Liefde

Als ik aan mijn zoontje van bijna 3 vraag: ‘Weet jij hoe lief mama jou vindt? Weet jij hoeveel mama van jou houdt?’ zegt hij: ‘Ja, dat weet ik!’ Zelfs als ik vlak daarvoor nog boos op hem ben geweest, want peutertjes zijn wel eens boefjes, voelt hij duidelijk mijn liefde.

Als ik in de ogen van mijn baby kijk, zie ik mijn eigen liefde weerspiegeld. Ook hij weet: Mama houdt van mij en laat mij nooit in de steek. Ik ben veilig.

Zo zeker als een klein kind is van de liefde van zijn moeder, zo zeker zouden wij allemaal kunnen zijn van de onvoorwaardelijke liefde die er voor ons gevoeld wordt en die wij mogen ontvangen.
Hoe je die bron van liefde ook wilt noemen: God, Allah, engelen, gidsen, het universum… Die liefde is voor ons allemaal, op ieder moment, beschikbaar. Wij mogen ons baden in een liefde die onvoorstelbaar is!

In momenten van diepe harmonie en dankbaarheid heb ik het zelf de laatste tijd mogen ervaren. Een liefde voor al wat IS en ik kan je vertellen: Het is overweldigend! Sommige mensen krijgen het zelfs voor elkaar om heel vaak in zo’n staat van ZIJN te verkeren, lijkt me prachtig!

Een eerste stap daar naartoe is aanvaarden dat die liefde er is en voor iedereen toegankelijk is. Alles wat je hoeft te doen, is het willen zien en het aanvaarden. Wat kan helpen is deze affirmatie: Ik accepteer en ontvang in liefde.

Het mooiste van dit alles is: Er is genoeg voor iedereen! Je hoeft niet bang te zijn dat je teveel krijgt, of dat je andermans portie afpakt. Als wij dit allemaal zouden beseffen, zou de liefde kunnen stromen, zoals het altijd bedoeld is.

Je kunt vandaag al beginnen om deze liefde te aanvaarden. En omdat het zo’n onuitputtelijke bron is, mag en kan je het ook doorgeven. Laten we, rond deze donkere kerstdagen, de liefde in golven over de wereld verspreiden.

Ik sluit af met een zinnetje dat door mijn hoofd speelt vandaag. Het is in het Engels, omdat het dan bij mij, op de een of andere manier, dieper binnenkomt:

You are deeply and dearly loved!

Fijne, liefdevolle kerstdagen gewenst,

Nadia

Als je verleden je inhaalt

Je dacht dat je er klaar mee was. Dat het allemaal achter je lag. Maar dan gebeurt er iets en ineens ben je weer daar, in je verleden. Je dacht dat het geen pijn meer zou doen, dat dat niet meer nodig was. Maar de wond lijkt ineens weer vers en is net zo pijnlijk als toen.

Veel mensen ervaren dat er oude pijn boven komt. Krijgen ervaringen te verwerken, die hen terug brengen bij oude emoties. Dit lijkt een gemeen grapje van het universum, maar is eigenlijk een mooie kans. Deze tijd geeft je een kans om dingen achter te laten. Dat wat je niet meer dient, mag je nu achterlaten. Laat het hier, in 2012, het hoeft niet mee naar het nieuwe jaar. Het hoeft niet mee naar de nieuwe tijd.

Kies bewust om het verleden je niet meer te laten achtervolgen. Mogelijk moet je eerst door de emotie heen. Laat het dan toe, maar blijf er niet in hangen. Ervaar het, voel wat het met je doet en kies er dan voor om het los te laten. Jij bent niet meer wie je toen was. Jij mag je nu herinneren wie je werkelijk bent. Je mag je herinneren dat je een stukje God bent. Dat jij je wereld kunt maken zoals jij hem wenst. Blijf je nu hangen in emoties van lang geleden, dan zal je wereld er ook net zo uit blijven zien als toen. Is dat wat je wilt?

Mijn vermoeden is dat je antwoord een volmondig “NEE” zal zijn. Doe er dan iets aan! Er verandert niets als jij niets doet. Schrijf het oude van je af en begin met je voorstellen hoe je het wel wilt. Schrijf je wensen op, zie het voor je. En keer dan terug in het NU. Het prachtige nu, waarin je kansen geboden worden om je leven te veranderen. Kies bewust je te her-inneren wat voor een prachtig mens je bent, precies zoals je bent! Je bent zoveel meer waard dan wat je jezelf nu toekent! Zie wie je bent en straal, je mag er ZIJN!

Wees lief voor jezelf,

Liefs,

Nadia

Een persoonlijke kerstboodschap?

Wil jij een persoonlijke boodschap van mij ontvangen? Kijk dan eens op: http://www.turningtide.nl/serious-requestkerst-actie-2012.html

12-12-12

Het gaat nu door (zie vorige twee blogs), maar sterker dan ooit: Je zit of super lekker in je vel en bruist van energie en liefde (ik stuiter al sinds 4 uur vanochtend), of het gaat juist helemaal niet goed met je. Het laatste is, naar mijn idee, een teken dat je nog niet goed aansluit bij de huidige energie.

Laat los wat je nog tegenhoudt en omarm de liefde die te voelen is!

In mij kwam vannacht deze affirmatie op: Ik laat los en accepteer en ontvang in liefde. Sindsdien bubbel ik van liefde!
Kijk om je heen, de wereld is mooi! Accepteer de liefde die je aangeboden wordt en ontvang het met open armen. Alleen dan kun je het ook weer doorgeven! Er zijn veel mensen die het hard kunnen gebruiken en ook onze Moeder Aarde zou je zo dankbaar zijn!

Voor sommigen misschien een “zweverige” boodschap, maar het is hoe ik het voel vandaag. Ik laat mezelf zien tegenwoordig, durf jij dat ook al?

Let’s spread the love!

Veel liefde voor jou, lezer, je verdient het!

