullen falen. Maar dat falen zal ons wel bewuster maken.

Een valkuil is dat je jezelf gaat veroordelen als het niet gelijk lukt, besef je dat dit hoort bij het proces. Door jezelf te veroordelen, doe je jezelf geweld aan. Niet doen dus!

Bedenk je ook dat je deze kennis ook in andermans voordeel kunt gebruiken. Door een positieve gedachte die je hebt over iemand, groeit zijn energieveld. Als je die gedachte ook uitspreekt, kun je de groei vaak ook zien. Dus je kunt iemand bewust sterker maken! Is dat niet ontzettend mooi?

Ik ga deze nieuwe uitdaging aan. Ik ga proberen mensen niet aan te tasten in hun zijn, maar ze hierin juist te versterken. Wie doet er met me mee?

“If you judge people, you have no time to love them” – Mother Theresa

Het zeurende stemmetje

Het valt me de laatste tijd op dat veel mensen onzekerheden hebben waar ze helemaal niet nodig zijn. Een zeurend stemmetje in hun hoofd, dat ze vertelt dat ze iets niet kunnen, dat ze niet goed genoeg zijn.


Vooral ook mensen die steeds meer "verlicht" raken, lijken hier last van te hebben. Ik vermoed dat het stemmetje het ego vertegenwoordigt. Je ego is bang dat je verder groeit, want dat zou betekenen dat je steeds verder van je ego verwijderd raakt. Je ego wil dit tegen gaan.


We zijn allemaal één, kunnen samen zoveel bereiken, zoveel co-creëren! Maar als we allemaal één zijn, dan komt ons ego in het nauw. Die heeft dan opeens niet zoveel meer te vertellen.


De vraag is alleen wat je hier dan aan kan doen. Iedereen kan je vertellen dat je in jezelf moet geloven, dat je niet toe moet geven, los moet laten, maar hoe doe je dat? Het antwoord is niet eenvoudig en niet eenduidig, het kan voor iedereen anders zijn. 


Wat mij helpt, is bedenken dat er zoveel van ons gehouden wordt, dat er altijd engelen, ook in de menselijke variant, voor ons klaar staan, die ONVOORWAARDELIJK van ons houden. Als zij het kunnen, waarom wij zelf dan niet?


Zoals Tori Amos het verwoordde in Winter (over een vader-dochter relatie): When you're gonna make up your mind? When you're gonna love you as much as I do?


Denk daar maar eens aan als je weer onzeker bent: Er wordt veel van je gehouden, wanneer ga je dat zelf ook doen?

Niet klagen

 Inmiddels een paar dagen bezig met “een week niet klagen”, een initiatief van iemand op Twitter. Ik heb het al vaker geprobeerd, maar kon het toen toch slecht volhouden. 

Had zo’n A Complaint Free World bandje aangeschaft, maar moest maar blijven wisselen van arm waar ik hem om had (dit moet als je geklaagd hebt, de bedoeling is dat hij 21 dagen aan dezelfde arm blijft).

Maar het feit dat we het samen doen, blijkt te helpen. Iedere dag even verslag uitbrengen ook. De eensgezindheid die we via Twitter nu bereiken, blijkt een uitkomst.

Het focussen op je gedachten, brengt ook veel bewustwording mee. Je wordt je heel bewust van waarmee je normaal gesproken jezelf of een ander naar beneden haalt. Alleen al die bewustwording is heel mooi en de moeite waard.

Ik heb gemerkt dat het niet klagen ruimte schept. Het feit dat je bewust niet met klagen bezig gaat, spaart je energie en schept ruimte voor oplossingen. Dat is ook de Wet van Aantrekking: Daar waar je ruimte creëert, kunnen mooie dingen ontstaan! Door je op het positieve te concentreren, krijg je ook een positieve invulling.

De wereld ziet er ook ineens mooier uit, de mooie dingen vallen mij sowieso vaak op, maar nu nog meer dan anders. Het zonnetje dat doorbreekt, een vogeltje dat door de tuin hupt, de bloemen die ontluiken buiten, maar vooral ook: de lach van de mensen om je heen. Je positiviteit wordt als het ware weerkaatst en komt gelijk weer bij je binnen. Wat kan zo’n lach toch mooi zijn. Vooral de lach van mijn zoontje is prachtig! Een zoontje dat ook duidelijk door lijkt te hebben dat mama heel positief is nu en daarom supervrolijk en grappig doet. Wederom wordt mijn goede bui vermenigvuldigd!

En zo blijkt het steeds te gaan, door de resultaten van het niet klagen wordt het positieve gevoel vergroot, wordt het steeds sterker, zo sterk dat mijn man laatst opmerkte: “Het lijkt wel of er een zonnetje binnenkomt!”

Ik denk dat ik zeker weer ga proberen om de 21 dagen te halen, tijd voor een nieuwe gewoonte!