Kwetsbare kracht

 Ik heb mezelf vaak gerekend tot een van de “kwetsbaren” in onze harde samenleving. Ik heb geen olifantenhuid, ik heb, zelfs letterlijk, een dun huidje. Je kwetst mij dan ook best makkelijk en ik kan niet goed tegen leed en onrechtvaardigheid. Dat raakt me tot in mijn kern en ik kan er lang van slag van zijn. Ik kijk daarom ook al jaren geen nieuws meer. Velen begrijpen dat niet. “Je wilt toch weten wat er speelt in de wereld?” Nou nee, ik dus liever niet. Wat er in de wereld om mij heen gebeurt, vind ik wel genoeg. Datgene waar ik van invloed op kan zijn, is voor mij voldoende. Vrienden en familie mogen altijd bij me komen en mogen me alles vertellen. Ik zal er voor ze zijn en kan dan ook echt wat betekenen. Maar beelden van gruwelijke moorden, vreselijke natuurrampen of mishandelde dieren? Die houd ik liever buiten.

Ook houd ik niet van grote drukte, van mensenmassa’s of veel lawaai. Dat maakt me moe en dan komt alles veel harder binnen. Een dagje flink shoppen, in een drukke stad, winkel in winkel uit? Gezellig voor een uurtje, maar zet me dan alsjeblieft in een rustig cafeetje met een kopje thee om weer even tot mijzelf te komen.

In mijn omgeving heb ik gemerkt dat dit vaak als “zwakte” werd gezien. Mensen willen veel rekening met me houden “Kun je dat allemaal wel? Is het niet teveel voor je?” of zien me als een hulpeloos vogeltje, waar je je maar liever verre van houdt. Lang heb ik dit zelf ook geloofd. Ik dacht dat ik niet zo sterk was als anderen, dat anderen het beter voor elkaar hadden dan ik. Maar die tijd is nu voorbij. Ik zie al een tijdje in dat in mijn kwetsbaarheid ook een kracht schuilt, maar ik voel nu ook steeds vaker juist een enorme kracht in me komen. De reden dat ik veel last kan hebben van anderen om mij heen, heeft er mee te maken dat ik juist veel energie heb. Mensen zitten snel “in mijn energieveld” (heb geen beter woord ervoor) omdat het groot is. Als ik een tijdje alleen in een kamer ben waar ik me thuis voel, vul ik die kamer met mijn energie en komen de mensen die daar komen dus “in mijn energie”. Dat ik daardoor ook regelmatig weet wat ze voelen en daar soms ook last van heb, hoort daar bij en moet ik leren reguleren. Afsluiten wil ik niet, want het is mijn kracht en ik kan ze daardoor helpen. Mijn energieveld “kleiner maken”? Geen zin in, het is niet voor niets zoals het is en ik wil mij hierin niet aanpassen. Ik ben wie ik ben.

Steeds vaker krijg ik door dat ik dus juist die enorme kracht in mij heb en dat die me in de weg gaat staan als ik hem niet gebruik. Er ligt een mooie weg voor me, dat weet ik al. Hoe deze eruit gaat zien en wanneer deze zich verder ontvouwt, is nog een vraag voor me, maar ik ga ervan genieten! Genieten jullie mee?

Mocht je geïnteresseerd zijn in wat ik kan (de dingen die ik nu al weet), kijk dan eens op: www.turningtide.nl 

Donker

“Niet alleen alles wat licht is, is mooi”, zei iemand van de week tegen mij. Het ging eigenlijk over een donkere foto, maar ik vond het een mooie uitspraak en hij bleef in mijn hoofd rondzingen. Er zit namelijk een enorme waarheid in! We zijn tegenwoordig geneigd alles alleen maar opgepoetst te willen zien. Alles moet licht en blinkend zijn, inclusief onze gevoelens.

