donderdag 23 augustus 2012

Je pad


Gisteren in bed kwam dit in mij op:

I’ve been
Alone
I’ve walked
Alone
I’ve found my way
Alone
So I could be happy
Alone

I’ve had to find my way ALONE,
So we can walk this path TOGETHER

Wat bedoel ik hier nu mee? Dat je eerst jezelf moet vinden, eerst vrede moet hebben met jezelf, eerst gelukkig moet zijn met jezelf, eerst zelf compleet moet zijn, voordat je samen het geluk kan vinden. Dat je, VAST aan iemand, niet komt waar je wilt zijn.

Ken je dat spelletje, waarbij ze jouw been aan het been van een ander vastbinden en je dan samen naar een bepaald punt moet hobbelen? Niet makkelijk, toch? Zo is dat ook bij het vinden van je weg in het leven. Innig verstrengeld, kom je er niet. Kun je niet je eigen weg vinden. Sommige mensen gaan zo in elkaar op, dat ze, zelfs zonder elkaar, nog in elkaar verstrengeld zitten. Geen idee waar de een begint en de ander ophoudt. Op die manier kun je nooit zelf je pad bepalen, nooit zelf zien wat je wil.
Het is prachtig om je helemaal met iemand te kunnen verbinden, maar onthoud dat je ook los moet laten om jezelf te zijn.

Want aan elkaar vast, kom je moeilijk vooruit, maar losjes hand in hand, kun je samen het punt bereiken waar je heen wilt. MITS je wel goed blijft afstemmen waar je heen gaat. Je kunt best samen oplopen, als je maar wel blijft PRATEN met elkaar! Praat over je dromen, je ambities, je passie. Maak de ander deelgenoot van wat je wilt in het leven en kijk dan of jullie dezelfde kant op willen.

Het is ook helemaal niet erg als je allebei een stukje je eigen kant op wilt, dat kan ook als je elkaar ook los durft te laten, maar blijf elkaar dan wel deelgenoot maken van je reisverhalen. Hou contact, zodat je elkaar niet volledig uit het oog verliest. Op deze manier zorg je dat jullie niet volledig uit elkaar groeien, maar dat jullie elk groeien op jullie eigen manier, maar hopelijk wel in dezelfde richting.

Kies je weg en geniet van de reis, alleen of samen.

Enjoy!

Nadia



zondag 19 augustus 2012

De waarheid van je kind

Laatst viel mij ineens weer een zin in een liedje op. Eén van de meest intrigerende openingszinnen van liedjes: I was born in the arms of imaginary friends.[1]
Is dat niet letterlijk zo? Worden wij niet allemaal gesteund en liefdevol omarmd bij onze geboorte? Begeleid en geknuffeld, nog voor onze ouders dat kunnen doen? En zouden kinderen zich dat niet herinneren? Of op zijn minst de vriendjes die vaak “denkbeeldig” worden genoemd, echt zien?

Onze oudste lijkt vaak te spelen met anderen en vertelt ook in bed vaak hele verhalen. En onze jongste kijkt altijd naar een hoek in de kamer en lacht dan heel lief. Hij heeft de grootste schik om iets wat ik niet zie. En de liefdevolle blik in zijn ogen dan is prachtig!
Ook ons nichtje heeft vriendjes die wij niet kunnen zien, die hebben ook een naam. Laatst had ze wel tegen mijn zus gezegd “Maar mama, die is niet echt.” Maar zijn ze niet echt? Of zijn ze alleen niet stoffelijk aanwezig, zoals wij? Dat wij ze niet kunnen zien, wil niet zeggen dat ze voor onze kinderen niet heel echt zijn.

De kindjes van nu zien en horen vaak dingen die wij niet kunnen waarnemen. Veel ouders wuiven dat weg. Noemen vriendjes denkbeeldig, zeggen dat er écht geen man in hun slaapkamertje staat en ga zo maar door. Daarmee ontken je een stukje van de wereld van je kindje en daarmee ook een stukje van zijn werkelijke ZIJN.