Nadia

Verleg je focus

Veel mensen hebben het moeilijk in deze roerige tijden. Ik ken weinig mensen die “ertussenin” zitten, het gaat of heel goed met je, of helemaal niet goed, een middenweg lijkt zoek.

Velen zitten niet goed in hun energie en zijn hun eigen kracht kwijt. Daarom is het, nu meer dan ooit, belangrijk dat je je focus verlegt. Meer en meer en steeds sneller creëer je dat waar je om vraagt, bewust of onbewust. Meer en meer groeit dat waar je je aandacht op richt.

Zit je nu dus slecht in je energie, dan wordt dit alleen maar erger. Heb je verdriet en richt je daar je aandacht op? Dan kom je er dieper in te zitten. Heeft iemand je gekwetst en richt je je daarop? Dan groeit je gevoel en word je steeds meer gekwetst.

Leer dus om je focus te verleggen en laat bewust en met pure intentie, los wat je niet meer dient. Bedenk bijvoorbeeld een affirmatie om los te laten, verwoord dit altijd positief, want het universum geeft gehoor aan de woorden die jij denkt en, nog in veel grotere mate, die je uitspreekt. Denk en zeg dus bijvoorbeeld bij een laag zelfbeeld: Ik ben perfect (zoals ik ben). En leer het geloven!

Denk en spreek (voor jezelf) uit als mensen je kwetsen: Ik sta alleen liefde toe. Of als je verdriet hebt: Ik laat los en sta vanaf nu alleen geluk en liefde toe.

En verleg vervolgens je focus. Lijkt dat je moeilijk? Dat hoeft echt niet zo te zijn! Iedereen heeft wel dingen waar hij blij van wordt. Mensen die je graag om je heen hebt, kindertjes, dieren, bezigheden. Hou je daar mee bezig en verleg dus je focus naar geluk en blijdschap. Focus niet op klagen over datgene waar je het moeilijk mee hebt, maar praat in woorden van dankbaarheid. Zoals ik in mijn vorige blog ook al aangaf: Als je je goed voelt, kun je profiteren van de heerlijke energie die er nu stroomt.

Sta jezelf toe om los te laten, je hebt genoeg geleden, het hoeft niet meer! Verleg je aandacht, blijf positief en creëer je eigen wonderlijke wereld.

Wees lief voor jezelf, je verdient het!

Liefs,

Nadia

Ps. Wil je graag een affirmatie verzinnen voor jouw situatie, maar lukt het niet? Vraag het me gerust, dan denk ik met je mee! Dit kan via een reactie hieronder, of bijvoorbeeld via twitter.

Geblokkeerde energie?

Het is me de afgelopen week opgevallen dat mijn energiepeil enorm kon verschillen. Ik kon van totaal uitgeput naar perfect fit gaan in 5 minuten! Nu zou ik mijzelf niet zijn als ik daar niet over ging nadenken en toen het antwoord me ingefluisterd werd, het ook met anderen wilde delen.

Wat me al opgevallen was, was dat mijn energiepeil omhoog ging als ik dingen deed die ik leuk vind. Of dit nu schrijven, andere mensen bijstaan/helpen, even wat aandacht aan mezelf besteden, of koekjes bakken met mijn zoontje was: Wat ik leuk vind, of waarmee ik mijn liefde uit kan dragen, bracht mijn energie weer aan het stromen. En wat dan volgde was een enorme “flow” van goede, pure, liefdevolle energie. Ik voel een verbinding en een balans die ik nog nauwelijks gevoeld heb in mijn hele leven! (en ik mag me toch zo gelukkig prijzen dat ik meestal aardig in balans ben).

Wat er in me op kwam toen ik erover nadacht, is dit: Met de huidige energieveranderingen op de wereld – want wat ís er energetisch weer veel gebeurd afgelopen week – is het belangrijk dat je aan kunt sluiten op die energie. Iedereen voelt de frequentie veranderen, maar als je hier niets mee doet, komt die energie opgesloten te zitten in je lichaam. Je zet je energie dan vast. Vaak te voelen als ongemakken in het lijf (vastzittende nek, pijn in je rug, etc.), of als enorme uitputting (met soms, gek genoeg, wel een zenuwachtig, druk gevoel in je lijf, dat is die energie die niet kan stromen). Op het moment dat je dingen doet die je leuk vindt en/of waarmee je liefde kunt uitdragen, verhoog je jouw energie en sluit je meer aan bij de huidige trilling van onze prachtige Moeder Aarde.

Als het je lukt op dezelfde frequentie te komen als de aarde nu, dan zul je ervaren dat je een diepe verbinding ervaart, met de aarde en met je medemens. Steeds meer kun je beseffen dat we allemaal een zijn en profiteren van dezelfde energie. Met elkaar maken wij de wereld, met jouw gedachten en woorden maak jij JOUW wereld. Hoe mooier en hoger de energie van het individu, hoe mooier en hoger de collectieve energie wordt. Is het geen mooi idee dat jij, door je hart te volgen en te doen waar jij blij van wordt, de wereld een stukje mooier kunt maken? Doe wat je leuk vindt en straal! Je helpt er jezelf, en anderen, enorm mee!

Zorg goed voor jezelf.

Liefs,

Nadia

Schaduwzijde

Ieder mens heeft twee kanten, de meesten zien het liever niet bij zichzelf, maar echt iedereen heeft een schaduwzijde. Het hoort bij ons mens-zijn, deze dualiteit.

In deze tijd lijkt het alsof de schaduwzijde van mensen des te meer naar boven komt, meer dan ooit. Mensen die heel liefdevol kunnen zijn, die ineens zich van hun minst mooie kant laten zien. Mensen die je dacht te kunnen vertrouwen, die ineens je vertrouwen diep beschamen. Mensen die warm leken, die ineens kil en berekenend lijken of blijken.

