Afscheid van het afscheid

Einde van het jaar, tijd om de balans op te maken. Over het algemeen was het geen slecht jaar, er was veel moois, maar die ene gebeurtenis overschaduwt mijn jaar. 2013 zal altijd het jaar zijn dat ik jou verloor, mijn vader. Hoe ik altijd op je vertrouwd en op een bepaalde manier op je geleund heb, besef ik nu pas. Ik vertrouwde lang op jouw kennis, op al die kleine en grote dingen die jij gewoon wist. De laatste jaren kon dat misschien minder, maar ik merk dat ik nu soms nog steeds jou wil bellen om even iets te vragen.

Met de kerst word het missen alleen maar versterkt, omdat we deze altijd samen vierden, met ons voor velen vreemde, maar prachtig samengestelde gezin: Jij bij je ex, met haar nieuwe man, met jullie kinderen, hun aanhang en de kleinkinderen erbij. Voor vele gescheiden echtparen ondenkbaar, maar jullie hebben jullie respect bewaard. Respect dat later weer uitgroeide tot een hechte vriendschap, met als basis een diepe liefde.

De laatste tijd was je niet meer zo duidelijk aanwezig als we samen waren, achteraf gezien alsof je al wat afstand en afscheid nam. Dat je zo plotseling zou gaan, hebben we vaak gedacht, maar nooit echt verwacht natuurlijk. Ineens was je weg, uit ons leven gerukt. We waren er nog niet aan toe, maar dat ben je natuurlijk ook nooit.

En nu? Nu denk ik soms dat ik je voel, maar zeker weten kan ik het niet. Ik zou graag van je horen hoe je het nu hebt… Is het leuk daar? Heb je je plekje gevonden? Voer je hele discussies met je vader, je broer? Of zie ik het sowieso verkeerd? Is het anders dan ik mij voorstel? Wat ik wel steeds gevoeld heb, is je liefde, vanaf het begin. Je liefde en hoe trots je op ons bent. Op een bepaalde manier is het prachtig, jou daar aan de andere kant van de sluier. Een sterke bondgenoot. Je vertelt me, in mijn hoofd, dat ons contact nog wel komt, dat ik geduld moet hebben. Dat ik mijn heil niet hoef te zoeken bij mediums, ik WEET het toch? En toch twijfel ik of ik het weet, verzin ik het niet?

Kerst zonder jou voelt leeg. Zelfs al ben je er natuurlijk bij als we met zijn allen samen komen. Kon ik je maar zien, kon ik maar met je praten… Oud en nieuw wordt voor mij terug kijken en afscheid nemen van dit jaar. Ik mis je, papa, en dat zal ik blijven doen, maar ik ga afscheid nemen van het afscheid en verheug me op ons nieuwe contact, wanneer het ook komt…

Veel liefs,

Nadia

De drukke dagen rond kerst (voor gevoelige kinderen)

December kan een leuke maand zijn, kaarsjes, cadeautjes, snoep, warme choco en gezelligheid. Waar alleen niet iedereen bij stil staat, is dat november/december voor gevoeligere mensen, en dan vooral voor kinderen, helemaal niet altijd leuk is. Of deze kinderen nu “gewoon gevoelig” zijn, of een autisme spectrum stoornis hebben, of ADHD, etc…

Voor kleine kinderen begint de stress met Sinterklaas. Er komt een vreemde man uit Spanje, met Pieten die je in de zak kunnen stoppen en mee kunnen nemen. Die man geeft cadeautjes als je lief bent geweest, maar hoe weet je of je lief genoeg bent geweest, je bent toch best vaak druk? Er is veel speelgoed, met alle kleurtjes, geluidjes en andere prikkels van dien, om uit te kiezen. Er worden (hard!) liedjes gezongen en de kindjes in de klas worden drukker en drukker. Er is zoveel drukte en onzekerheid!

Voor oudere kinderen zit een groot deel van de stress in het vuurwerk met Oud en Nieuw. Houd je er niet van? Dan kun je je al lang van tevoren druk maken over de flitsen en knallen, want wat kun je daarvan schrikken als je gevoelig bent!
Houd je er juist wel van? Dan kun je al maanden van tevoren nadenken over wat voor vuurwerk je wil kopen, hoe duur het is, hoeveel je nog moet sparen, etc… Kortom: Stress ten top!

En dan hebben we het nog niet over al die “gezellige” familiedagen. Hoeveel mensen zouden de kerstdagen eigenlijk liever niet anders vieren? Niet verplicht bij de (schoon)familie? Niet “verplicht gezellig doen” (hoeveel maagpijn je er ook van krijgt…) , terwijl je eigenlijk elkaars aanwezigheid niet langer dan een uur verdraagt? Stress hierover begint vaak bij de ouders al lang van tevoren en reken maar dat gevoelige kinderen dat ook voelen!

Laten we nu proberen zoveel mogelijk rust in te bouwen voor onze gevoelige kids en jongeren in deze maanden. Laten we zorgen dat ons huis, of ons klaslokaal, een oase voor ze zijn. En laten we vooral ook meer begrip voor ze hebben, als ze weer eens “uit de bocht vliegen”, of als ze niet goed kunnen opletten op school en de cijfers kelderen.

Als we om hen heen de rust bewaren en de sfeer zo goed mogelijk houden, dan is het zo weer januari en keert er vast weer wat rust (en concentratie) terug.

Pas goed op onze kids, ze hebben ons zo nodig.

Nadia

Angst om lief te hebben

Veel mensen zijn bang. Doodsbang om echt lief te hebben. Echt, vanuit hun hart, met heel hun hart, lief te hebben. Nu denk je misschien “Ja, veel mensen wel, maar ik hoor daar niet bij, ik durf dat best.” Maar is dat zo? Durf jij lief te hebben? Durf jij, van ziel tot ziel, lief te hebben? Durf jij de schoonheid in iedereen te erkennen? En, een nog uitdagendere vraag, durf jij jezelf, met heel je hart, lief te hebben en iedereen te laten zien wie jij werkelijk bent? Omdat jij prachtig bent? Omdat jij de mooiste bent die jij kan zijn? Nee, niet een beetje slanker. Ook niet een beetje geduldiger. En ook niet een beetje … vul maar in… Gewoon zoals jij bent! Omdat jij het waard bent om lief te hebben. Omdat jij alle liefde die er op je pad kan komen verdient. Omdat jij je eigen liefde zo verdient!

Durf jij te glimlachen naar wie jij tegenkomt? Of denk je dan dat de ander dan misschien iets geks van je denkt? Durf jij je hart te laten zien aan mensen? Of ben je bang dat ze het kwetsen? Durf jij je hart te geven aan jouw geliefde? Of ben je bang dat hij/zij het verpulvert?
Durf jij helemaal jezelf te zijn? Of ben je bang dat mensen je vreemd vinden? Durf jij ONVOORWAARDELIJK van jezelf te houden? Of leg je jezelf toch nog eisen op?

Weet jij hoeveel mooier de wereld is, bekeken vanuit liefde? Vast wel, je hebt het vast wel eens even gevoeld. Weet jij hoeveel liefde je terug krijgt als je het durft uit te stralen? Weet jij hoe blij je je voelt, als je van jezelf durft te houden?

