“Ons” land

Nee, ik ging me niet echt mengen in de discussie over vluchtelingen, zo nam ik me voor. Niet omdat ik geen mening heb, maar omdat de hatelijke reacties van zovelen bij mij veel te hard binnen komen. De beelden die ik zie, snijden door mijn hart. Hoe iemand daarbij een gedachte kan hebben als “Dat scheelt er weer …. (noem maar een aantal)” gaat mijn begrip ver te boven. Ik kan er wil daar niet een onderdeel van zijn. 

Als ik zou schrijven, helemaal als ik het op de site zou plaatsen waar ik nu auteur van ben en dus zomaar artikelen kan plaatsen, wie zou het dan lezen? Wie zou reageren? Hoeveel haat zou het oproepen? Ik wil geen haat oproepen, ik wil niet de “trigger” zijn om meer haat de wereld in te sturen, op wat voor manier dan ook. Ik wil de “trigger” zijn om heel veel meer liefde uit te zenden, naar wie het ook nodig heeft!

Maar, zoals altijd, als iets me raakt, dan moet het er toch uit. Ik moet op een gegeven moment schrijven, al is het alleen maar voor mezelf, om te zorgen dat er niet van alles zoek raakt in mijn hoofd. Tussen de woorden die er rondzingen en een weg naar buiten zoeken. Dus ik schrijf. En ik plaats het niet op de zoveel gelezen site, maar op mijn eigen site en mijn blogsite.

De vraag waar ik namelijk vooral mee worstel, is hoe mensen zich een land zo toe kunnen eigenen, dat er geen “vreemdelingen” welkom zijn. Het feit dat wij kleine stukjes van Moeder Aarde van onszelf noemen vind ik eigenlijk al raar, hoe handig ook; Ik woon graag in “mijn” huis en ben blij met “mijn” tuin. Maar hoe kunnen wij ons dit land toe-eigenen? Hoe kunnen wij de bomen bezitten, de grasvelden, het water? Want dat zou immers dan ook allemaal van ons zijn. Hoe kunnen wij vinden dat leegstaande woningen, of kantoorpanden, waar volgens mij best mensen in zouden kunnen wonen, van ons zijn? Hoe kunnen wij mensen een veilige plek, een dak boven hun hoofd ontzeggen?

Nederland is niet van ons, wij wonen hier toevallig. En ja, we betalen belasting, mocht iemand daarmee komen, maar daar leiden we meestal ook mooie leventjes voor. En ja, er is ook armoede in eigen land, die mensen gun ik ook alles, want er is genoeg! Als we nu eens gewoon ruimte en middelen zouden gebruiken die al voorhanden zijn, mooi verdeeld over “ons” land, dan zouden we toch heel veel mensen kunnen helpen, van hier en van ver?

De meesten die nu vluchten zijn geen “gelukszoekers”, het zijn vluchtelingen uit oorlogsgebied. En zelfs al zou men alleen maar geluk zoeken. Wie ben jij dan in hemelsnaam om iemand geluk te ontzeggen? Misschien ben je zelf niet gelukkig, vraag daar dan hulp voor. Er zijn vast zat mensen die je zouden willen helpen, zoals ze ook medemensen uit oorlogsgebied (of wat voor ander gebied dan ook) zouden willen helpen. Projecteer niet je eigen ongeluk en ongenoegen op een ander. Begin eens bij jezelf geluk te gunnen en kijk eens hoe het verder uitpakt.

Zo, dat moest er even uit!

Liefs en heel veel geluk gewenst,

Nadia

Zacht

Nu ik mijn haar laat groeien, hoor ik vaak dat het me zachter maakt om te zien. Met kort haar werd mijn uitstraling altijd ‘pittig’ genoemd, nu zien mensen mij als zacht. Het grappige is, dat de keuze mijn haar te laten groeien weer een stap lijkt te zijn in het mijzelf toestaan zacht te zijn.