Het is een moeilijke tijd voor velen. Velen zijn uit balans en weten zichzelf niet meer goed te vinden. In zo’n proces kunnen ook je lelijke kanten naar boven komen. Niet iedereen weet de juiste manieren om nu hulp te zoeken, niet iedereen wil dat ook. Velen die dit blog lezen, zitten in kringen waar je altijd wel iemand kunt vinden die je een hart onder de riem steekt. Iemand die een arm om je heen slaat, of je een liefdevol, wijs woord biedt. Stel je eens voor dat je die personen niet zou hebben, dat je alles maar alleen zou moeten uitvinden. Hoe zou je je dan voelen? Of stel je voor dat je die personen wel om je heen hebt, maar je hand niet uit durft te steken voor hulp? Of dat je moeite hebt om iets aan te nemen van anderen? Hoe zou je er dan nu voorstaan?

Waarschijnlijk doen de mensen die jou kwetsen dit niet eens met opzet, waarschijnlijk weten ze niet hoe ze om moeten gaan met alle veranderingen die ze wel voelen, maar die ze niet kunnen plaatsen, of niet aankunnen. Waarschijnlijk hebben ze het moeilijk genoeg en vechten ze om het vechten, niet wetend waarvoor of waartegen.

Bedoel ik hiermee dat je alles maar moet pikken? Nee, zeker niet! Kijk, juist nu, naar wie je nog in je leven wilt. Van wie word je blij? Wie geeft je kracht? Wie helpt je om bij jezelf te blijven? Hou die personen in je leven. En kijk bij die anderen of je er nog energie in wil steken. VOEL bij jezelf wat dit met je doet? Voel je dat het genoeg is zo, stop er dan ook mee. Kennelijk is de relatie het niet meer waard.

Laat je in deze tijd door niemand naar beneden trekken. Blijf dicht bij jezelf. Iedereen die jou nu van jezelf wil verwijderen, is de aandacht niet meer waard.

Hou van jezelf zoals je bent. Geloof me, je bent PERFECT! Je bent prachtig, krachtig en helemaal de moeite waard! Zie het zelf, geloof in jezelf en weet wie JIJ bent, dan maakt de rest niet meer uit.

Heel veel liefs,

Nadia

Aardse zaken

Sommige mensen vinden mij zweverig. Dat is hun goed recht, maar logischerwijs is mijn beleving anders. In hun ogen hou ik mij met zweverige zaken bezig, maar nu moeten mij toch echt wat aardsere zaken van het hart.

Ik lees op het moment veel over alle energetische veranderingen die invloed op ons zouden hebben. Op sommige plekken wordt zelfs ieder kwaaltje, iedere slapeloze nacht, iedere minder fijne dag daaraan toegeschreven. Het zou wat zeggen over hoe ver jij bent in je pad (Naar ascensie? Naar evolutie? Naar een nieuwe wereld?) Soms wordt er zelfs beweerd dat je “niet mee mag doen” als je niet voortdurend helemaal liefdevol en in balans bent.

Ik ben het hier niet mee eens. Er zijn heel veel, hele aardse zaken die invloed kunnen hebben op in hoeverre je in balans bent en hoe lekker jij je “in je vel” voelt. Zo ben ik over het algemeen best goed in balans. Toegegeven, ik had dinsdag een echte rotdag, maar ook de oorzaak daarvan was wel te herleiden (en wens ik hier niet verder toe te lichten). Ik was helemaal niet in balans, down, chagrijnig, noem maar op. Maar ’s avonds zat ik al weer veel beter in mijn vel en de dagen erop had ik topdagen. Was ik ineens van “niet ver genoeg op mijn pad” naar “jippie, ik ben er!” gegaan? Welnee, er waren gewoon aardse zaken waardoor ik mij al dan niet in balans voelde.

Gisterenochtend werd mijn oudste zoontje van het ene op het andere moment behoorlijk ziek. Natuurlijk zou dit door allerlei energetische processen waar wij en de aarde in zitten kunnen komen, ik ontken niet dat het een bijzondere tijd is. Maar de kans is minstens even groot dat er gewoon een griepje/verkoudheid/kinderziekte of wat dan ook achter zat. Afgelopen nacht was hij daar ook nog eens een tijd wakker van, hij had hoge koorts en wilde bij mama zijn. Tel daar dan nog bij op dat niet iedereen altijd alleen maar aardig voor anderen (in dit geval dus: voor mij) is en bedenk je of ik dan nog zo “zen” was dat dit mij helemaal niet uit balans trok… Natuurlijk niet, dit raakt mij. Sterker nog, ik ben ook nog niet zodanig liefdevol en non-dualistisch geworden dat ik zelf aardig blijf als er op mij gemopperd wordt! Betekent dit dan dat ik straks “niet mee mag doen”? Ik denk het niet!

Ik denk dat er, net als veel energetische veranderingen en processen, ook heel veel aardse zaken zijn die ons bezig houden en die ons in positieve of negatieve zin raken. En dat is maar goed ook, want het houdt ons met beide voeten daar waar wij horen: hier op aarde!

Ik denk ook dat iedereen, ja, echt iedereen, straks “mee mag doen”, als hij wil. Wij mogen allemaal evolueren, ongeacht hoe het met ons gaat en hoe wij op dit moment in het leven staan. Wij mogen daar alleen allemaal ons eigen moment voor kiezen! Wij hebben in alles vrije keuze gekregen, dus ook hierin.

Zou het helpen als je, nu al, positief en liefdevol in het leven staat? Ja, dat denk ik wel. Maar word je buitengesloten als je dat nog niet (altijd) kunt, maar wel vanuit die intentie leeft? Natuurlijk niet! Word je buitengesloten (of zoals soms zelfs wordt gesteld: overleef je 2012 niet) als je nu nog niet zo ver bent? Ik geloof van niet, want, man, wat zou het dan rustig worden op aarde!