Oké mensen, ik ga met de billen bloot: Ik durf vaak lief te hebben. Ik durf vaak liefde uit te stralen, al lukt het me niet altijd. (en even tussen ons: het voelt fantastisch!)En waar ik het meest trots op ben (en het spannendst om toe te geven): Ik durf van mijzelf te houden. Nog niet altijd onvoorwaardelijk, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? Als ik het moeilijk vind om mijn voorwaarden overboord te gooien, dan denk ik aan mijn zoontjes. De oudste zegt regelmatig als ik net boos op hem geweest ben: “Ik hou van jou, mama!” En als ik dan vraag of hij zelfs van me houdt en me zelfs lief vindt als ik boos op hem ben, dan zegt hij, vol overtuiging: “Natuurlijk!” Dus, als hij het kan…

Liefs,

Nadia

Liefde voor al wat is

 Steeds vaker voel ik een liefde voor al wat is door mij heen stromen. Neale Donald Walsch zou zeggen dat mijn “body, mind and soul” op zo’n moment allemaal dezelfde kant op willen, dat ik even weet wat echt de bedoeling is op deze aarde en verbonden ben met mijn Goddelijke kern. Als ik mij zo voel, kan mijn liefde ver reiken en (b)lijkt voelbaar tot op grote afstand. Mensen op straat kijken op en glimlachen of zeggen gedag. Mensen waar ik via social media contact mee heb en die ergens mee zitten, zeggen zich gesteund en geliefd te voelen, zelfs met alle kilometers tussen ons. Aan mij de schone taak om deze energie te leren kanaliseren en vooral ook goed te laten stromen. Want in het dagelijks leven, wordt deze energie vaak snel de kop ingedrukt en ik laat dat (nog) gebeuren. De energie is er dan nog wel, maar raakt geblokkeerd en geeft dan een onrustig gevoel en klachten, zoals hoofdpijn.

Ik heb wat mensen ontmoet die hier al beter mee om kunnen gaan en dat is mooi om te zien. Wespen gaan bijvoorbeeld uit zichzelf weg, omdat er geen angst te voelen is. Deze aandacht op jou gericht is heerlijk om je in te wentelen, maar natuurlijk ook heerlijk om weer terug te geven. De één richt deze energie heel specifiek, de ander spreidt het overal rond. Zolang je je er maar goed bij voelt, is alles prima natuurlijk. Je energie richten is misschien veiliger, het geeft anderen minder kans om “bij je binnen te komen”, maar het is ook prachtig als de liefde bij wijze van spreken van je af kaatst, alle kanten op. Mensen die willen ontvangen en zelf ook wat over hebben, worden je spiegels en de liefde kaatst terug. Mooie dingen komen op je pad, omdat je overstroomt van liefde en vertrouwen.

Ik kijk ernaar uit te leren mijn onvoorwaardelijke liefde te kanaliseren, zodat ik het kan richten op wie het nodig heeft en ook op wie ik verkies het te geven. Niet dat ik mensen uit wil sluiten, maar als ik het zou kunnen richten, bereik ik ook wie ik nu soms niet kan bereiken. Niet omdat ik niet wil, maar omdat er ergens iets blokkeert. Wie je wel bereikt, zie je groeien en dat zou ik graag nog vaker doen, voor iedereen dichtbij of ver weg!

Liefs,

Nadia

De kracht van je vrouwelijkheid

Ik ben er van de week weer achter gekomen dat velen van ons, onze vrouwelijkheid vaak ontkennen. Niet helemaal natuurlijk, we weten best dat we vrouw zijn, we hebben “vrouwen-kleren” aan (hoewel zelfs daarin het onderscheid met het mannelijke vaak ver te zoeken is), de meesten van ons houden vast nog steeds van shoppen, etc… Maar onze echte vrouwelijke kracht, hoe vaak boren we die nog aan?

Mijns inziens zit die vrouwelijke kracht in je buik, daar waar wij kinderen kunnen dragen, daar waar wij een naar gevoel krijgen als iets “niet goed voelt” (als we willen luisteren), daar waar vele klachten zich kunnen ophopen… Als je je vrouwelijke energie ontkent, kunnen er zaken blokkeren en dat kan tot klachten lijden. In je buik ligt voor de hand misschien, maar ook elders kunnen die klachten zich manifesteren, omdat alles in ons lichaam nu eenmaal verbonden is.

Ik versta onder vrouwelijke kracht: Het luisteren naar je intuïtie. Het zorgen voor anderen, maar niet ten koste van jezelf. Goed zorgen voor jezelf en daarbij toegeven aan wat jij nodig hebt. Je energie vrij laten stromen en niet opkroppen omdat de wereld om je heen te hard en “mannelijk” is. Je gevoelens laten zien, niet bang zijn daarvoor. Liefhebben zoals alleen wij dat kunnen. Etc., etc. Vrouwelijke kracht is een oerkracht, op onze geheel eigen manier zijn wij zo sterk! Kijk naar wat wij aankunnen. Kijk naar wat sommigen hebben moeten doorstaan. Kijk naar de oerkracht die wij hebben tijdens een bevalling. Je kunt het vaak wel bij anderen zien, maar weet dat jij diezelfde kracht bezit!

Ik zeg geenszins dat de mannelijke energie minder goed is, maar wel minder goed voor ons! Als je de balans teveel uit laat slaan naar het mannelijke, raak je uit balans. Wij hebben het nodig om vrouw te zijn! Je vrouwelijkheid grotendeels ontkennen, is jezelf ontkennen.

Ik zeg ook niet dat we allemaal cupcakes moeten gaan bakken met een bloemenschortje voor en op hoge hakken. (Hoewel ik vroeger nooit gedacht had dat ik bakken zo leuk zou vinden als ik het vind! Ik vond dat vroeger maar burgerlijk, tuttig gedoe, kun je nagaan hoe ik over vrouwelijkheid dacht…)

Wat zorgt ervoor dat jij je op en top vrouw voelt? Wat maakt dat jij je supervrouwelijk voelt en zorgt ervoor dat jouw energie begint te stromen? Voor mij is dat buikdansen, maar misschien is het voor jou wel gewoon dat ene leuke jurkje aantrekken, of toch koekjes bakken. Alles is goed als het als effect heeft dat het jouw vrouwelijkheid naar boven haalt.

De wereld heeft vrouwelijke kracht nodig.

Reveal the Goddess in you!

Kwetsbare kracht

 Ik heb mezelf vaak gerekend tot een van de “kwetsbaren” in onze harde samenleving. Ik heb geen olifantenhuid, ik heb, zelfs letterlijk, een dun huidje. Je kwetst mij dan ook best makkelijk en ik kan niet goed tegen leed en onrechtvaardigheid. Dat raakt me tot in mijn kern en ik kan er lang van slag van zijn. Ik kijk daarom ook al jaren geen nieuws meer. Velen begrijpen dat niet. “Je wilt toch weten wat er speelt in de wereld?” Nou nee, ik dus liever niet. Wat er in de wereld om mij heen gebeurt, vind ik wel genoeg. Datgene waar ik van invloed op kan zijn, is voor mij voldoende. Vrienden en familie mogen altijd bij me komen en mogen me alles vertellen. Ik zal er voor ze zijn en kan dan ook echt wat betekenen. Maar beelden van gruwelijke moorden, vreselijke natuurrampen of mishandelde dieren? Die houd ik liever buiten.

