Hoe groot geluk klein begint

Zes jaar geleden begon mijn grote geluk. Maar zoals dat gaat met groot geluk, begon het in het klein. Voor mij begon het met die ene zoen. Hieruit groeide een liefde, hieruit groeide heling, hieruit groeide het eindelijk weer mijzelf mogen zijn en hieruit groeide uiteindelijk ook het mooiste wat mij ooit overkomen is: onze twee zoontjes. Deze begonnen, heel letterlijk, ook klein en groeiden uit tot mijn grootste geluk, mijn grootste rijkdom.

Al het grote geluk begint in het klein en dat kleine geluk wordt vanzelf groter, als je het kleine ziet en erkent. Denk aan de eerste zon in het voorjaar, de eerste bloemen die ontkiemen, en geliefde mensen om je heen, die ooit begonnen zijn als een samensmelting en deling van cellen.

Omdat alles energie is en beweging van deeltjes kleiner dan we ooit konden vermoeden, is al het geluk, al het moois, al het liefdevols letterlijk zowel heel klein als immens groot. Als wij die kleine deeltjes in beweging zetten door een positieve intentie, kunnen wij, met zijn allen, het grootste geluk denkbaar creëren. Iedere beperkende gedachte die wij hebben, doet iets met die kleine deeltjes. Iedere voedende, mooie gedachte die wij hebben, doet er ook iets mee. Wat wij uitdragen, brengen wij over in ons collectieve bewustzijn. Waar wij liefde uitdragen, brengen we meer liefde in ons collectieve bewustzijn en in onze eigen wereld. Zoals ik vaker geschreven heb: Wij hebben het zelf allemaal in de hand. Het wordt echt tijd dat we dit gaan beseffen. Niet alleen in theorie, maar vooral ook in de praktijk. In theorie weet ik het allemaal ook zo goed, ik wil liefde uitdragen, overvloedig! Maar in de praktijk voel ik me ook best vaak boos, of geïrriteerd. Het wordt tijd om de knop om te zetten, voor mij in ieder geval wel. En voor jou, lieve lezer, is jouw knop al om?

Zorg goed voor jezelf en elkaar, want het begint in het klein, in je eigen kring!

Liefs,

Nadia

Weet jij (nog) wie je lichaam is?

Of

Uit je hoofd, in je lichaam

Dit lijkt waarschijnlijk een beetje een rare vraag, maar voor de HSP’s onder ons, is dit niet zo vreemd. Kijkend naar mijzelf: Heel erg in verbinding met mijn lichaam ben ik niet zo vaak. Gewoon even voelend hoe het nu is: Mijn hoofd heeft een normale temperatuur, mijn armen ook nog, maar daaronder? Mijn buik is al aardig fris, mijn benen zijn nog koeler en mijn voeten zijn ronduit koud! Alsof ze geen flauw idee hebben dat ze bij dit, levende, ademende lichaam horen.

Kijk ik naar mijzelf in een grote menigte, dan ben ik echt alleen maar hoofd en omgeving. Wat mijn lichaam voelt, wat er daar aan de hand is? Geen idee! Vandaar dat ik vaak, als ik op een feest ben waar ook gedanst kan worden en ik kan iemand vinden die mee wil dansen, ga dansen. De eerste paar minuten sta ik dan als een houten klaas te “Stap-tik-stap-tik-en”, tot ik weer een beetje het gevoel in mijn lichaam terug krijg en weer iets soepeler kan dansen.

In zo’n grote menigte, voel ik de omgeving vaak des te meer. De stemmingen van mensen, hun energie, hoe ze zich naar mij toe voelen, doodvermoeiend. Uiteindelijk ben ik volledig uitgeput en hoor ik alleen nog ruis en krijg ik nog maar weinig mee. Ik ben begonnen in een boek over het grijze gebied tussen hoogsensitiviteit en autisme en heb het idee dat de verschillen tussen deze twee soms kleiner zijn dan vaak aangenomen.