Jaren geleden is dit proces al begonnen, versneld door het moeder worden. Waar ik mijzelf in mijn tienertijd harder maakte, door middel van zwarte, stoere outfits en zelfs lang daarna nog beschermde door me ‘pittiger’ voor te doen dan ik misschien was, mag ik nu van mezelf zachter zijn. Ik mag voelen, ik mag ervaren, ik mag er zijn zoals ik ben.

Natuurlijk heb ik ook best die pittigere kant, ik kan nog steeds fel uit de hoek komen. Maar ik heb geleerd dit veel beter te doseren. Waar ik vroeger anderen soms kwetste om zelf maar minder gekwetst te worden, denk ik nu, meestal, beter na voor ik spreek in een wat verhitte discussie.

Ik mag ook zachter voor mijzelf zijn, misschien nog wel de moeilijkste stap. Vroeger dreef ik de spot met mijzelf, zodat anderen het niet meer hoefden te doen. Wilde je opmerken dat je vond dat ik teveel praatte? Was ik je toch net voor geweest met een grapje ten koste van mijzelf.
Bovendien was niemand zo streng voor mij als ikzelf. Nog steeds heb ik er, vooral als moeder, moeite mee fouten te maken. Maar hoe sneller ik accepteer dat ik mens ben, hoe sneller ik ook weer terug ben bij mijn zachte kant, die mijn kinderen het liefste zien.

Ik merk dat mensen soms vinden dat ik te zacht ben voor mijn opgroeiende jongens. Het moeten toch echte kerels worden? Laat ze maar denken! Ik zie dat ze groeien als ik volledig en liefdevol voor ze aanwezig ben. Tot de deur kan ik ze beschermen, daarbuiten zullen ze toch wel gehard worden, omdat, helaas, de wereld nog niet toe is aan alleen zachtheid.

Volgens mij heeft de wereld juist behoefte aan zachtheid, ook in mannen. Mannen die het niet meer draait om louter macht. Mannen die durven te voelen en lief te hebben. Mannen die snappen hoe ze moeten koesteren. Mannen die durven van zichzelf te houden. Dus laat ook mijn jongens maar lekker zijn wie ze zijn, de een is van nature zachter dan de ander en dat is ook oké. Ook zijn mogen zijn wie ze zijn.

Toen ik laatst nadacht over dit blog, zong er een tekst door mijn hoofd, van het nummer Lovesong dat op de cd van Adele staat:

Whenever I’m alone with you
You make me feel like I am home again
Whenever I’m alone with you
You make me feel like I am whole again

Hoe mooi zou het zijn als wij allemaal zodanig onszelf mochten zijn, dat wij deze tekst op onszelf toe konden passen? Ik kan mij tegenwoordig meestal perfect heel en thuis voelen met mijzelf. Jullie ook?

Overpeinzing naar aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs

Gisteren las ik deze tekst van Eddie Vedder op Facebook: Darkness comes in waves…. Tell me, why invite it to stay?

Dat zinnetje bleef in mijn hoofd rondzingen en ik besefte me hoe waar het was, zeker na wat er net gebeurd is in Parijs. Het lijkt of het duister in golven komt. Soms grote golven, soms kleine. Wat de bron is van dit duister, doet er niet toe, al vinden velen van wel.
Duister is duister, licht is licht, punt. Dat we beiden in ons dragen, vergeten we soms voor het gemak, terwijl het mijns inziens ook juist pijnlijk duidelijk wordt op momenten als deze.

Maar als het duister komt, waarom zouden we het dan uitnodigen te blijven? Hoe meer haat we de wereld in zenden, hoe meer we het voeden. Hoe meer we daders bruut gestraft willen zien, hoe meer we ze dood willen, hoe meer we ze willen laten lijden, hoe groter het duister wordt.

Het is heel logisch dat men woedend reageert, maar laten we dit vooral niet richten op wie het niet verdient. Laten we vooral liefde voelen voor elkaar, voor wie wij kennen én wie we tegenkomen, ongeacht kleur, religie, achtergrond.

Laten we het licht voeden. Niet samen strijden tegen “het duister”, want dat cultiveert het juist. Niet samen TEGEN het duister, maar samen VOOR het licht.