Ook houd ik niet van grote drukte, van mensenmassa’s of veel lawaai. Dat maakt me moe en dan komt alles veel harder binnen. Een dagje flink shoppen, in een drukke stad, winkel in winkel uit? Gezellig voor een uurtje, maar zet me dan alsjeblieft in een rustig cafeetje met een kopje thee om weer even tot mijzelf te komen.

In mijn omgeving heb ik gemerkt dat dit vaak als “zwakte” werd gezien. Mensen willen veel rekening met me houden “Kun je dat allemaal wel? Is het niet teveel voor je?” of zien me als een hulpeloos vogeltje, waar je je maar liever verre van houdt. Lang heb ik dit zelf ook geloofd. Ik dacht dat ik niet zo sterk was als anderen, dat anderen het beter voor elkaar hadden dan ik. Maar die tijd is nu voorbij. Ik zie al een tijdje in dat in mijn kwetsbaarheid ook een kracht schuilt, maar ik voel nu ook steeds vaker juist een enorme kracht in me komen. De reden dat ik veel last kan hebben van anderen om mij heen, heeft er mee te maken dat ik juist veel energie heb. Mensen zitten snel “in mijn energieveld” (heb geen beter woord ervoor) omdat het groot is. Als ik een tijdje alleen in een kamer ben waar ik me thuis voel, vul ik die kamer met mijn energie en komen de mensen die daar komen dus “in mijn energie”. Dat ik daardoor ook regelmatig weet wat ze voelen en daar soms ook last van heb, hoort daar bij en moet ik leren reguleren. Afsluiten wil ik niet, want het is mijn kracht en ik kan ze daardoor helpen. Mijn energieveld “kleiner maken”? Geen zin in, het is niet voor niets zoals het is en ik wil mij hierin niet aanpassen. Ik ben wie ik ben.

Steeds vaker krijg ik door dat ik dus juist die enorme kracht in mij heb en dat die me in de weg gaat staan als ik hem niet gebruik. Er ligt een mooie weg voor me, dat weet ik al. Hoe deze eruit gaat zien en wanneer deze zich verder ontvouwt, is nog een vraag voor me, maar ik ga ervan genieten! Genieten jullie mee?

Mocht je geïnteresseerd zijn in wat ik kan (de dingen die ik nu al weet), kijk dan eens op: www.turningtide.nl 

Donker

“Niet alleen alles wat licht is, is mooi”, zei iemand van de week tegen mij. Het ging eigenlijk over een donkere foto, maar ik vond het een mooie uitspraak en hij bleef in mijn hoofd rondzingen. Er zit namelijk een enorme waarheid in! We zijn tegenwoordig geneigd alles alleen maar opgepoetst te willen zien. Alles moet licht en blinkend zijn, inclusief onze gevoelens.

Boosheid moet je omzetten naar dankbaarheid, verdriet liefdevol omarmen… Maar als we de donkere, rauwe, ongepolijste stukjes niet willen zien, wie houden we dan voor de gek? De wereld is gemaakt om donker en licht te bevatten. Zonder donker weet je niet eens wat licht is, zonder ongeluk, ken je geen geluk. Veel mensen willen tegenwoordig alleen maar “verlicht” zijn. Boosheid en andere “donkere” emoties horen daar niet bij, dan ben je niet “zen”. Toen ik laatst mijn eigen boosheid wilde wegmoffelen en dit argument gaf, zei een vriendin: Waarom zou boosheid niet “zen” zijn?

Als je toegeeft aan de “minder mooie dingen”, ervaar je daarna weer de schoonheid  om je heen. En waarom zouden er aan de donkere zaken in het leven, geen mooie kanten zitten? Heeft het je niets gebracht? Is het niet net als met een wat duistere foto? Dat het duister is, wil niet zeggen dat het plaatje zelf niet prachtig is?

Leren anderen en jezelf (en eigenlijk ook het leven zelf) te aanvaarden met lichte en donkere kanten, kan een mooi geschenk zijn. Ik heb moeite met mensen die denken de dualiteit voorbij te zijn. Zo lang je mens bent, heb je die dualiteit gewoon in je. Anders heb je hier eigenlijk weinig te zoeken. Prachtig hoor, die mensen die bijna altijd in hun kracht staan en die vooral dankbaar in het leven staan, maar ook zij zullen wel eens een baalmoment hebben, of verdriet voelen, of boos zijn op iemand. Dat hoort bij de menselijke ervaring en is alleen daarom al mooi.

De volgende keer dat ik een duistere foto zie, ga ik eerst eens kijken of er iets moois op staat. De volgende keer dat ik een duistere kant van mezelf tegen kom, zal ik er ook eens goed naar kijken en kijken waar ik daarin de schoonheid kan vinden.

Het zachte stukje in jezelf

Vorige week had ik het er met een vriendin over en ook vandaag kom ik het weer tegen: Mensen durven vaak het kwetsbare deel van zichzelf niet te laten zien. Durven niet te bespreken wat ze echt voelen en denken, omdat ze bang zijn veroordeeld of gekwetst te worden.

Ikzelf laat steeds vaker dat “zachte stukje in mijzelf”, zoals ik het vaak noem, zien. Ik ben erachter gekomen dat als ik dit deel van mijzelf laat zien, ik vaak dit prachtige deel ook van iemand anders mag ervaren en daar word ik heel blij van. Het geeft mij energie om op die manier met mensen contact te maken.

Als je altijd je harnas om houdt, als je altijd beschermt wat kwetsbaar is aan jezelf, kun je weliswaar (iets) minder snel gekwetst worden, (maar zelfs een goed harnas heeft een open, zwakke plek, dus helemaal kun je het nooit voorkomen) maar je kunt ook de energie tussen jou en de ander niet vrij laten stromen. Mij belemmert dat, ik maak graag écht contact met anderen, zeker als ik om diegenen geef (en daarvoor hoef ik iemand niet eens heel goed te kennen). Op die manier ontstaan de mooiste gesprekken en mag je het mooiste, liefdevolste deel van de ander ervaren.

Natuurlijk is het eng, maar als je van tevoren even écht voelt of het kan bij een persoon, echt op je intuïtie en “buikgevoel” afgaat, zul je merken dat je het (bijna) nooit mis hebt. Deze persoon is dan veilig en is het waard om echt contact mee te maken.

Er zijn genoeg mensen die zo bang zijn voor wat er hierbij los kan komen, dat ze zelfs aan hun eigen partner niet hun diepste gevoelens kenbaar durven te maken. Als iemand het waard zou moeten zijn om dat deel van jou te zien, dan is het wel je partner. En als diegene niet veilig genoeg voelt, dan is hij/zij ook niet de juiste persoon voor jou.

Mijn man en ik kunnen de mooiste gesprekken hebben als we ons helemaal open stellen en ook met mijn familie en een enkele vriendin heb ik dit soort interacties. Prachtige momenten zijn dat. Prachtig en voor sommigen ook eng, want wat misschien nog wel het meest beangstigend kan lijken in het begin, is de liefde die je ervaart voor iemand met wie je écht contact maakt en de blijdschap die dat in je los kan maken.

Probeer het eens, als je durft ;-).