Herken je nu dat “altijd in je hoofd zitten” erg? Of zit je zelfs daar niet, maar er nog boven? Dan is het tijd om actie te ondernemen. Als je altijd in je hoofd zit, zit daar vaak ook heel veel informatie. Je kunt starten met het opschrijven van al die dingen die je bezig houden. Pak pen en papier en begin gewoon. Waarschijnlijk zul je wel een tijdje door moeten schrijven, want we kunnen zoveel informatie bewaren! Hierna kun je het indelen in categorieën: Hier kan ik iets mee, Hier kan ik niets aan veranderen (en dit moet ik dus leren accepteren) en Hier hoef ik niets mee (je zult versteld zijn met hoeveel nutteloze dingen je ook bezig kunt houden). Dit is waarschijnlijk al een hele opluchting. Het is uit je hoofd.

Om weer meer in contact met je lichaam te komen, kun je een activiteit vinden die jij leuk vindt, waarbij je je lichaam gebruikt. Misschien hou je van hardlopen of wandelen, dan kun je dat doen, het liefst nog in het bos, of aan het strand, waar je in contact kunt komen met de natuur en de elementen kunt waarnemen.
Doe ook dat eens bewust: Voel de wind langs je heen waaien, voel de zon op je gezicht. Zet je voeten bewust neer, maak contact met de aarde.

Hou je meer van dansen, zoek dan een leuke dansactiviteit in je buurt, of zet lekkere muziek op en dans lekker (en vooral gek, heerlijk!) in je eigen kamer. Doe desnoods de gordijnen dicht, hoewel je de buren ook best mag laten glimlachen, toch?

Zoek het liefst iets actiefs om mee bezig te zijn, maar kan of wil je dit nu echt niet, dan kun je bijvoorbeeld ook gaan boetseren. Dan ben je in ieder geval bezig met je handen en het gevoel van klei in je handen heeft ook iets heel “aardends” vind ik.
Of ga lekker tuinieren, als je dat leuk vindt, met je handen in de aarde, is het ook niet mogelijk alleen maar in je hoofd te blijven zitten.

Vind je nu dat je geen tijd hebt hiervoor? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: MAAK TIJD! Je hebt tijd voor jezelf nodig, zeker als HSP. Je hebt tijd nodig om even geheel tot jezelf te komen, al is het maar 1 keer in de week een uur, of 10 minuten per dag.

Zorg goed voor jezelf en vooral:

Enjoy!

Liefs,

Nadia

Het collectieve bewustzijn en rellen

 Gisteren, toen ik alle tweets en facebookberichten las over de rellen in Haren, werd mij ineens iets heel duidelijk: Hoe wij, door het collectieve bewustzijn, deze rellen alleen maar versterken. De berichten erover waren zo vol woede en soms zelfs haat.

Een veel gehoorde uitspraak tegenwoordig is: Wat je aandacht geeft, groeit. Daar ben ik het zeker mee eens. De rellen gisteren waren er waarschijnlijk niet eens gekomen als de media niet zoveel angst had gezaaid en er zoveel aandacht aan geschonken had. Met het van tevoren zoveel angst zaaien, werd de kans op een negatieve uitkomst alleen maar groter. De energie werd naar beneden getrokken. Het collectieve bewustzijn werd angstig en grimmig.

Tel daar dan nog de haat bij die, tijdens de rellen, massaal naar Haren werd gestuurd, met berichten waarin de jongeren beschreven werden als bijvoorbeeld “randdebielen” en je creëert de perfecte bodem voor een situatie die zo uit de hand kan lopen.

Stond er sowieso iemand bij stil dat er een veel grotere groep jongeren was die niet meedeed? Stond er iemand bij stil dat de jongeren die dit wel deden, ernstig de weg kwijt zijn? Heeft er iemand aan gedacht om veel compassie die kant op te sturen, in plaats van nog meer woede? Als we ons daarin zouden kunnen bundelen, zou zo’n situatie maar zo ten goede kunnen keren! Niet onze haat bundelen, maar onze compassie, onze liefde!