Mijn advies? Neem je tijd! Leef vanuit de intentie om het goed te doen, leg de basis voor een mooi, liefdevol leven, waarin jij creëert wat je graag wilt zien in dit leven. Maar doe het lekker op jouw tempo. Laat je niet opjutten door anderen. Jij mag zijn wie jij bent en hoe jij bent, compleet met minder leuke momenten, met boosheid, verdriet, kwaaltjes… Je  bent precies goed zoals je bent, laat niemand je iets anders wijs maken! We krijgen heus de tijd om ons mooiste leven te gaan leven, ook als je dat pas in 2013, of 2014, of wanneer dan ook, goed lukt. Werk door je emoties heen, laat gaan en laat los wat je nu mag laten gaan, maar laat je niet opjagen, het komt zoals het komt en het is goed zoals het is!

Pas goed op jezelf,

Liefs,

Nadia

Angst versus vertrouwen

Steeds vaker kom ik ze tegen op internet: complottheorieën en angstzaaierij.

HAARP zou het vreselijke weer in de VS veroorzaakt hebben, de lucht wordt volgespoten met chemicaliën om ons maar ziek en onderdanig te houden, er bestaat een groep mensen die bewust wil voorkomen dat wij ascenderen, en ga zo maar door.

Noem me naïef als je wil, maar ik weiger te leven vanuit een fundamenteel wantrouwen en vanuit fundamentele angst. Als je wil ascenderen, moet je juist niet leven vanuit angst. Als het erop aankomt, is er, voor jou, maar één persoon die invloed heeft op jouw ascentie-proces (en daarmee ook op die van de wereld) en dat ben JIJ ZELF!

Bedenk ook dit, zeker als de informatie bij een medium vandaan komt: Wat angst zaait is niet zuiver, niet puur en niet liefdevol. Zij die er echt toe doen, de hoge energieën, werken vanuit liefde en vertrouwen en oordelen niet.

Ikzelf leef liever vanuit vertrouwen. Ik ga er meestal vanuit dat mensen dingen vanuit een goede intentie doen. Natuurlijk klopt dit niet altijd, maar het is niet aan mij om hierover te oordelen, of mij hier druk over te maken.

Denken in dit soort angstzaaiende theorieën wekt alleen maar angst en boosheid op en dat is niet wat de wereld nu nodig heeft. De wereld is zoals jij hem wil zien, dus als jij het slechte in mensen ziet, kom je dat juist tegen. Leef je vanuit een fundamenteel vertrouwen in de mensheid, dan zul je ook mensen treffen die dit waar maken. Denken wij met zijn allen bijvoorbeeld: “Politici zijn toch niet te vertrouwen”, dan zullen ze ons ongelijk ook nooit kunnen bewijzen.

Hoe jij verder gaat hier op aarde en hoe jouw wereld eruit ziet, ligt in jouw handen. De enige die jou kan tegenwerken, ben jij!

Ik geloof niet in een grote kwade macht, hooguit een grote onwetende macht (maar ook daarmee lijk ik weer een oordeel uit te spreken, dus zelfs zo zou ik het liever niet noemen). Ze weten niet beter, laat ze in hun waarde. Het is zoals het is en zoals het is, is het goed! 

Zoals iemand op facebook van de week opmerkte: je kunt én accepteren dat er dingen zijn die je niet kunt veranderen én accepteren dat je het wel liever anders zou zien. Wat je (liefdevol!) accepteert, verandert zelfs sneller en makkelijker, want je laat het los. Spreek je intentie uit en laat het gaan!

Weet je welke grote macht er wel is? Tenminste, naar mijn idee? De liefdevolle, de pure, de goede, die het beste met ons voorheeft en ons, zonder oordeel, aanschouwt. Liefdevol hoopt deze kracht dat wij het liefdevolle, lichte pad kiezen, maar als we dit niet doen, oordeelt “Hij” niet, “Hij” laat ons in onze waarde en respecteert onze vrije keuze.

De grootste “vijand” die wij hebben, is angst. En ook deze angst heeft altijd een functie gehad, zonder deze angst, hadden wij niet overleefd tot nu. De tijden die komen, staan ons, hopelijk, toe onze angst langzaam los te laten. Zolang de angst regeert, staan wij onszelf in de weg. We werpen onze blokkades zelf op.

We leven in een tijd waarin schaduwkanten, ja, ook die van jouzelf, zich vaak meer openbaren. Wees er niet bang voor. Ontvang het en accepteer het in liefde en jouw licht wordt zo fel, dat er nauwelijks nog schaduw kan bestaan. Weet dat je het nooit alleen hoeft te doen. Er is altijd een liefdevolle, sturende kracht, die het beste met jou voor heeft. En niet alleen met jou, maar met iedere bewoner van deze aarde.

Sta jezelf dus niet in de weg. Heb lief en vertrouw. Alles komt goed.

Wij zijn vaak ongeduldig, maar stukje bij beetje, stapje voor stapje, leren wij kiezen voor al wat goed en mooi is. Leer te leven vanuit een basisvertrouwen en jouw wereld wordt prachtig!

Liefs,

Nadia

De lessen van Tim

De zelfmoord van Tim Ribberink heeft mij, net als zovelen anderen, diep geraakt. Zoiets roept snel veel boosheid op, maar zoals meestal, levert ons dit niets op. Als wij iets positiefs willen halen uit zijn zo ontzettend tragische dood, dan zijn het de lessen die hij ons leert.

Natuurlijk zouden kinderen en jongeren moeten leren dat ze anderen niet zo mogen treiteren. Dat zij anderen het leven niet zo zuur maken, dat ze het leven niet eens meer zien zitten. Veel teveel kinderen worden nog dagelijks gepest.

Maar hoe kunnen onze kinderen dat leren, als ze ons als voorbeeld zien? Vertel me eens, heel eerlijk, lukt het jou om nooit een  oordeel te vellen over een ander? Lukt het jou om nooit iets slechts te zeggen over een ander? Lukt het jou om nooit slecht te praten over iemand, achter zijn rug om?

Zo ja, goed gedaan! Je bent een perfect voorbeeld voor je kinderen! Als zij “leren” pesten, hebben ze het in ieder geval niet van jou. Jammer genoeg zijn er nog meer volwassenen in de wereld waar zij een voorbeeld aan kunnen nemen.