Liefs,

Nadia

De verborgen zegeningen in je leven

Perspective

Sometimes you need to step back

To get a better view

Whoever pushed me in the past

I could not ever blame you

Although you may not see right now

You helped me find a piece

Unknowingly, unconsciously

You helped me to unleash

Parts of me not known before

Not remembered until then

I should not blame, but thank you

For helping me see more

Soms moet je een stap terug doen, om je perspectief te veranderen en een groter deel van “het plaatje” te zien. Daarom zijn de duwen die anderen ons geven, niet zo slecht als ze lijken. Het is makkelijk om alleen boosheid te voelen, als iemand je een zet geeft, als iemand je iets “slechts aandoet”.  Vaak blijken het alleen, (veel) later, net die zetten geweest te zijn, die je hebben geholpen om anders naar zaken te kijken, om te veranderen hoe je dingen waarneemt en om te veranderen hoe jij jezelf ziet.

De meeste mensen die nu anderen helpen, hebben zelf veel meegemaakt in hun leven. Ze zijn regelmatig terug gegooid, hebben (letterlijk of figuurlijk) zetten en trappen gehad. Hierdoor hebben ze zich alleen wel herinnerd dat zij zo niet behandeld willen worden, of weten zij weer hoe belangrijk liefde werkelijk is. Of ze hebben ervaren hoe ze moeten vergeven en wat dit doet voor je. Zo blijken de nare dingen in je leven een boodschap te bevatten die jij graag wilde zien in dit leven. Bleek je te kunnen ervaren waar jouw ziel om gevraagd heeft (meestal onbewust). En zo blijken dus de “slechte mensen” in jouw leven, engelen op jouw pad te zijn, hoe moeilijk ook om te bevatten.

Ik ben iedereen die mij ooit zo’n zet gegeven heeft dankbaar. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en inmiddels ben ik op een punt dat ik niemand anders meer zou willen zijn. Ik zou (op dit moment) niets aan mijzelf meer willen veranderen, want mijn leven heeft mij zo gemaakt, met alle ervaringen en alle personen hierin, precies zoals ze waren. Als je dankbaar bent voor alles en iedereen op je pad, geef je jezelf een enorm geschenk. Ook dat verandert jouw perspectief en verandert dus ook hoe jij waarneemt.

Hoe dieper je gekwetst bent, hoe moeilijker dit natuurlijk is. Toch doe je jezelf en de ander een plezier als je kunt vergeven en die plek vindt, waar je zelfs dankbaar kunt zijn voor alles. Niets in je leven is gebeurd zonder reden. Niets gebeurt zonder dat er een hoger plan is. Als je geluk hebt, kom je ooit op een punt in je leven dat je dit kunt zien en accepteren en uiteindelijk dus zelfs dankbaar kunt zijn. Zoek de verborgen zegeningen in je leven en wees blij met waar en wie je nu bent. Je bent perfect, precies zoals je bent!

Liefs,

Nadia

Dat lastige ego van ons…

Ik blijf veel lezen over ons Ego, dat lastige ego van ons, dat ons altijd maar weer in vallen laat lopen. Bijvoorbeeld de val van altijd maar meer willen, van materiële rijkdom nastreven, in plaats van spirituele, of emotionele rijkdom. De val van het maar blijven oordelen over anderen, terwijl je dat eigenlijk niet wil. De val van angst, waar je steeds maar weer in gelokt wordt… En ga zo maar door.

Even een citaatje tussendoor, want wat betekent dat woord “Ego” nu eigenlijk: Ego (uit het Latijn) betekent in de letterlijke betekenis "ik".

Wie veroordelen wij dus eigenlijk? Met wie kunnen wij het niet vinden? Wie leidt ons, naar ons idee, de verkeerde kant op en laat ons keer op keer in vallen lopen? Juist ja, onsZELF! Dus ”Ik” vind dat “ik” het niet zo goed vinden met “mij(n) ZELF, want “ik” leid mijzelf steeds in vervelende vallen! Naar persoontje zeg, dat “Ik” van ons!

Nee, neem dan onze ziel, die is veel leuker! Die wil het beste voor ons, die wil ons de goede kant op leiden. Die wil dat we leven vanuit ons hart! Konden we ons Ego maar aan de kant zetten en alleen leven vanuit onze Ziel! Of is dat toch niet zo’n goed idee?

Wat zou er nu gebeuren als we alle aspecten van onszelf als één zouden beschouwen? Wat zou er gebeuren als wij willen zien, dat ons “Ik” ook door ons gekoesterd moet worden? Wat zou er gebeuren met dat vervelende Ego van JOU, als je het vanuit liefde zou bekijken? Wat zou er gebeuren als je, na een "vergissing", of na een pijnlijke gebeurtenis, je Ego, je “Ik” in je armen zou nemen en zou zeggen dat het allemaal wel goed komt? Wat zou er gebeuren als we alle liefde van ons hart naar dat gekwetste, misleide, verkeerd begrepen Ego van ons zouden sturen?

Zouden we dan misschien gaan zien dat ons Ego niet een kwade kracht is buiten onszelf, maar dat wij één wezen zijn, dat uit meerdere “lagen” bestaat en dat alles wat wij willen voor onszelf is, om te ervaren waarvoor we hiervoor gekomen zijn en om te genieten onderweg? Zouden wij ons meer “heel” voelen en met al onze delen gezamenlijk, als één, op pad gaan naar onze doelen? Met heel veel liefde te geven op onze reis?

Ik pretendeer niet te weten hoe alles in elkaar zit, maar ik vraag mij daadwerkelijk af wat er zou gebeuren als wij hier anders naar zouden kijken. Ik geloof dat het nog wel eens een groot verschil zou kunnen maken!

Pas goed op jeZELF!

Nadia

Jouw weg gaan

I don’t wanna beg your pardon

I don’t wanna ask you why

But if I was to go my own way

Would I have to pass you by?

Black flies – Ben Howard

Soms moet je mensen voorbij gaan, om te komen waar je wilt. Het klinkt simpel, maar is het niet. Want moet je de mensen passeren waar je van houdt, om zelf verder te komen? Helaas soms wel. Soms zijn de mensen uit je “oude leven” gewoon niet op het zelfde punt als jij en moet je ze laten gaan. Hiermee bedoel ik geenszins dat waar zij zijn minder goed is, of op wat voor manier dan ook minder waard dan waar jij bent. Ieder kiest zijn eigen pad, maar feit is wel dat als twee wegen te ver uit elkaar gaan lopen, je ze niet meer samen kunt vervolgen.

Hoe dichter diegene bij je staat, hoe pijnlijker het is. Soms is het ook niet mogelijk, of nodig om je volledig los te maken (denk aan familiebanden), maar het is dan wel goed om je emotioneel zoveel mogelijk los te maken van diegene. Hij of zij blijft dan wel in je leven, maar jullie verschillende perspectieven zorgen dan wel voor minder wrijving en pijn dan voorheen. Hier is wel een bewuste keuze voor nodig. Zonder de duidelijke intentie en volledige toestemming van jou om je emotioneel los te maken, lukt dit niet.

Weet ook dat je je niet hoeft te verontschuldigen tegenover anderen over hoe jij in het leven staat. Jij mag jouw pad en jouw perspectief kiezen, ieder creëert zijn eigen wereld en heeft daar het volledige recht toe. Veroordeel anderen daarom ook niet om hun keuzes. Alle wegen die een ieder kan kiezen, lijden naar zijn perfecte levensdoel en de ervaringen die hij nodig heeft om zich te her-inneren wie hij werkelijk is.