En als het je dan niet lukt om compassie te sturen naar de daders, doe het dan naar de slachtoffers, naar de onschuldige bijstanders, naar de mensen die bang zijn, naar de hulpverleners. Of pas de Hawaïaanse techniek “Ho’opono pono” toe. Zeg, in jezelf, of hardop, terwijl je aan de situatie denkt: Ik hou van je, Dank je, Het spijt me, Vergeef me. Want het collectieve bewustzijn is een stukje van ons allemaal. Dus wij maken dit mogelijk. De woorden zeg je als het ware tegen het universum, dat op zichzelf, alleen perfect kan zijn. Wat niet perfect is, creëren wij, dus daar kunnen we ons voor verontschuldigen. Het eerste stukje van de methode, is juist om je waardering te uiten voor wat wel goed en mooi is, dus voor waar het universum toe in staat is.

Sta stil bij jouw aandeel in de imperfectie en probeer krachten te bundelen met anderen om de situatie ten goede te keren. Willen jullie daar alsjeblieft aan denken, mocht er nog eens zoiets gebeuren?

Veel liefs,

Nadia

Het (gekwetste) kind in jou

 Ken je dat? Er gebeurt iets en SWOESJ, ineens ben je terug in het verleden. Ineens ben je weer dat kleine jongetje of meisje, of ineens ben je weer die onzekere tiener. Ineens weet je weer hoe je je voelde, ineens weet je weer hoe graag je geaccepteerd wilde worden. Hoe graag je erbij wilde horen. En hoe eenzaam je je kon voelen. Je voelt weer het benauwde gevoel bij je keel, het niet goed kunnen ademhalen, omdat je niet kan laten zien wie je echt bent. Je voelt weer hoe het was als men over je oordeelde en wat dat met je deed. Je voelt de tranen branden achter je ogen.

Natuurlijk, je bent nu volwassen. Natuurlijk, je moet er nu boven staan. Natuurlijk, je weet zo goed hoe het werkt, dat je het je niet aan moet trekken. Je hebt het zo vaak tegen anderen gezegd! Maar toch…

Toch knaagt dat gevoel. Toch blijft dat zware gevoel hangen, zo ergens rond je hart. Toch weet je dat je eraan moet… Dat er geen omweg meer is…

Dan is het beter om het maar even toe te laten. Laat het gevoel maar komen, anders blokkeert het maar. En bedenk je dan wat je tegen dat kleine meisje of jongetje zou willen zeggen. Wat zou je zeggen als het je eigen kind was? Wat zou je zeggen als je een kind zag dat zich zo voelde? Welke woorden zou je gebruiken om het te troosten? Diezelfde woorden kun je voor jezelf gebruiken, met exact die woorden kun je jezelf troosten. Je zou misschien zeggen tegen dat kindje wat mijn moeder altijd tegen mij zei: JIJ deugt! Je zou zeggen wat ik tegen mijn kindjes zeg: Je bent goed, precies zoals je bent! Je zou zeggen: Jij hoeft voor niets of niemand te veranderen, je mag zijn wie jij bent!

En je zou heel vurig hopen dat die volwassene, met dat kleine kindje in zich, snel weer gaat stralen zoals alleen kindjes dat kunnen, als ze weer gerustgesteld zijn.

Zorg goed voor jezelf,

Nadia

(Ver-)WONDEREN

Ik geloof in wonderen. Zo, dat is gezegd! Want niet iedereen gelooft in wonderen en als je het zomaar plompverloren zegt, kan men best wel eens raar opkijken. Maar het is gewoon zo: Ik geloof in wonderen. Kleine wonderen, grote wonderen. Maar ja, ik ben dan ook bereid om ze te zien, die wonderen.

Ik zie ze iedere keer dat ik naar mijn kleine mannetjes kijk. Natuurlijk, wetenschappelijk allemaal gewoon verklaarbaar (maar waarom zouden wonderen dat eigenlijk niet zijn?), pure biologie. Maar toch, het feit dat uit deling van cellen, vanuit een heel klein beginnetje, uiteindelijk kinderen kunnen ontstaan? Ik blijf het wonderlijk vinden. Ik ver-wonder mij dus over iedere baby die ik zie. Ik ver-wonder mij, wanneer ik prachtige bloemen en vlinders zie. Wanneer de zon, net achter een donkere wolk vandaan piept en het meest stralende, heldere licht laat zien. Wanneer ik prachtige muziek hoor. Wanneer ik, nu, op dit moment, naar mijn oudste zoon kijk en zijn mooie lach zie. Wanneer ik naar mijn jongste kijk als ik ‘s ochtends het eerste ben wat hij ziet en hij zo liefdevol en blij naar mij kijkt! Wanneer ik kijk naar mijn man, met wie ik al 6 jaar zo gelukkig ben en bij wie ik mag zijn wie ik echt ben.