Heb lief wie je ziet, heb lief wie je na staat en heb lief wie je niet kent, want geen van hen heeft dit gedaan. Degenen die wel dit leed veroorzaakten, zijn hier niet meer. Zij hebben, naar mijn mening, al onder ogen gezien wat zij aangericht hebben.

Richt dus niet je woede, maar je liefde, voed niet het duister, maar het licht en help daarmee iedereen die hierdoor is geraakt.

Luisterend naar het nummer ‘Winter’ van Tori Amos, schieten de gedachten door mijn hoofd. Ik zing mee en denk aan mijn vader. Bij het stukje ‘I’ll tell you that I always want you near. You say that things change, my dear.’ schiet ik vol. Wat zou ik soms toch willen dat ik nog met hem kon praten, dat hij nog hier was.

Ik vraag me af of het kwaad kan als ik zoiets denk. Zeggen mensen niet dat overledenen niet “door” kunnen als je ze bij je wil houden? Zou ik hem beperken als ik zoiets denk? Bijna onmiddellijk schiet me te binnen dat ik alleen mijzelf beperk. Dat ik hem niet meer kan beperken. Hij is vrij en kan zijn en doen wat hij wil. We zijn zo geneigd om onze aardse regels toe te passen op overledenen. “Als hij mijn zus bij staat als ze het moeilijk heeft, zou hij dan niet bij mijn moeder of bij mij zijn?”

Onze regels van tijd en ruimte gelden niet daar waar zij zijn. Waar het ook is, of hoe je het ook wilt noemen. Door onze beperkte, aardse gedachten hierover niet los te laten, maken we het onszelf moeilijker. Het valt me op dat zelfs wie er echt verstand van hebben, daar soms teveel in blijven hangen. Hoe het hierna is, gaat ons verstand te boven en als je dat toelaat, verandert je perceptie hiervan.

Alles wat we moeten weten, vinden we niet in ons hoofd, maar in ons hart. We voelen het als we aan onze overleden dierbaren denken:
Liefde is oneindig en heeft geen beperkingen. Daarom gaat de liefde die we voor elkaar voelen nergens heen. Het is er altijd en overal.

Vanochtend werd ik wakker uit een heel bijzondere droom: Ik was in een oud, monumentaal gebouw, samen met cursisten. Ik zou een cursus leiden die dag. In het gezelschap was een Islamitische man met een lange baard. Hij was traditioneel gekleed. Een beetje aparte keuze voor de cursus die ik ging geven, maar dat viel me toen nog niet op. Toen op een gegeven moment de bel ging, vroeg ik een van de cursisten de deur, die een eind verderop was in het gebouw, open te doen. Hij bleef lang weg en de blik op het gezicht van de Islamitische man met de baard trok mijn aandacht. Hij keek alsof hij meer wist van wat of wie er kwam en ik werd wat angstig. Het vermoeden dat heel even door mijn hoofd schoot, maar ik onmiddellijk weg redeneerde, werd bevestigd: Er kwam een hele groep Moslims binnen en ze leken geen goede bedoelingen te hebben. Toen ze allemaal waren gaan zitten, tussen de mensen van onze groep, nam ik het woord. Ik vroeg ze de cursisten te laten gaan.Ik legde uit dat zij niets met hun gevoelens van onvrede te maken hadden. Het was geen groep die iets tegen had op hun denkbeelden, het was juist een zeer vredige groep. 

De leider van de groep Moslims nam het voortouw. Het bleek niet de man met de baard maar een jonge man, begin twintig misschien. Hij liet mij de cursisten naar buiten begeleiden, maar wilde dat ik terug kwam. Ik bracht mijn cursisten in veiligheid en keerde terug naar de groep. Gek genoeg zaten ze nog steeds allemaal rustig op hun plek. Ze spraken over de voorbereiding van hun aanslag. Ze wilden het gebouw tot ontploffing brengen, midden in het centrum van een drukke stad. Ik liep door de ruimte, ze lieten het toe. Ik keek ze aan. Er waren mannen, jongere en oudere, maar tot mijn verbazing waren er ook meerdere vrouwen aanwezig. Waar ik in hun ogen alleen haat had verwacht, bekeken ze mij nieuwsgierig. In hun ogen zag ik mijn eigen ogen weerspiegeld. Ik was niet bang meer. Ik sprak met ze. Ik legde ze uit hoe ik in het leven sta en vroeg ze naar hun denkbeelden. Uiteindelijk lieten ze mij gaan. Ze waren niet van gedachten veranderd over hun aanslag, omdat ze wanhopig waren. Maar mij lieten ze vrij. Ik werd wakker voor ik kon besluiten wat mijn volgende stappen zouden zijn om te proberen de aanslag te voorkomen. Met in mijn hoofd één zin: De haat die wij zien in de wereld, is onze eigen haat weerspiegeld.