Om al hun talenten te ontwikkelen en om te kunnen zijn wie ze echt zijn, hebben onze kinderen het nodig dat ze serieus genomen worden, in alles wat ze zeggen. Natuurlijk hebben ze vaak ook een levendige fantasie, maar ook daarin kun je best een stukje met ze meegaan. In veel van wat ze zeggen zit op zijn minst een kern van waarheid, of in ieder geval HUN waarheid.

Als je je kinderen nu niet serieus neemt, zullen ze leren dat ze jou niet alles kunnen vertellen, dat je ze toch niet gelooft. Daardoor leer je ze niet alleen delen van zichzelf af te schermen of zelfs af te sluiten, maar zullen ze je ook later in hun leven niet in vertrouwen nemen. En vaak komen er momenten, ook later in hun leven, dat hun vertrouwen in jou, cruciaal is.

Het is daarom precies zoals Catherine M. Wallace ooit zei:
“Listen earnestly to anything your children want to tell you, no matter what. If you don't listen eagerly to the little stuff when they are little, they won't tell you the big stuff when they are big, because to them all of it has always been big stuff.”
En laat je eens verbazen door hoe vaak ze het bij het juiste eind hebben. De waarheid van kinderen kan soms een grote bron van wijsheid bevatten.
Enjoy!

Nadia



[1] Uit Half of my heart van John Mayer

zaterdag 4 augustus 2012

Puur



Bij mijzelf en bij anderen merk ik dat er steeds meer behoefte is aan wat puur, eerlijk en echt is.
Veel mensen zijn bezig met hun voeding en kiezen meer en meer voor puur eten. Geen pakjes en zakjes met allerlei vage bestanddelen met moeilijke namen, maar zelf koken, met pure ingrediënten. 
Geen liters frisdrank, of bergen snoep met suiker of allerlei vreemde zoetstoffen meer, maar meer water en fruit, groente en noten en dan nog het liefst biologisch.

Wie echt op zijn voeding (en op zichzelf) let, kan zelfs een verschil voelen in energie. Wat niet goed voor je is, voelt ook niet goed en kost je energie. Na een goede maaltijd, voel je je fit. Ga dat bij jezelf eens na als je wilt weten of je op de goede weg bent.

Ook wat verzorgingsproducten betreft heb ik meer behoefte aan pure ingrediënten, zonder kunstmatige parfums en andere chemische bestanddelen, maar zo uit de natuur. Dat voelt lekkerder en lijkt huid en haar minder te belasten.

En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik merk dat ik me nu ook liever omring met pure, eerlijke, echte mensen. Mensen die zijn zoals ze zeggen te zijn. Die zich bezighouden met mooie dingen en met wat ze echt willen, zonder zich anders voor te doen dan ze zijn.

Aan mijzelf merk ik ook dat ik in gezelschappen met veel mensen meer en meer juist de achtergrond zoek, niet omdat ik me anders voor wil doen dan ik ben, maar juist omdat ik nog liever opga in de muur, dan me anders voor te doen dan ik ben. Ik wil me niet meer verstoppen, maar als ik weet dat het niet gewaardeerd wordt hoe ik werkelijk ben, dan hou ik me liever koest.

Ook in de omgang met mensen kun je duidelijk voelen of het contact heilzaam voor je is of niet. Ben je blij dat je iemand ziet en voel je je na de ontmoeting energiek, dan is het voor jou een goed contact. Zie je op tegen een afspraak en kost het contact je energie, dan kun je het, zo mogelijk, misschien beter mijden in het vervolg.

Ga eens bij jezelf na hoe dingen voelen en schrap dan zoveel mogelijk wat niet goed voor je is en ga door met wat heilzaam voelt. Uit alles wat goed voelt kun je "voeding" halen!

Take care,

Nadia