Neem nu even iets heel actueels: Zelfs op tv, bij verkiezingen, wordt er modder gegooid naar elkaar. Wordt er lelijk gesproken en zelfs gelogen. Maar ook veel dichter bij huis komt je kind het tegen. Als hij thuis nu écht niets negatiefs hoort, dan zijn er vaak nog wel de roddelende juffen op het schoolplein, of de mama’s die hij hoort praten over welke kindjes en ouders ze liever niet over de vloer hebben… Zo leert je kind dat niet iedereen gelijk is, dat er altijd wel iemand buiten gesloten wordt.

Ben je nu, net als ik, mens en zeg jij ook wel eens iets “lelijks” over iemand anders? Ga daar dan eens heel goed op letten, zeker als je kinderen in de buurt zijn, maar liever nog altijd. Denk na voordat je (ver)oordeelt, tel tot 10 voor je iets zegt wat afbraak doet aan iemand anders.

En leer je kind dat het zelf niet stom is, maar ook een ander persoon niet. Leer ze, als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen, dat “normaal” zijn een illusie is, dat óf iedereen, óf niemand “normaal” is. Iedereen is uniek en heeft zijn eigen krachten, jouw kind, maar ook al die anderen. Dus ook die van dat, in jouw ogen, “asociale” gezin. Ook dat kindje dat een beetje “anders” doet. Ook het kindje met de woedeaanvallen, de “aparte buien”, de bril, het rode haar, noem maar op…

Leef je kinderen voor hoe je met elkaar omgaat en zorg dat je jezelf altijd in de ogen kan kijken in de overweldigend grote spiegel die Tim ons voorhield!

Liefs,

Nadia

Je nieuwe weg

 Je nieuwe weg openbaart zich langzaam aan je. De onderste treden van de trap zijn al in zicht. Je wilt ernaar toe, maar je merkt dat je nog niet kan. Iets verzwaart je nog. Als zware ketens aan je voeten, je wilt vooruit, maar het lukt nog niet. Hooguit stapje voor stapje, maar de grote stappen blijven nog uit, hoe graag je ook wilt.

Nu is de tijd om oude ballast van je af te gooien. Vele mensen merken dat er oude emoties bovenkomen. Velen komen erachter dat ze in een situatie zitten waarin ze wel door de emoties heen moeten werken. Je komt in situaties die je dwingen een pas op de plaats te doen en naar jezelf te kijken. Je komt in een situatie waarin je merkt dat je geconfronteerd wordt met gebeurtenissen uit je verleden. Gebeurtenissen die je nog niet volledig verwerkt hebt. Nu heb je de kans dit alsnog te doen. Deze verzwarende energie heb je niet meer nodig in de tijd die komen gaat. Je mag het nu doormaken en loslaten.

Sommigen hebben geluk, bij hen passeert er af en toe iets de revue, zonder dat ze er echt aan moeten. Zij mogen het aanschouwen en mogen simpelweg besluiten het los te laten. Sommigen bevinden zich in een moeilijker parket en moeten de confrontatie echt aan gaan.

Maar in wat voor situatie jij je ook bevindt, de keuze is altijd aan jou. Jij kunt kiezen om  los te laten, jij kunt kiezen om lichter door te gaan. Of dit nu betekent dat je echt diep door je gevoelens heen moet, of dat je simpelweg besluit dat het klaar is, dat het nu tijd is om los te laten. Of jij nu de makkelijke weg mag bewandelen, of de moeilijke, jij hebt nog altijd de regie. En je zult merken dat je steeds dichter bij je nieuwe weg komt en steeds lichter een stapje verder kan.

Laat los in liefde, omarm je situatie en heb vooral jezelf lief.

Het wordt tijd je te herinneren wie je werkelijk bent, een sterk, liefdevol wezen met een Goddelijke kern!

Take care,

Nadia

De gestreste hooggevoelige tiener – Tips

Ik kreeg laatst via twitter, na mijn blogbericht over de gestreste hooggevoelige tiener, de vraag of ik nog meer tips had voor hooggevoelige tieners. Ik heb er eens over nagedacht en kwam op het volgende lijstje, geschreven voor de tieners zelf:

• Het is erg belangrijk dat je een rustige plek hebben om tot jezelf te komen. Als je uit school komt, kun je je daar even terug trekken.
• Houd daarom je slaapkamer ook het liefst wat prikkelarm, dat wil zeggen, een rustig ogende, niet al te rommelige kamer. Niet teveel posters, plaatjes, kleurtjes, etc.
• Ga niet gelijk computeren en tv kijken als je thuis komt, tenzij je van jezelf weet dat je daar juist lekker rustig van wordt. Zet liever een rustig muziekje op (of juist niet rustig, als je je daar beter bij voelt, ik luisterde zelf juist naar rock en metal ;-)  ) Zoek naar wat jou ontspant.
• Zoek een lichamelijke activiteit die je leuk vindt, dansen, voetbal, tennis, noem maar op. Lichamelijk bezig zijn, helpt je om uit je hoofd en in je lichaam te komen.
• Probeer eens of je een manier kunt vinden om de indrukken die je hebt opgedaan op een creatieve manier van je af te zetten. Schilder, teken, boetseer, schrijf, zing, dans, ook hier geldt: Doe wat jij fijn vindt, waar jij van ontspant.
• Probeer eens of je het fijn vindt om je schoolwerk te plannen, een goede planning kan meer rust in je hoofd geven.
• Douche op het einde van de dag, of ga in bad. Stel je voor dat je alle stress van de dag door het putje laat stromen. Zo ben jij het (meer) kwijt!
• Laat de dag langzaam en rustig aflopen. Doe geen drukke dingen voor het slapen gaan, kijk liever geen tv meer vlak voor het slapen, zit niet constant nog met je telefoon te spelen. Zoek de rust op, lees een boek als je het leuk vindt, of schrijf de dag nog even van je af.
• Laat de dag, voor je gaat slapen, nog even aan je voorbij gaan. Wat gebeurde er, hoe voelde je je? Zorg dat je het af kunt sluiten voor je in bed ligt, dan hoef je er niet meer over te piekeren. Doe dit het liefste nog voor het douchen. Als je van schrijven houdt, schrijf het dan van je af.
• Haal, als je in bed ligt, diep adem. Adem in door je neus en uit door je mond. Laat je adem helemaal tot in je buik komen, een “hoge ademhaling” maakt onrustig. Als je het gevoel hebt dat je nog energie van anderen bij je hebt, denk of zeg dan bij je uitademing: Wat niet van mij is, laat ik los. Doe dat totdat je merkt dat je rustiger wordt. Deze techniek kun je ook overdag toepassen natuurlijk.