Laatst las ik dat de Jihad eigenlijk staat voor de heilige oorlog die je voert met jezelf, de oorlog om een beter mens te worden. Voor mijn gevoel is de wereld, met al zijn brandhaarden, een weerspiegeling van deze strijd in onszelf en met elkaar. Als wij zouden leren niet meer met onszelf te strijden en niet meer met onze naasten, zouden wij dan, in het klein, niet een goede start maken van het oplossen wat er in het groot allemaal gebeurt nu?

Op ieder moment dat bij onszelf haat en angst overheerst -voor onszelf, voor iemand die we kennen, of voor wat we juist niet kennen en niet begrijpen-, dragen wij bij aan de chaos. Ieder moment dat de media weer hun best doen om ons vol te proppen met hun angst- en haatzaaierij, wordt er bij ons een zaadje geplant. Een zaadje dat, als het uitgroeit, bijdraagt aan de verdere ontwikkeling van de chaos. Angst wordt ons met de paplepel ingegoten en uit angst kan haat voortvloeien. De media en de politiek floreren onder deze angst, onder de haat die eruit voortkomt.

Ik praat niet in, of over complot theorieën. Ook daarvan vind ik dat ze angst en haat zaaien en dus bijdragen aan dat wat we niet willen. Ik zeg ook niet dat ik de oplossing weet. Misschien is het begin van de oplossing zo simpel -en tegelijkertijd zo onvoorstelbaar moeilijk- als de strijd opgeven en alles gaan bekijken vanuit liefde. Het opgeven van oordelen, over onszelf en over anderen. Het stoppen van het verspreiden van angst. Het kijken naar elkaar en elkaar ZIEN. De focus leggen op wat ons (ver)bindt, in plaats van op onze verschillen. Zou de kiem niet daar liggen, in dat kleine? Zodat het door kan groeien tot iets groots, iets wereldwijds? 
Ik weet wel dat de oplossing niet ligt in het zaaien van nog meer angst, nog meer haat. Ik zeg niet dat alle militaire operaties die er nu zijn, niet nodig zijn; ik weet het simpelweg niet. Maar ik weet wel wat IK kan doen: me niet laten meeslepen en iedereen die ik zie hetzelfde proberen te bekijken. Te blijven glimlachen naar wie ik ontmoet. En te proberen de vrede in mijzelf te vinden, gewoon als beginnetje. Vanaf daar zien we wel weer, maar wat zou het al een mooi uitgangspunt zijn!

Liefs,
Nadia

Hoe mooi je gevoeligheid kan zijn

 Vorige week hadden we een feestje van het werk van mijn man. Meestal niet echt mijn favoriete plek om te zijn, druk, veel lawaai, veel mensen met allerlei zaken die ik dan vaak weer aan kan voelen. Een goede plek om je af te sluiten dus, maar dat vergeet ik vaak en doe ik tegenwoordig ook niet meer graag. Ik sta liever open, anders ben ik ook niet echt te bereiken en kan ik me niet verbinden als ik dat wel wil. Als het me echt teveel wordt, gebeurt dat afsluiten vanzelf, of ik nu wil of niet.