Je hoeft dus ook een ander niet te vragen naar het waarom. Natuurlijk is er niets mis met een gezonde discussie, met als doel te leren van elkaar. Je kunt je leven verrijken door het ook eens te bekijken vanuit een ander perspectief. Wat doet het met jouw perceptie, als je van perspectief verandert? Maar te vaak heeft een discussie als doel de ander te overtuigen van jouw gelijk en dat is nergens voor nodig. Jij mag jouw keuzes maken en anderen die van hen. En kom je er samen echt niet uit, misschien is het dan tijd om de ander voorbij te gaan, om te komen waar jij heen wilt gaan.

Take care,

Liefs,

Nadia

Nieuwe Helden

Toen ik een tijdje terug de video zag van Boyan Slat*, een 19-jarige Nederlandse student die een oplossing heeft bedacht om de oceanen te ontdoen van al het plastic, werd ik helemaal blij! Wat een inspirerende, enthousiaste jongen! Zulk enthousiasme zie je niet zo vaak bij oudere generaties.  Hij had niet alleen een geweldige oplossing bedacht, maar hij kon het ook met zo’n bezieling brengen. Fantastisch! Als ik zo iemand zie, dan vind ik dat hoopgevend. Dat er zulke jongeren zijn, zulke wereldverbeteraars, prachtig! Ik vind dat ook het leuke aan werken met jongeren, je ziet de toekomst.

Maar ook veel dichter bij huis kun je ze vinden, de nieuwe helden. En ze hoeven niet altijd oplossingen te bedenken om de wereld te verbeteren, sommigen maken de wereld gewoon al beter door zichzelf te zijn. Zo kwam ik laatst een jongen van rond de 20 tegen, gewoon in de winkel, en ik keek hem in de ogen. En wat ik zag waren twee van de vriendelijkste ogen, met daarin een onvoorwaardelijke liefde die je zelden ziet. Hij viel me in eerste instantie op, omdat hij moest lachen om mijn vrolijk babbelende peuter. In zijn ogen zag je de puurheid die je ook in de ogen van kleine kinderen kunt zien. Het mooie is: Je ziet vaak ook een herkenning tussen van dit soort pure zielen, klein en groot. Mooi om te zien dat het sommige mensen lukt om deze puurheid te bewaren. Niet makkelijk in deze wereld, maar sommigen lukt het dus!

Het is mooi om er eens op te letten, als je van die hele lieve, gevoelige, pure kindjes ziet, met wie zij zich verbinden. Vaak zie je hetzelfde soort mens terug. In een klein of groot lichaam. Zo kwam ons zoontje ook eens een meisje tegen in de supermarkt, een aantal jaren ouder dan hij. Ze liepen langs elkaar heen, keken elkaar aan en je zag iets gebeuren. Ze draaiden zich ook allebei nog een aantal keren om, om nog eens elkaars blik te vangen. Pure herkenning was het.

In een wereld waarin zoveel gebeurt, waarin zoveel verdriet kan zijn, geeft mij dat hoop. Er zijn nog zoveel mooie mensen op de wereld. Ook, of vooral, in de nieuwe generaties!

*Voor het filmpje van Boyan Slat: http://youtu.be/ROW9F-c0kIQ

Geven en …

Vraag jezelf, voor je verder leest, eens af hoe jij dit aanvult: Geven en …?

Vandaag in een gesprek met iemand viel het me namelijk op dat zij zei dat ze wel goed kon geven, maar niet zo goed kon nemen. Het kiezen voor het woord “nemen”, gaf voor mij aan hoe zij het ziet, niet iets wat je mag, wat je toekomt, maar iets wat je eigenlijk niet verdient. Alsof je het je toe-eigent. Ik neem iets van jou. Het klinkt ook alsof die ander het eigenlijk niet wil geven.

Ikzelf kies voor de variant: Geven en ontvangen. Ook ontvangen kan moeilijk zijn, maar klinkt (voor mij) in ieder geval wel als iets wat je verdient. Ik ontvang van jou wat mij ook toekomt, wat ik verdien.

Sommige mensen zijn goed in ontvangen, maar de meesten die ik ken, geven liever. Geven kan een goed gevoel geven. Zeker als je iemand die het echt nodig heeft, kunt helpen. Maar ontvangen is net zo belangrijk. Zie het als een kannetje: Als jij alleen maar geeft, is dat kannetje op een gegeven moment leeg. Alles is op. Geen liefde en geen energie meer voor jezelf. Je kunt uitgeput raken, of ziek, of gedeprimeerd. Je hebt alles wat je had weggegeven! Daarom is het ook belangrijk om ook te ontvangen. Dan vul je jouw “kannetje” weer en heb je weer genoeg voor jezelf én anderen.

Dus de volgende keer dat jij een helpende hand toegestoken krijgt, dat iemand jou iets geeft, of het nu iets tastbaars is of niet, laat het dan eens gewoon toe. Laat je eens verwennen! Jij verdient dat! Net zo goed als al die mensen die jij helpt. Ontvangen is echt net zo belangrijk als geven, je hebt het gewoon nodig.

Wat dat betreft is die reclameslogan zo slecht nog niet: Omdat je het waard bent ;-)

Liefs,

Nadia

Van "Dankbaar, maar..." naar "maar, dankbaar".

Veel mensen weten wel dat dankbaarheid een belangrijke factor is in het leven. Dankbaar zijn voor wat je hebt, maakt je leven mooier en maakt dat je makkelijker je perspectief verandert, om mooie nieuwe kansen te kunnen zien of creëren.

Nu merkte ik pas bij mijzelf dat ik vaak denk in “Dankbaar, maar…”. Ik ben dan dankbaar voor iets, maar zou tegelijkertijd er nog iets aan willen verbeteren, als het ware. Een simpel voorbeeld: Ik ben ’s ochtends dankbaar dat mijn lieve, vrolijke zoontje me wakker maakt, maar zou eigenlijk nog wel langer willen slapen, omdat ik me nog moe voel. Als je dat gevoel dankbaar, maar… te zijn nu zou kunnen vervangen door het omgekeerde, dan is de “nasmaak” die je over houdt aan de gedachte, de dankbaarheid. Klinkt misschien wat vaag, maar ik leg het uit: Als ik diezelfde ochtend denk “Pff, ik zou best nog wat langer willen slapen, maar wat ben ik dankbaar dat mijn lieve, vrolijke mannetje mij wakker maakt!”, dan blijft niet het gevoel hangen van het “negatieve” wat ik gedacht heb, maar de dankbaarheid.

Niemands leven is perfect. Er zijn wel mensen die het voor elkaar krijgen om weinig tot niets te klagen (en het grappige is, die hebben vaak ook niet veel te klagen, want die ervaren de wereld , vanuit dat perspectief, zo mooi), maar er is altijd wel iets aan te merken op ons leven. Er is bijna altijd wel iets wat verdriet kan geven, of het is slecht weer, of je voelt je niet zo lekker en ga zo maar door. Zou je dit nu allemaal vanuit het “maar, dankbaar” perspectief benaderen, dan is dat een mooie stap naar het leven vanuit volledige dankbaarheid voor wat het leven je biedt. Ik kan bijvoorbeeld natuurlijk nog steeds verdriet hebben om mijn vaders overlijden, maar ik ben enorm dankbaar voor de jaren die ik met hem heb gehad en voor het feit dat ik geloof dat het nu goed met hem gaat.

