Kusje erop en OVER!

 Als ik hoor dat iemand dat zegt tegen een kind, doet mij dat altijd wat pijn. Alsof er een maximale tijd is dat een kind mag huilen. Kusje erop, even wrijven, een korte knuffel en dan moet het maar over zijn. Het was toch immers niet zo’n harde val, het kan toch niet zo’n pijn doen? Maar wie weet wat dat kind die dag, of die week heeft meegemaakt? Wie weet wat voor spanning het heeft opgekropt? Even een potje huilen, lekker in de armen bij iemand die je vertrouwt, is dan toch heerlijk? En nodig?

En zelfs als het zou gaan om een kindje met een hele lage pijngrens, moet het dan daar maar snel op een harde manier over heen groeien?

Wie heeft het zelf nooit meegemaakt in een periode van spanning, of nadat hij iets ingrijpends heeft meegemaakt: Eigenlijk zou een potje janken best goed zijn, maar dat mag je niet van jezelf. En dan ineens stoot je keihard je hoofd, of maakt iemand net een verkeerde opmerking. En ineens komen de tranen, zonder waarschuwing. En ze blijven maar komen, terwijl het toch allemaal best meeviel? Als volwassene ga je toch niet om zoiets kleins huilen?
Tot je beseft dat het eigenlijk best even lekker is om te huilen. Na de huilbui voel je je heerlijk opgelucht, alsof er een last van je schouders is gevallen. Zouden we dat kinderen niet gunnen?

Ook in de “volwassen wereld” lijken buitenstaanders te bepalen hoe lang je verdriet mag hebben. Na een maand moet je toch wel over die relatie heen zijn? Na een half jaar, of een jaar max, is toch zeker de rouw om je overleden geliefde wel grotendeels voorbij? Niemand vraagt nog hoe het echt met je gaat, niemand biedt meer die schouder, die je misschien nog steeds kan gebruiken. Want het zal toch vast wel over zijn? Ze hebben toch geluisterd? Ze zijn toch begripvol geweest? Ze hebben je toch getroost?

Ik heb in mijn vrienden- en kennissenkring mensen die dingen hebben meegemaakt waar je misschien wel nooit overheen komt. Mensen met littekens zo diep, dat ze nooit helen, nooit onzichtbaar zullen worden, nooit verdwijnen. Mogen die dan niet meer huilen? Mag hun verdriet er niet meer zijn? Moet het maar een keer “over” zijn?

Of kunnen we misschien dat luisterend oor blijven bieden als ze er behoefte aan hebben? Kunnen we ze blijven knuffelen en troosten, tot ze zich weer even opgelucht voelen?

Kunnen we onze kinderen en de gekwetste kinderen in onszelf en anderen blijven koesteren in hun verdriet en kusjes blijven geven tot het echt geen pijn meer doet?

Veel liefs,

Nadia