De eerste paar uur van het feest waren zoals feesten vaak zijn voor mij, vooral ongemakkelijk. Toen later op de avond het licht gedimd werd, de muziek wat harder ging en mensen gingen dansen, veranderde dat voor me. Rationeel gezien alleen maar meer prikkels om last van te hebben, maar er gebeurde iets onverwachts. Ik kon mijn focus ineens leggen op de mensen die plezier hadden en daarop afstemmen. Toen ik ook nog een jonge ober zag met een stralende, aanstekelijke lach, sloeg de avond helemaal om voor me.

Deze jongen was tegen of rond de 20, vaak een leeftijd dat jongeren, zeker met een bril, nog wat onzeker overkomen. Helemaal op zo’n druk feest, waar je met je dienblad tussen de dansende mensen door moet manoeuvreren. Maar deze jongen had zo’n prachtige en zelfverzekerde uitstraling! Zijn lach was zo ontwapenend en raakte me. Hij straalde een blijheid uit waarvan ik vurig hoop dat mijn jongens hem rond zijn leeftijd ook nog steeds hebben. Af en toe wisselden de jongen en ik een blik en een grapje uit. Ik verbond me, via zijn prachtige lach, met hem en kon niet anders dan mij net zo gelukkig voelen als hij eruit zag.

Het is me vaker opgevallen: Een verbinding van lach tot lach, leidt tot een verbinding van oog tot oog en dan van ziel tot ziel. Als ik me zo mag verbinden met iemand, dan loop ik over van liefde. Liefde voor het leven, liefde voor mijn medemens en liefde voor de liefde zelf. Dat zijn de mooiste momenten die je mee kunt maken en die kun je alleen meemaken als je je durft te verbinden. Op zulke momenten, prijs ik me gelukkig dat ik zo gevoelig ben.

Gevoelig zijn is een kracht, het is prachtig. Koester het.

Liefs,

Nadia 

Een kern van waarheid

Het is een tijdje stil geweest rondom mij. Wat blogs betreft in ieder geval. Dat komt omdat ik niet zo veel te zeggen had en tegelijkertijd ook weer heel veel. Er wordt namelijk al zoveel gezegd en geschreven, dat ik er een beetje stil van werd. Zoveel mensen, zoveel meningen. Wat heeft de mijne dan nog toe te voegen?

Gisteren dacht ik hier eens over na. Waar ik namelijk mee worstel de laatste tijd, is dat ik heel veel berichten tegen kom die ogenschijnlijk tegenstrijdig zijn, maar die allemaal resoneren bij mij als waarheid. De één trekt de spiritualiteit terug naar hier op aarde, zet ons met beide voetjes op de grond en zegt bijvoorbeeld dat ook de “negatieve” emoties er mogen zijn. Aan mijn vorige blogbericht kun je zien dat ik het hier helemaal mee eens ben. De ander leert ons dat dit soort emoties ons niet verder brengen op het pad waar we heen willen en dat wat je aandacht geeft, groeit. Ook waar naar mijn mening.

Om bij dit voorbeeld te blijven: Bepaalde emoties doen inderdaad meer kwaad dan goed als je ze wegstopt. Beter is dan om ze wel toe te laten. Erin blijven hangen is alleen dan wel weer slecht voor je en helpt je niet verder. Je focus dan weer verleggen helpt je om weer terug te keren naar je pad. Zo zijn dus beide beweringen waar.

Als er zoveel invloeden op me af komen en ik meerdere als waarheid zie, waar sta ik dan, begon ik me af te vragen. Waar sta ik? Het antwoord is vrij simpel: In mijn waarheid. Mijn waarheid is, dat er zoveel wijsheid is op de wereld. Er is niet één persoon die het allemaal precies weet. Zovelen hebben een punt. In heel veel wat mensen zeggen, zit een kern van waarheid. Voor mij is het alleen van belang wat er met mijn waarheid resoneert. Het eens zijn met de een, betekent niet dat je het oneens moet zijn met de ander. Het is gewoon weer een andere kant van het verhaal, wat perfect past bij deze duale wereld eigenlijk.

Uiteindelijk is voor jou alleen van belang dat jouw waarheid klopt, ook als die na 5 minuten alweer wat bijgesteld is. Toch juist mooi als je zo flexibel bent?

Liefs,

Nadia