Ik hoop dat je iets aan de tips hebt. Kom je er toch niet uit, zoek me dan eens op op twitter (@hobbessie), stuur me een volgverzoek en laat het me weten, dan kan ik kijken of ik nog iets voor je kan bedenken.

Als het (te) donker is om je heen

In mijn omgeving zijn een aantal vrouwen die te kampen hebben met een depressie of depressieve gevoelens. Dit is niet omdat dit zwakke vrouwen zijn, maar omdat het sterke vrouwen zijn. Vrouwen die veel te lang sterk zijn geweest. Sterk voor hun kinderen. Sterk voor hun man. Sterk voor de buitenwereld. Sterk voor hun baas. Ze hebben veel meegemaakt. En in dit proces zijn ze zichzelf vaak kwijtgeraakt, want als je je altijd maar groothoudt, dan weet je op een gegeven moment niet meer zo goed wat je echte gevoelens zijn. Je hebt ze immers zo lang onderdrukt. 

En wanneer word je sterk voor jezelf? Nu dus!

Sterk worden terwijl je in een depressie zit? Ja, juist dan! Want, heel erg cliché, maar waar: Als je op het dieptepunt zit, kun je alleen maar omhoog. Nu is de tijd om te doorvoelen wat je al die tijd hebt onderdrukt. Nu is de tijd om eens goed naar jezelf te kijken. Nu is de tijd om eens tijd voor jezelf te nemen. Nu is de tijd om je gevoelens tot uitdrukking te brengen. Schilder, teken, klei, dans, zing, schreeuw desnoods! Zet die droevige cd op, omhels het donker en VOEL! Neem hier af en toe de tijd voor, als de kinderen er even niet zijn, als je even alleen bent. Om door de oude emoties heen te komen, moet je ze eerst toch doormaken.

En als je dan even de tijd hebt genomen om te voelen, neem dan de tijd om het leven weer goed te ervaren. Ga iets leuks doen, ga stappen met een vriendin, ga eens lekker uit eten met iemand die je liefhebt, doe iets leuks met je kinderen. En weet, zolang je daar nog voldoening uit kan halen, zolang je nog kunt genieten van de kleine dingen, zelfs al is het maar af en toe en kortdurend,  dan komt het wel goed met je. Dan heb je zelf nog kracht om eruit te komen. Zoals “Loesje” het ooit verwoordde: Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag. Zolang dit zo is voor jou, ga je het vast wel zelf redden. Maar wees daarbij ook niet bang om af en toe wel op anderen te steunen. Je hebt het al veel te lang alleen gedaan, prachtige, krachtige vrouw!

Herken je jezelf nu niet in bovenstaande, zie je geen lichtpuntjes meer? Zoek dan alsjeblieft hulp. Zoek een therapeut die bij je past, regulier of alternatief en pak het samen aan. Je hoeft je nergens voor te schamen en je hoeft het niet alleen te doen! Dit geldt natuurlijk ook als je merkt dat je er zelf niet uitkomt, als je merkt dat je in kringetjes rondzwemt.

Omring jezelf in deze periode met liefdevolle en positieve mensen, sluit mensen die je alleen naar beneden trekken maar even buiten. Daar heb je nu helemaal niets aan.

Zoek de liefde, voel en leef. Je komt er wel weer uit, want die kracht die jou op de been hield, die heb je nog in je en is, op den duur, weer toegankelijk voor je. En je zult er sterker uitkomen dan ooit, wacht maar af!

Tot die tijd, veel sterkte en veel liefs,

Nadia

De gestreste hooggevoelige tiener

Wisten jullie dat er jongeren zijn, die zoveel stress hebben, dat hun lichaam constant aanvoelt als een gespannen veer? Tieners, waarvan volwassenen vaak denken dat ze nauwelijks een zorg in de wereld hebben? Ze staan zo onder spanning dat alles angstig is voor ze, dat ze constant een opgejaagd gevoel hebben.

Ik weet het, want ik voel het. Iedere keer als ik bij ze in de buurt ben. Alsof mijn cellen sneller gaan trillen, te snel, zodat ik het niet meer bij kan benen. Voor mijn gevoel begin ik zelf ook zacht te trillen, onzichtbaar, maar wel voelbaar. Ik voel me alsof er miljoenen mannetjes heel hard door mijn lichaam rennen en krijg hoofdpijn van al deze spanning in mijn lijf. En zo voelt zo’n jongere zich dus constant.

De redenen? Hier moet ik naar gissen, want hoewel ik de gevoelens mee ervaar, kan ik niet in hun hoofd kijken, maar ik doe, afgaand op mijn eigen verleden, een poging: alles waaraan ze moeten voldoen. Ze moeten dit van hun ouders, dat van hun leraren en hun “vrienden” vinden ze alleen maar leuk als ze er wel zo uitzien, etc. Wie wil wat van mij? Waar moet ik hier op letten? Doe ik het wel goed zo? BEN ik wel goed zo?

