“Ons” land

Nee, ik ging me niet echt mengen in de discussie over vluchtelingen, zo nam ik me voor. Niet omdat ik geen mening heb, maar omdat de hatelijke reacties van zovelen bij mij veel te hard binnen komen. De beelden die ik zie, snijden door mijn hart. Hoe iemand daarbij een gedachte kan hebben als “Dat scheelt er weer …. (noem maar een aantal)” gaat mijn begrip ver te boven. Ik kan er wil daar niet een onderdeel van zijn. 

Als ik zou schrijven, helemaal als ik het op de site zou plaatsen waar ik nu auteur van ben en dus zomaar artikelen kan plaatsen, wie zou het dan lezen? Wie zou reageren? Hoeveel haat zou het oproepen? Ik wil geen haat oproepen, ik wil niet de “trigger” zijn om meer haat de wereld in te sturen, op wat voor manier dan ook. Ik wil de “trigger” zijn om heel veel meer liefde uit te zenden, naar wie het ook nodig heeft!

Maar, zoals altijd, als iets me raakt, dan moet het er toch uit. Ik moet op een gegeven moment schrijven, al is het alleen maar voor mezelf, om te zorgen dat er niet van alles zoek raakt in mijn hoofd. Tussen de woorden die er rondzingen en een weg naar buiten zoeken. Dus ik schrijf. En ik plaats het niet op de zoveel gelezen site, maar op mijn eigen site en mijn blogsite.

De vraag waar ik namelijk vooral mee worstel, is hoe mensen zich een land zo toe kunnen eigenen, dat er geen “vreemdelingen” welkom zijn. Het feit dat wij kleine stukjes van Moeder Aarde van onszelf noemen vind ik eigenlijk al raar, hoe handig ook; Ik woon graag in “mijn” huis en ben blij met “mijn” tuin. Maar hoe kunnen wij ons dit land toe-eigenen? Hoe kunnen wij de bomen bezitten, de grasvelden, het water? Want dat zou immers dan ook allemaal van ons zijn. Hoe kunnen wij vinden dat leegstaande woningen, of kantoorpanden, waar volgens mij best mensen in zouden kunnen wonen, van ons zijn? Hoe kunnen wij mensen een veilige plek, een dak boven hun hoofd ontzeggen?

Nederland is niet van ons, wij wonen hier toevallig. En ja, we betalen belasting, mocht iemand daarmee komen, maar daar leiden we meestal ook mooie leventjes voor. En ja, er is ook armoede in eigen land, die mensen gun ik ook alles, want er is genoeg! Als we nu eens gewoon ruimte en middelen zouden gebruiken die al voorhanden zijn, mooi verdeeld over “ons” land, dan zouden we toch heel veel mensen kunnen helpen, van hier en van ver?

De meesten die nu vluchten zijn geen “gelukszoekers”, het zijn vluchtelingen uit oorlogsgebied. En zelfs al zou men alleen maar geluk zoeken. Wie ben jij dan in hemelsnaam om iemand geluk te ontzeggen? Misschien ben je zelf niet gelukkig, vraag daar dan hulp voor. Er zijn vast zat mensen die je zouden willen helpen, zoals ze ook medemensen uit oorlogsgebied (of wat voor ander gebied dan ook) zouden willen helpen. Projecteer niet je eigen ongeluk en ongenoegen op een ander. Begin eens bij jezelf geluk te gunnen en kijk eens hoe het verder uitpakt.

Zo, dat moest er even uit!

Liefs en heel veel geluk gewenst,

Nadia

Zacht

Nu ik mijn haar laat groeien, hoor ik vaak dat het me zachter maakt om te zien. Met kort haar werd mijn uitstraling altijd ‘pittig’ genoemd, nu zien mensen mij als zacht. Het grappige is, dat de keuze mijn haar te laten groeien weer een stap lijkt te zijn in het mijzelf toestaan zacht te zijn.

Jaren geleden is dit proces al begonnen, versneld door het moeder worden. Waar ik mijzelf in mijn tienertijd harder maakte, door middel van zwarte, stoere outfits en zelfs lang daarna nog beschermde door me ‘pittiger’ voor te doen dan ik misschien was, mag ik nu van mezelf zachter zijn. Ik mag voelen, ik mag ervaren, ik mag er zijn zoals ik ben.

