vrijdag 14 februari 2014

Hart zonder hoofd, hoofd zonder hart

 Hoe vaak zeggen mensen niet tegen je: “Volg je hart!” Zelf heb ik het ook vaak genoeg gezegd, maar ik begon me laatst ineens af te vragen of het wel altijd het juiste advies is. Want ja, je hart is wijs en weet wat jij, tot in het diepste van je hart, wil. Maar kan een hart soms ook niet wat wispelturig zijn? Is je hart, zonder je hoofd, soms niet wat te impulsief?

Zo kan het zijn dat je hart je vertelt dat je graag ander werk wil. Misschien wel als zelfstandig ondernemer. Maar hoeveel ondernemers zie ik niet om me heen die het niet goed (meer) redden? Die toch een baan ernaast moeten zoeken om rond te kunnen komen? Je hoofd zou vast gezegd hebben dat je je oude baan beter nog even aan had kunnen houden en misschien had je hoofd je daar wel een punt.

Of zou jij bijvoorbeeld, aan een vriendin die niet helemaal meer lekker zit in haar huwelijk en verliefd is geworden op een ander, terwijl haar man haar grote liefde was, durven zeggen dat ze haar hart moet volgen? Ik niet hoor! Haar hart wil vast die ander, ze is immers verliefd. Maar wat zouden hart en hoofd samen willen? Waar zou ze uiteindelijk het gelukkigst van worden? Ik zou het niet durven zeggen, wie weet wat het juiste besluit is? Maar alleen op je hart, of alleen op je hoofd vertrouwen, lijkt me hier tekort te schieten…

Zijn hoofd en hart juist niet een hele mooie combinatie? Zouden zij samen niet de ultieme wijsheid bevatten voor ieder persoon? Is het juist niet mooi dat je kunt terugvallen op beiden? Dat je aan je hart én hoofd kunt vragen wat de juiste beslissing is voor jou? Ik begin in ieder geval te geloven dat je niet altijd alleen maar kunt volstaan met de opmerking “Volg je hart”. Sowieso moeten we ons afvragen of we wel advies willen geven als iemand in verwarring is. Vaak volstaat het luisteren naar wat de ander zegt, daaruit spreekt wat hart én hoofd zeggen en zo komt de ander er vast zelf wel uit.

Liefs,

Nadia