Tel daarbij op dat er dagelijks zoveel prikkels op hen afkomen. Op school zoeft iedereen maar lang ze heen. Ze zien honderden gezichten voorbij komen. Horen in de gangen van school een voortdurend gegons van alle stemmen, bellen, muziekjes van anderen, etc., etc. In de les moeten ze alle informatie opnemen, terwijl er om hen heen veelal ook gepraat wordt, of er tikt een klok, komen buiten mensen langs, fluiten vogels, en ga zo maar door. En als ze dan de schooldag overleefd hebben, wacht ze thuis nog een stapel huiswerk. Moe van het huiswerk maken, gaan ze achter de pc zitten, of ploffen voor de tv, waar ze nog meer informatie wacht. Totaal overprikkeld gaan ze uiteindelijk naar bed, waar ze de slaap niet kunnen vatten, vanwege de vele opgedane indrukken. Waarop ze totaal uitgeput weer aan de volgende dag kunnen beginnen.

Wat kunnen wij nu voor ze doen, als ouders, leraren, hulpverleners? Eén van de belangrijkste dingen: Bied ze veiligheid! Geef ze ergens een rustige, veilige plek, waar ze zichzelf mogen zijn. Geef ze de ruimte, verstik ze niet. Toon begrip.

Een vertrouwensband met ze opbouwen is vaak moeilijk, ze voelen zich onbegrepen. Ze hebben waarschijnlijk het gevoel dat niemand weet waar ze in zitten en dit is ook zo. Wij kunnen niet weten wat er allemaal in ze omgaat. Dit kun je, mocht het tot een gesprek komen, ook benoemen. Neem ze serieus, respecteer ze en behandel ze als gelijke. Je kunt ze uitleggen dat we niet kunnen weten wat ze voelen, maar dat we ze wel graag willen begrijpen en helpen.

Let op de signalen om te zien of ze het nog aankunnen. Zijn ze erg druk, of juist overdreven rustig? Erg in zichzelf gekeerd, of juist overdreven uitbundig? Dit kunnen allemaal signalen zijn dat het ze echt teveel wordt en dat er hulp nodig is.

Een tip voor ouders: Zoek externe hulp, als het je kind teveel wordt. Doe dit als je kind ervoor open staat. Waarschijnlijk wil je graag zelf helpen, maar dit komt te dichtbij en werkt meestal niet. Hier ga je als ouder zelf ook aan kapot. Geloof me als ik zeg dat je niet wilt weten wat er allemaal in het hoofd van je tiener omgaat, dat is te heftig!
Neem afstand, maar laat wel weten dat ze altijd bij je mogen komen, dat jij er altijd bent en van ze houdt, hoe dan ook. Waarschijnlijk zullen ze het niet willen horen en lijkt het misschien zelfs wel of ze niet luisteren, maar ze slaan het wel op. Uiteindelijk zullen ze bij je terugkomen en je dankbaar zijn. Ze houden van je, maar hebben meestal een fase dat ze daar even niet goed bij kunnen.
Er gaat zoveel in ze om, dat ze even geen plek hebben voor jou. Laat tieners maar even lekker egocentrisch zijn, dat hebben ze even nodig. Ze hebben echt genoeg aan zichzelf.

En, het volgende zal menig ouder vreemd vinden: je bent niet verantwoordelijk! Klinkt raar en is niet wat wij leren in onze maatschappij, maar het is wel waar. Je kind is een individu met zijn eigen verantwoordelijkheid en eigen vrije keuze. Natuurlijk mogen we ze in liefde proberen te sturen, maar uiteindelijk is het aan hen. Geef ze de ruimte en kans om zich te ontwikkelen en er zelf uit te komen. Dit geeft zelfvertrouwen en maakt ze sterker.

Met de juiste hulp zullen ze zichzelf weer vinden en tot die tijd sta je als ouder aan de zijlijn en, hoe gek het ook klinkt: dat is maar goed ook!

Sta met OPEN armen (want in open armen hebben ze de ruimte en de keuze om te gaan) voor ze klaar en ze zullen je terug vinden.

Liefs,

Nadia

Als een ander jou kwetst…

Als iemand jou aanvalt, achter je rug om praat, of bewust dingen tegen jou zegt die jou raken, dan is het moeilijk om je daardoor niet gekwetst te voelen. Het is moeilijk om het te zien voor wat het is: de spiegel die hij ervaart in jou, waar hij niet in wil kijken. Soms kun je dit verklaren door het kernkwaliteiten model te gebruiken. Als je dit niet kent en je wil er meer over weten, google er dan eens op. Kort gezegd komt het erop neer dat jouw kernkwaliteit, bij een ander een allergie op kan roepen. En dat jouw eigen allergie iets zegt over een kwaliteit van de ander die jij mist.

Ben jij bijvoorbeeld heel sereen, heel rustig en is de ander vaak gestrest, dan kan het zijn dat jouw kalmte de allergie van de ander oproept. Hij stoort zich dan aan hoe kalm jij bent, doordat hij dat niet kan zijn. Ben jij heel liefdevol, dan kan iemand die zelf veel boosheid in zich heeft, hier erg geïrriteerd van raken. Ben jij heel krachtig, dan kan een onzekere persoon zich hieraan storen, etc.

Nu zijn wij in onze maatschappij nogal gewend geraakt om dit soort irritatie niet goed met de persoon uit te spreken, maar achter zijn rug om kwaad te spreken over deze persoon. Of we spreken het niet in kalmte uit, maar maaien wild om ons heen, de ander zoveel kwetsend als wij kunnen. Immers, als wij de ander naar beneden halen, voelen wij ons zelf weer wat sterker. Maar hoeveel sterker zouden wij ons niet voelen als we het anders zouden kunnen benaderen?

Wat zouden wij een veel evenwichtigere relatie met elkaar kunnen hebben, als wij het gewoon rustig uit zouden kunnen spreken. Ik stel mij voor dat iemand het zo zou kunnen verwoorden: “Ik merk dat ik me geïrriteerd voel dat jij zo liefdevol kunt zijn, terwijl ik me vaak zo boos voel. Dit ligt niet bij jou, het is heel fijn voor jou dat jij zo in het leven staat, het ligt bij mij. Wat zou ik er toch aan kunnen doen om ook anders in het leven te gaan staan?”

Als we dit zo zouden kunnen uitspreken, zonder de bijbehorende boosheid, zonder het naar beneden trekken, zonder gekonkel, wat zou dat een rust geven! En wat zouden we elkaar kunnen helpen! Misschien iets om een volgende keer te proberen als je zelf te maken krijgt met jouw allergie?