En ik kan zoveel aanmerken op mijn vaak wat rommelige huishouden, maar ik ben enorm dankbaar voor de jongetjes die het zo’n rommel maken en die mij zoveel was bezorgen. Bovendien kan ik dankbaar zijn dat ik weinig tijd heb om op te ruimen, omdat ik een leuke baan heb en mijn tijd thuis liever aan mijn jongetjes besteed dan alleen maar aan poetsen.

Zo is ook dit dus weer een oefening in het veranderen van je perspectief. Ik ga dit de komende tijd zeker proberen. En misschien inspireer ik jou ook wel?

Liefs,

Nadia

Hoe verdriet en geluk heel dicht naast elkaar kunnen staan

Zoals sommige lezers van dit blog wel weten, is eind januari mijn vader, heel plotseling, overleden. Mijn vader was een heel intelligente man. Hij wist ontzettend veel over geschiedenis, cultuur, mythologie. Na zijn overlijden besefte ik dat ik nog steeds erg tegen hem opkeek. Door zijn feitenkennis en vrijwel feilloze beheersing van de Nederlandse taal was hij tot voor kort altijd degene die ik belde als ik iets wilde weten of verifiëren. De laatste jaren was dit wel wat minder, zijn geheugen werd wat slechter, dus in dat opzicht had ik eigenlijk al voor een deel afscheid genomen. Maar toch bleef daar die vader die altijd zoveel wist, veel meer dan ik (hij had er natuurlijk ook langer de tijd voor gehad, maar hij onthield het ook, bij mij verdwijnt die kennis altijd weer grotendeels). Naast dat verstandelijke aspect van onze relatie, was er natuurlijk ook gewoon de liefde, van een dochter voor haar vader en een vader voor zijn dochter(s). Misschien waren we beiden niet zo goed in het uiten van die gevoelens, maar wij wisten duidelijk dat ze er waren. Toen hij dus zo plotseling uit ons leven werd gerukt, gaf dat alle reden voor een diep verdriet.

Dit verdriet was en is er natuurlijk ook, maar ik heb gemerkt dat er na een tijdje gelukkig ook weer plaats is voor de mooie dingen in het leven. Een tijdje terug werd ik er door iemand op gewezen dat ik gewoon leuke dingen mocht doen en mocht genieten. Niet dat ik was gestopt met leven, integendeel, ik ging gelijk weer door, maar het voelde af en toe alsof ik rouwen móest. Dat ene gesprek veranderde mijn perspectief weer en, zoals ik las in een boek van Neale Donald Walsch, Perspectief creëert perceptie. Wat ik zag en voelde, veranderde. Een hele subtiele verandering eigenlijk, want ik ben sowieso een persoon die schoonheid ziet in kleine dingen. Maar de schoonheid zien en waarderen, of weten dat je er echt van mag genieten, zijn kennelijk toch nog twee verschillende dingen. Hierdoor ben ik er ook achter gekomen dat een diep gevoeld verdriet en volmaakt geluk heel dicht bij elkaar kunnen liggen.

Want dat verdriet, dat is er natuurlijk gewoon nog. Niet constant aanwezig, maar af en toe steekt het onverwacht weer flink de kop op. Maar ik kan nu van dit verdriet heel snel weer bij dat volmaakte geluk komen. Het ligt ook sowieso heel dicht bij elkaar, omdat beide vanuit dezelfde bron komen: Liefde.

Ik geloof niet dat het leven hierna ophoudt, dus ik ben blij voor mijn vader dat hij overgegaan is. Ik stel me hem, uitgebreid discussiërend, voor me met zijn broer en vader. Of het zo is in wat er ook hierna komt, weet ik natuurlijk niet en kan me ook niet zoveel schelen. Ik weet dat het goed met hem is, hoe dan ook, en dat geeft me rust. Het verdriet is er omdat ik hem niet meer even kan bellen, om van gedachten te wisselen, om het niet meer horen van zijn stem, hem niet meer kunnen zien. Maar ik kan dit nu dus ook omzetten. Ik mag verdrietig zijn, maar ik weet ook dat het met hem goed is. Dat zorgt dat ik mijn ogen en hart weer open voor de liefde van de mensen om mij heen. Ik kan weer enorm genieten van de momenten met mijn man en kinderen en merk ook duidelijk aan hen dat zij mij ook weer beter kunnen bereiken. Dat maakt dat ik dat volmaakte geluk weer kan ervaren.

Bovendien voelt het gemis tegenwoordig vooral als een liefdevol gemis. Een gemis dat te accepteren is en op een vreemde manier ook goed voelt. Toon Hermans schreef over deze periode ooit een prachtig gedicht:

Voor een vriend

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
en telkens weer zal ik je tegenkomen
we zeggen veel te gauw: het is voorbij
hij heeft alleen je lichaam weggenomen
niet wie je was en ook niet wat je zei
ik zal nog altijd grapjes met je maken
we zullen samen door het stille landschap gaan
nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
raak je mijn hart nog duidelijker aan

Het omzetten van je perspectief om weer geluk te ervaren, is natuurlijk niet alleen toepasbaar op rouw, maar ook ander verdriet dat je kunt hebben, heeft vaak ook een mooie kant. En ook als je daarin je perspectief verandert, kun je nog steeds, of weer opnieuw, volmaakt geluk ervaren. Het is een kwestie van het willen zien.

Liefs,

Nadia

Voor of tegen?

Een tijdje terug postte Nadine Schartz (voor wie haar beter wil leren kennen, site: www.innerheart.nl) op Facebook dat ze tegenwoordig vooral VOOR dingen wil zijn, in plaats van tegen. Ik vind dat een inspirerend standpunt. Het haalt je uit de weerstand en brengt je in acceptatie van dat wat nu eenmaal zo is.

Er is vaak veel waar we tegen zijn, maar is het niet makkelijker om VOOR de positieve tegenhanger van iets te zijn? Een voorbeeld waar niet zoveel lading op zit: Je kunt tegen ongezond eten zijn, je boos maken om alle “slechte” dingen die gepromoot worden op tv en in supermarkten, maar je kunt ook voor gezond eten zijn. Het maakt dat je perspectief verandert. In plaats van de boosheid die je zou kunnen voelen als je door de supermarkt loopt en alle “slechte” voeding ziet, zie je dan de gezonde producten die je er ook kunt kopen meer.

Je kunt accepteren dat er nu eenmaal veel is wat niet zo goed is voor een mens en ook accepteren dat anderen dat misschien eten, maar voor jezelf de gezonde keuze te maken.

Kiezen VOOR wat goed voelt voor jou, kost veel minder energie dan vechten tegen wat niet goed is.

Je kunt dit ook toepassen op onderwerpen die veel meer beladen zijn dan het voorbeeld hierboven, want er is zoveel waar wij een uitgesproken mening over hebben tegenwoordig. Loop je Facebook of Twitter tijdlijn eens door en zie alle petities die getekend kunnen worden tegen zaken (wat overigens niet betekent dat ik die niet teken of dat ik dit een slechte zaak vind!). Bekijk eens alle meningen die mensen uiten op dit soort Social Media. Het is veel gemakkelijker geworden om je mening maar overal te roeptoeteren (een woord dat een dierbare vriendin nogal eens gebruikt, dat de lading wel dekt), dus je komt veel meer weerstand tegen dan vroeger het geval was.