Misschien voor anderen geen wonderen, maar voor mij wel. Misschien voor anderen maar kleine wonderen, maar voor mij heel wezenlijk aanwezig.

Ik ver-wonder mij natuurlijk ook als ik hoor over de “echte” grote wonderen: Auto’s die total loss gereden worden, maar waar de bestuurder zonder ook maar een krasje vanuit stapt. Mensen die ongeneeslijk verklaard werden, maar, daar is ie weer: op WONDERbaarlijke wijze toch opknapten.

Volgens mij hangt of staat het wonderen ervaren in dat ver-wonderen: Als je de ,kleine en grote, wonderen om je heen wilt en kunt zien, zie je er ook steeds meer. En als je ze ziet, kun je er een actieve rol in gaan spelen. Wonderen “overkomen” je, als je bereid bent om ze te zien en erin te geloven. En zo kun je dus, wederom, zelf je geluk bepalen!

Dus ga naar buiten en ver-wonder je over deze WONDERE wereld, er is zoveel moois om te zien. Kijk naar wie je liefhebt, kijk of luister naar wat je mooi vindt en voel de liefdevolle, stuwende kracht die erachter zit en wees klaar om wonderen in je leven te mogen ontvangen!

Ik wens jullie een wondervolle week!

Liefs,

Nadia

Andermans perceptie van jou

 Vandaag, in de auto luisterend naar de cd van Ben Howard, viel me weer een zin op: Who am I, darling, to you? En begon er weer van alles te borrelen in mijn hoofd. Laatst werd ik weer even geveld door een hard oordeel van iemand. Ik zeg “geveld”, omdat ik er echt door uit het veld geslagen was. Iemand die in het verleden wel liefdevol en positief over mij was geweest, liet mij weer eens duidelijk zien dat die mening veranderd was. Ben ik dan veranderd? Nee. Heb ik dan iets verkeerd gedaan? Nee.

Vandaar dus dat dat zinnetje mij opviel. Wie ben ik voor jou? Niet: Wie ben ik? Niet: Wat vind jij van mij? Maar: Wie zie jij, als je naar mij kijkt? En zo is het precies, wat de ander ziet is niet wie jij bent. Het is zijn idee van jou, zijn perceptie, zijn waarheid! En heeft dus per definitie weinig te maken met wie jij werkelijk bent. Jouw werkelijke ZIJN kent niemand anders.

Dus trek je niet teveel aan van wat anderen denken, het is niet wie jij bent, het is hoe ze jou zien. Wie jij bent in hun wereld. Wat ertoe doet is wie jij bent in jouw wereld. Hoe waardeer jij jezelf? “Who am I, darling, to me?” Zorg dat jij gaat waarderen wie jij bent, zorg dat jij vrede sluit met jezelf en ervan gaat houden, dan doet de rest er niet meer toe.

En de volgende keer dat jij oordeelt over iemand, draai het dan eens om. Het is niet de persoon die jij ziet, niet zijn werkelijke zijn. Het is jouw perceptie van diegene. Het is wie die persoon voor jou is. En heeft dus niets te maken met wie diegene werkelijk is. Je hebt geen idee van hoe iemand geworden is hoe hij is, je hebt geen idee van het pad wat hij bewandelt en je hebt geen idee waar dat pad toe leidt. Als je dit bedenkt, is je oordeel gelijk milder (of nog beter: weg!) en weet je dat het niet aan jou is om te oordelen. Sterker nog, het is aan niemand! Als je dit inziet, is het een stuk makkelijker om te stoppen met oordelen en de wereld weer een stukje liefdevoller te maken.

Take care!

Nadia