Natuurlijk heb ik ook best die pittigere kant, ik kan nog steeds fel uit de hoek komen. Maar ik heb geleerd dit veel beter te doseren. Waar ik vroeger anderen soms kwetste om zelf maar minder gekwetst te worden, denk ik nu, meestal, beter na voor ik spreek in een wat verhitte discussie.

Ik mag ook zachter voor mijzelf zijn, misschien nog wel de moeilijkste stap. Vroeger dreef ik de spot met mijzelf, zodat anderen het niet meer hoefden te doen. Wilde je opmerken dat je vond dat ik teveel praatte? Was ik je toch net voor geweest met een grapje ten koste van mijzelf.
Bovendien was niemand zo streng voor mij als ikzelf. Nog steeds heb ik er, vooral als moeder, moeite mee fouten te maken. Maar hoe sneller ik accepteer dat ik mens ben, hoe sneller ik ook weer terug ben bij mijn zachte kant, die mijn kinderen het liefste zien.

Ik merk dat mensen soms vinden dat ik te zacht ben voor mijn opgroeiende jongens. Het moeten toch echte kerels worden? Laat ze maar denken! Ik zie dat ze groeien als ik volledig en liefdevol voor ze aanwezig ben. Tot de deur kan ik ze beschermen, daarbuiten zullen ze toch wel gehard worden, omdat, helaas, de wereld nog niet toe is aan alleen zachtheid.

Volgens mij heeft de wereld juist behoefte aan zachtheid, ook in mannen. Mannen die het niet meer draait om louter macht. Mannen die durven te voelen en lief te hebben. Mannen die snappen hoe ze moeten koesteren. Mannen die durven van zichzelf te houden. Dus laat ook mijn jongens maar lekker zijn wie ze zijn, de een is van nature zachter dan de ander en dat is ook oké. Ook zijn mogen zijn wie ze zijn.

Toen ik laatst nadacht over dit blog, zong er een tekst door mijn hoofd, van het nummer Lovesong dat op de cd van Adele staat:

Whenever I’m alone with you
You make me feel like I am home again
Whenever I’m alone with you
You make me feel like I am whole again

Hoe mooi zou het zijn als wij allemaal zodanig onszelf mochten zijn, dat wij deze tekst op onszelf toe konden passen? Ik kan mij tegenwoordig meestal perfect heel en thuis voelen met mijzelf. Jullie ook?

Overpeinzing naar aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs

Gisteren las ik deze tekst van Eddie Vedder op Facebook: Darkness comes in waves…. Tell me, why invite it to stay?

Dat zinnetje bleef in mijn hoofd rondzingen en ik besefte me hoe waar het was, zeker na wat er net gebeurd is in Parijs. Het lijkt of het duister in golven komt. Soms grote golven, soms kleine. Wat de bron is van dit duister, doet er niet toe, al vinden velen van wel.
Duister is duister, licht is licht, punt. Dat we beiden in ons dragen, vergeten we soms voor het gemak, terwijl het mijns inziens ook juist pijnlijk duidelijk wordt op momenten als deze.

Maar als het duister komt, waarom zouden we het dan uitnodigen te blijven? Hoe meer haat we de wereld in zenden, hoe meer we het voeden. Hoe meer we daders bruut gestraft willen zien, hoe meer we ze dood willen, hoe meer we ze willen laten lijden, hoe groter het duister wordt.

Het is heel logisch dat men woedend reageert, maar laten we dit vooral niet richten op wie het niet verdient. Laten we vooral liefde voelen voor elkaar, voor wie wij kennen én wie we tegenkomen, ongeacht kleur, religie, achtergrond.

Laten we het licht voeden. Niet samen strijden tegen “het duister”, want dat cultiveert het juist. Niet samen TEGEN het duister, maar samen VOOR het licht.

Heb lief wie je ziet, heb lief wie je na staat en heb lief wie je niet kent, want geen van hen heeft dit gedaan. Degenen die wel dit leed veroorzaakten, zijn hier niet meer. Zij hebben, naar mijn mening, al onder ogen gezien wat zij aangericht hebben.

Richt dus niet je woede, maar je liefde, voed niet het duister, maar het licht en help daarmee iedereen die hierdoor is geraakt.