Ik probeer nu vaker te kijken naar het positieve alternatief. Als ik weerstand zie of voel, probeer ik het positieve alternatief te vinden en me daarop te richten. Voelt voor mij veel prettiger en geeft meer rust. Misschien de moeite waard om eens te proberen?

Liefs,

Nadia

Compassie is geen mede-lijden

 In mijn eigen wereld gebeurt er veel en ik hoor het ook om mij heen. Het is weer een roerige tijd, kennelijk. Mensen overlijden - dit valt mij op, er gaan er nu heel veel -, mensen worden ziek, of hun kinderen, familieleden... Er is veel verdriet en er zijn veel zorgen. Het is logisch dat je dan veel aan degenen die “lijden”, gaat denken. Het is fijn als je dat doet, een kaarsje voor ze aansteekt, vaker liefdevol aan ze denkt, misschien voor ze bidt…

Maar waak ervoor dat de compassie die je voelt, geen mede-lijden wordt. Compassie is namelijk iets heel anders dan met iemand mee lijden. Niemand heeft er iets aan als je dezelfde pijn voelt als zij. Niemand heeft er iets aan als je vol verdriet aan ze denkt. Degene waaraan jij denkt niet, maar jij zelf ook zeker niet.

Ook proberen andermans zorgen te dragen, heeft geen zin. Die zorgen en de pijn, zijn van diegene en hij/zij is degene die eruit moet komen. Als jij op die manier aan ze denkt, stuur je nog meer zorgelijke, pijnlijke, angstige, gedachten het universum in en dat is niet wat ze (of wij als menselijk collectief) nodig hebben. Je stuurt nog meer twijfel in de goede uitkomst van de situatie.

Wat je wel kunt doen zijn de dingen die ik hierboven al schreef: liefdevol aan ze denken, een kaarsje branden, etc. Wat vooral helpt is vertrouwen op de persoon. Vertrouw dat hij of zij het verdriet aan kan. Vertrouw op het helend vermogen van iemand die ziek is. Vertrouw op de beste uitkomst van de situatie. Wat we nodig hebben is meer vertrouwen! Wat we nodig hebben, zijn meer mensen die hun scheppingskracht goed gebruiken! Kies je gedachten en woorden dus zorgvuldig in deze roerige tijden, help, steun, maar lijdt niet mee.

Zorg goed voor jullie zelf (des te beter kun je er voor een ander zijn).

Liefs,

Nadia

De mooie kant van rouw

In deze vreemde, verdrietige en bijzondere periode ben ik erachter gekomen dat er ook aan rouw een mooie kant zit.

De diepe dankbaarheid die je kunt voelen bijvoorbeeld. Dankbaarheid dat iemand in je leven was. Dankbaarheid dat hij van je hield en jij van hem. Dankbaarheid voor alle mooie herinneringen. Dankbaarheid voor alles wat je van hem hebt mogen leren. En dankbaarheid voor de tijd die jullie wél gegeven is.

De hartverwarmende en troostende liefde die je voelt. Liefde voor degene die je verloor, maar als je goed voelt en het wil weten ook de liefde van diegene. Liefde van de mensen om je heen, die je even laten weten dat ze aan je denken, die langskomen met een bloemetje of die je zomaar een knuffel geven.

Het hartelijke lachen om de herinneringen van de gekke dingen die je samen deed, de liedjes die je zong, de gekke bekken, de grapjes…

Zelfs het verdriet heeft een mooie kant, want dit illustreert dat je veel van iemand gehouden hebt en hem graag nog langer om je heen had gehad. De tranen reinigen en lijken, stukje bij beetje, je ziel te helen, mits je het toelaat.

Ook in deze moeilijke zaken gaat het dus om je perspectief. Hoe wil jij het zien? Wat wil jij voelen? Alleen diepgewortelde pijn, boosheid en angst om nog meer mensen te verliezen? Of voel je liever de diepgewortelde liefde, die heelt en je hart weer opent?

Hoewel ook ik nu natuurlijk mijn dagen heb dat ik het liefst de hele dag in mijn pyjama zou blijven lopen, merk ik weer dat je in moeilijke periodes een keuze hebt en dat ik die keuze al snel gemaakt had.
Wat wil je voelen? Hoe kijk je terug? Waar kun je NU van genieten? En hoe kijk je vooruit?
Als jij een zwart gat wil zien, is dat wat je zult zien. Zie jij liever de zon weer doorbreken, dan zul je die weer zien, keer op keer. Er is altijd hulp aanwezig om weer op die plek van hoop te komen, waar de zon zich weer laat zien. Het enige wat je hoeft te doen, is die uitgestrekte hand pakken…

Liefs,

Nadia

Rouw

Het verdriet komt in golven, merk ik. Alsof rouw zelf een zee is. Meestal is de zee redelijk rustig en dobber ik wat aan de oppervlakte, met hier en daar een klein golfje dat over me heen slaat. Maar soms wordt de zee ineens ruw, trekt de sterke onderstroom mij naar beneden, waar ik een tijdje verblijf, wachtend op de volgende ademteug. Soms word ik overspoeld door de hoge golven, vechten ertegen heeft geen zin, dan blijven ze komen. Als je je overgeeft, kom je vanzelf weer boven.

Maar er zijn ook de momenten van diepgevoelde liefde en dankbaarheid, waarop ik tijdelijk lijk aangespoeld, op een mooi eiland, de zon streelt zachtjes mijn gezicht. Ik voel me opwarmen en er ontstaat nieuwe energie. Tijdens deze momenten voel ik duidelijk de liefdevolle energie van mijn vader, troostend, hoopgevend.

Gelukkig geloof ik niet dat de dood het definitieve einde is, ik merk dat dit me ook op de been houdt. Als ik, zoals sommigen, zou geloven dat hij nu helemaal weg is, zou ik tijdelijk ten onder gaan en zou het opnieuw aan de oppervlakte komen veel moeilijker zijn.

Er zijn gelukkig ook wat mensen die af en  toe een reddingsboei gooien. Vaak degenen die weten hoe het is om in deze zee te verblijven. Hun warmte geeft me nieuwe kracht, ze houden me drijvend. Ik weet ook dat ik hier wel uit ga komen, maar het zal, zoals het ook altijd omschreven wordt, een proces zijn.

De “dobberperiodes” en tijdelijke verblijven op een eiland zijn mijn eerste rustpunten en geven mij hoop. Het is geen eindeloze zee en gelukkig hoef ik niet te verdrinken. Stapje voor stapje, stukje bij beetje, zal ik  ook nu de mooie dingen in het leven te blijven zien. De lach van mijn zoontjes valt, Godzijdank, niet te negeren en trekt me er steeds weer uit. Zo gaan we er wel weer komen, op het vasteland!