Boosheid moet je omzetten naar dankbaarheid, verdriet liefdevol omarmen… Maar als we de donkere, rauwe, ongepolijste stukjes niet willen zien, wie houden we dan voor de gek? De wereld is gemaakt om donker en licht te bevatten. Zonder donker weet je niet eens wat licht is, zonder ongeluk, ken je geen geluk. Veel mensen willen tegenwoordig alleen maar “verlicht” zijn. Boosheid en andere “donkere” emoties horen daar niet bij, dan ben je niet “zen”. Toen ik laatst mijn eigen boosheid wilde wegmoffelen en dit argument gaf, zei een vriendin: Waarom zou boosheid niet “zen” zijn?

Als je toegeeft aan de “minder mooie dingen”, ervaar je daarna weer de schoonheid  om je heen. En waarom zouden er aan de donkere zaken in het leven, geen mooie kanten zitten? Heeft het je niets gebracht? Is het niet net als met een wat duistere foto? Dat het duister is, wil niet zeggen dat het plaatje zelf niet prachtig is?

Leren anderen en jezelf (en eigenlijk ook het leven zelf) te aanvaarden met lichte en donkere kanten, kan een mooi geschenk zijn. Ik heb moeite met mensen die denken de dualiteit voorbij te zijn. Zo lang je mens bent, heb je die dualiteit gewoon in je. Anders heb je hier eigenlijk weinig te zoeken. Prachtig hoor, die mensen die bijna altijd in hun kracht staan en die vooral dankbaar in het leven staan, maar ook zij zullen wel eens een baalmoment hebben, of verdriet voelen, of boos zijn op iemand. Dat hoort bij de menselijke ervaring en is alleen daarom al mooi.

De volgende keer dat ik een duistere foto zie, ga ik eerst eens kijken of er iets moois op staat. De volgende keer dat ik een duistere kant van mezelf tegen kom, zal ik er ook eens goed naar kijken en kijken waar ik daarin de schoonheid kan vinden.

Het zachte stukje in jezelf

Vorige week had ik het er met een vriendin over en ook vandaag kom ik het weer tegen: Mensen durven vaak het kwetsbare deel van zichzelf niet te laten zien. Durven niet te bespreken wat ze echt voelen en denken, omdat ze bang zijn veroordeeld of gekwetst te worden.

Ikzelf laat steeds vaker dat “zachte stukje in mijzelf”, zoals ik het vaak noem, zien. Ik ben erachter gekomen dat als ik dit deel van mijzelf laat zien, ik vaak dit prachtige deel ook van iemand anders mag ervaren en daar word ik heel blij van. Het geeft mij energie om op die manier met mensen contact te maken.

Als je altijd je harnas om houdt, als je altijd beschermt wat kwetsbaar is aan jezelf, kun je weliswaar (iets) minder snel gekwetst worden, (maar zelfs een goed harnas heeft een open, zwakke plek, dus helemaal kun je het nooit voorkomen) maar je kunt ook de energie tussen jou en de ander niet vrij laten stromen. Mij belemmert dat, ik maak graag écht contact met anderen, zeker als ik om diegenen geef (en daarvoor hoef ik iemand niet eens heel goed te kennen). Op die manier ontstaan de mooiste gesprekken en mag je het mooiste, liefdevolste deel van de ander ervaren.

Natuurlijk is het eng, maar als je van tevoren even écht voelt of het kan bij een persoon, echt op je intuïtie en “buikgevoel” afgaat, zul je merken dat je het (bijna) nooit mis hebt. Deze persoon is dan veilig en is het waard om echt contact mee te maken.

Er zijn genoeg mensen die zo bang zijn voor wat er hierbij los kan komen, dat ze zelfs aan hun eigen partner niet hun diepste gevoelens kenbaar durven te maken. Als iemand het waard zou moeten zijn om dat deel van jou te zien, dan is het wel je partner. En als diegene niet veilig genoeg voelt, dan is hij/zij ook niet de juiste persoon voor jou.

Mijn man en ik kunnen de mooiste gesprekken hebben als we ons helemaal open stellen en ook met mijn familie en een enkele vriendin heb ik dit soort interacties. Prachtige momenten zijn dat. Prachtig en voor sommigen ook eng, want wat misschien nog wel het meest beangstigend kan lijken in het begin, is de liefde die je ervaart voor iemand met wie je écht contact maakt en de blijdschap die dat in je los kan maken.

Probeer het eens, als je durft ;-).

Liefs,

Nadia