Angst en slechte raadgevers

Vandaag vieren wij de 3^e verjaardag van onze oudste zoon. Voor mij extra bijzonder, omdat ik, toen hij nog baby was een droom had, waarin een naar stemmetje tegen mij zei “Hij mag toch geen 3 worden.” Wat werd ik geschokt en in de war wakker! Deze stem sprak vanuit angst en zaaide angst. Gelukkig was er ook een innerlijke stem die zei dat dit niet kon kloppen. Nu hebben we een 3-jarige, vrolijke, gezonde peuter, God zij dank! (dit bedoel ik letterlijk en dat weet Hij)

Voor mijn gevoel had het ook anders kunnen lopen. Toen onze zoon baby was, had hij ernstig eczeem en wat hebben we daar heel veel adviezen over gehad! Adviezen waarvan ik, als mama, voelde dat deze voor mijn zoon heel slecht zouden zijn. Adviezen waarvan ik, in mijn diepste kern, voelde, dat ik ze niet op moest volgen. Ik besefte op een gegeven moment dat als ik wel geluisterd had, onze lieve ventje wél heel ziek had kunnen worden en het stemmetje misschien toch gelijk had kunnen krijgen. Gelukkig heeft mijn man ook altijd goed naar zijn eigen innerlijke stem geluisterd en zijn we samen, als één blok, voor onze zoon gaan staan. Zelfs toen men ons het idee gaf dat we slechte ouders waren, omdat we weigerden zijn eczeem met harde middelen te onderdrukken (het was immers zo zielig voor het ventje, vond men). Zelfs tegen de kinderarts gingen wij in, toen zij hem op andere voeding had gezet en hij stopte met groeien. Toen hij steeds honger had, omdat hij ook hier niet tegen kon. Op dat moment sprak mijn moeder met die stem, zij had door wat ons toen ontging, omdat we even niet luisterden, we negeerden wat ons verteld werd, omdat een arts het toch wel zou weten? Zij opende onze ogen en oren en we ondernamen actie. Hadden wij dit niet gedaan, dan was hij er misschien niet meer geweest.

Natuurlijk waren alle adviezen goed bedoeld, maar wat ik geleerd heb, is dat niet alleen angst zelf een slechte raadgever is, maar ook de mensen die jou adviseren gebaseerd op angst. Met de beste bedoelingen, luistert men naar de stem die angst inboezemt. Ik heb geleerd te luisteren naar de stem die vertrouwen geeft en die spreekt vanuit liefde.

Je eigen innerlijke stem, je eigen begeleiding, spreekt vanuit deze bronnen. Zij zal je misschien wel vertellen dat je een ander pad moet inslaan, maar zal dit doen door te zeggen dat het dan goed komt. Zij zal je wijzen op wat goed en belangrijk is. Dit vertrouwen op je innerlijke stem of begeleiding, is niet alleen belangrijk wat je kinderen betreft, maar ook wat je eigen gezondheid betreft. Jij weet het altijd het beste. Als jij leert naar je intuïtie en je eigen lijf te luisteren, dan vertelt het je feilloos wat goed voor je is en wat niet.

Als je leert deze stem te herkennen, is het een bron van grote wijsheid.
Probeer dus te luisteren naar deze stem, die van liefde en vanuit vertrouwen spreekt. Dit is de juiste. Vertrouw op jezelf en je liefdevolle begeleiding en je zult altijd weten wat je moet doen, voor jezelf en voor je kinderen.

Vandaag vieren wij de 3^e verjaardag van onze zoon, doordat deze stem er was, diep in mij (en in anderen, als ik hem even niet kon horen). En ik kan jullie niet uitdrukken hoe dankbaar ik hiervoor ben!

Liefs,

Nadia

Anders

Mijn hele leven al ben ik anders. Anders dan mijn leeftijdsgenoten, anders dan de meesten wie ik ontmoet. Als ik naar mijn eigen leven kijk, is eenzaamheid een constante factor geweest. Eenzaamheid op school, eenzaamheid in menigtes, eenzaamheid in mijn wereld. Gelukkig had ik thuis wel een moeder en zus die me begrepen, maar behalve die mensen, was ik alleen. Kon mijn gevoelens en de levendige wereld in mijn hoofd, bij niemand kwijt.

Af en toe ontmoet(te) ik gelijkgestemden, dat is heerlijk, een feest der herkenning. De eenzaamheid is ook bij hen altijd een factor geweest in hun leven en ik vermoed dat zeker 90% van de lezers van dit blog het ook herkennen. Vele mensen om je heen, maar jij bent alleen, alleen in jouw hoofd. “Wil ik hier wel zijn?” vroeg of vraag je je misschien af. Misschien heb je zelfs wel eens bewust moeten kiezen om hier te zijn, hier te blijven. Ernstige ziekte, een ongeluk en dan, bewust of onbewust, die keuze maken: Ja, ik blijf, ik ben hier nog niet klaar.

Als je die keuze met heel je hart hebt gemaakt, heb je hopelijk daarna meer ingezien dat het leven ook heel mooi kan zijn. Hopelijk heb je ondertussen ook gezien dat jij zelf jouw eigen waarheid en jouw eigen wereld schept. Hopelijk heb jij ondertussen ook bewust durven kiezen anders te zijn.

Voor mij is die keuze nog niet zo heel lang geleden, en het was spannend, maar ik heb hem gemaakt. Ik merk dat de keuze om echt mezelf te durven en willen zijn een tweeledig effect heeft. Aan de ene kant bespotting en geroddel door hen die mij niet begrijpen. Pijnlijk, maar kennelijk hoort het er nog bij. In ieder geval tot het me lukt om ook dit los te laten, ik schep immers mijn eigen wereld.

Aan de andere kant merk ik dat er meer ruimte komt voor wat ik kan. Als ik mezelf echt open stel, krijg ik meer informatie binnen. Stromen de woorden makkelijker, krijg ik ingevingen, weet, zelfs op afstand, hoe het gaat met mensen, en ga zo maar door. En daardoor komt er ook meer erkenning, kan ik mensen raken of helpen en vind ik meer gelijkgestemden. Die hele mooie kant maakt het de moeite waard. Het is wel een keuze die ik moet blijven maken. Als je eenmaal jezelf hebt laten zien, is er eigenlijk geen weg meer terug. Je masker weer opzetten is misschien makkelijk en veilig, maar eenmaal af, hebben mensen je ware gezicht toch al gezien en dient het niemand, vooral jouzelf niet, om je weer te verschuilen.

Wat vaak verkeerd begrepen wordt, is dat je heel goed anders kunt zijn, zonder je superieur te voelen. Iedereen is even mooi en even perfect in zijn ZIJN, niemand is meer en niemand is minder. Mensen die mij niet begrijpen, zien zichzelf vaak als superieur, beter, slimmer, noem maar op. Maar ik ken ook velen die besloten hebben hun ware aard te laten zien, die ook “anders” zijn dan de meerderheid en die dan ook vast komen te zitten in zo’n gevoel. Het gevoel superieur te zijn, heeft al tot vele problemen geleid en is gebaseerd op niets. Jij bent niet beter dan iemand die alleen om materie geeft. Jij bent ook niet beter dan wie in de ogen van velen “asociaal” is. Jij bent niet beter dan iemand die keuzes maakt die jij als slecht zou kunnen beschouwen, bijvoorbeeld wat zijn gezondheid betreft. Iedereen is gelijk. Probeer eens te kijken door de ogen van een hogere macht (God, engelen, Jezus, Boeddha,…). Zij zien wat mooi is in een ieder, zien de liefde, het licht, de kracht. In hun ogen is iedereen perfect. Dus ook jij, ook je buurman en ook diegene die jij echt niet mag.

Een veel gehoorde uitspraak tegenwoordig is: Wat zou liefde doen? Als we die nu eens veranderen naar: Wat zou liefde denken?, dan is ons oordeel vast veel milder.

Liefs,

Nadia