En als het je nu juist overkomen is dat iemand anders jou kwetste omdat hij in jou iets zag wat hij mist, laat het dan bij de ander! Het zegt iets over jouw kracht, wees er trots op!

Pas goed op jezelf en geniet van je kwaliteiten.

Liefs,

Nadia

Het mooiste moment van je leven

 Als mensen zeggen dat iets “het mooiste moment van hun leven” was, dan heb ik daar altijd wat moeite mee. Ik zal je uitleggen waarom.

Stel: Je zegt het over het Ja-woord op je trouwdag. Hopelijk was dat een bijzonder en liefdevol moment. Maar betekent dit dan dat niet iedere keer dat je een diepe verbinding voelt met je partner net zo bijzonder is? Is niet iedere keer dat je in elkaars ogen kijkt en beseft hoe gelukkig je bent met deze persoon minstens net zo waardevol?

Of stel: Je zegt het over de geboorte van je kinderen. Een overweldigend, diep ontroerend en prachtig moment! Maar is niet iedere lach, iedere knuffel net zo mooi?
Ik weet natuurlijk niet hoe het met jullie zit, maar de lach van mijn zoontjes doet mijn hart telkens weer smelten. Het babbelen en zingen van mijn oudste, doet mij, tot diep in mijn hart, glimlachen en laat alle liefde van de wereld bij me binnen stromen, als ik het maar echt zie!
En het gekir en de vrolijke gilletjes van mijn jongste, lichten mijn wereld op, keer op keer, als ik er maar voor open sta.

In feite zeg je, als  je iets aanduidt als het mooiste moment van je leven, dat er in de rest van dat leven nooit meer zo’n moment zal komen, dat je nooit meer zo gelukkig zal zijn.

Maar zal ik je een geheimpje verklappen? Je mooiste moment zou eigenlijk altijd NU moeten zijn! Natuurlijk kent het leven ook zijn “downs” en zijn er momenten die echt pijnlijk zijn. Maar als je niet in zo’n moment zit, geniet dan NU! Hoe meer je NU geniet, hoe meer prachtige momenten je genereert, zodat je op het einde van je leven kunt zeggen dat je het mooist denkbare leven hebt gehad!

Pas goed op jezelf en geniet,

Nadia

Ontwaken

Ik voel me de laatste dagen uit balans, merk ik. Ik ben prikkelbaar, in beide zinnen van het woord: snel geïrriteerd én snel overprikkeld. Ik woon in mijn hoofd, gedachten vliegen heen en weer, zonder dat ik ze echt kan vangen. En dan komen de tekenen van het universum: Ik lees dit: http://www.nieuwetijdskind.com/de-helende-kracht-van-lichtwerkers-doreen-virtue/#.UHgEnm8xp2A. Ik hoor liedjes op de radio waarvan bepaalde woorden me opvallen: "When you never thought that it could ever get this tough, That's when you feel my kind of love." Ik herken hierin dat mijn hulptroepen klaar staan, dat ze staan te popelen om mij te helpen.  En ik zie op de klok dat het 13:33 is. (Mij is verteld dat 333 betekent dat de verlichte meesters bij je zijn en je willen helpen)

En ik besef: Er wordt mij verteld dat het tijd is om echt te ontwaken. Tijd om mij te gaan richten op mijn werkelijke hogere doel. Tijd om mensen te gaan helpen, tijd om te gaan helen. Tijd om mij over te geven aan het hogere. Nu heb ik ooit in een Keepership gehoord wat mijn hogere doel is, wat mijn Keepership is, maar dit is zoiets moois, dat ik nog steeds niet echt kan geloven dat ik dat mag doen. En hiermee ontkracht ik het natuurlijk...

Er is mij ook verteld dat de mensen die ik mocht helpen, vanzelf naar mij toe zouden komen. Ik heb mijn engelen en de verlichte meesters verteld dat ik er klaar voor ben, dat ik er voor open sta. Langzaam begin ik ook te geloven dat mijn Keepership toch echt over mij gaat, ik heb een aantal keren mogen ervaren dat er iets gebeurde, nadat ik mij er echt op gericht had, iets moois, iets helends.

Ik vertrouw erop dat het universum en de engelen en meesters waarmee ik samen mag werken, mij de komende tijd meer duidelijk gaan maken en mij gaan helpen om mijn hogere doel te bereiken. Hoe? Ik heb nog geen idee, maar ik vertrouw erop dat het wazige toekomstbeeld, dat ik zie alsof ik door mijn wimpers kijk, steeds duidelijker zal worden. Ook dat hoort natuurlijk bij ontwaken: je ogen goed open doen.

Ik durf daarom voor het eerst te ondertekenen met mijn galactische naam, maar onthoud, ik ben en blijf gewoon Nadia, dit is slechts een manier om mijn Keepership meer te bekrachtigen en aan te geven dat ik eraan toe ben het te activeren.

Veel liefs,

Tsu 'Qwana
Nadia



Regel uit het liedje is van:  EMELI SANDE - MY KIND OF LOVE 

Een geluk bij een ongeluk

Gisteren heb ik weer iets bijzonders mogen ervaren. Na een gezellig dagje winkelen met mijn moeder en zus, waren we eigenlijk iets vroeger klaar om te gaan dan afgesproken met mijn stiefvader, die ons op zou halen. Ook hij was vroeger in de buurt dan afgesproken, zo hoorden wij later. Helaas (dachten wij op dat moment) konden we nog niet gaan, want mijn moeder was een tasje kwijtgeraakt, met daarin iets wat ze binnenkort nodig had. We zochten meerdere keren in alle tassen die we bij ons hadden en gingen uiteindelijk de laatste winkels waar we geweest waren maar langs, om te vragen of ze het tasje gevonden hadden. Geen geluk (dachten we weer). Mijn moeder baalde natuurlijk wel, maar ach, we hadden een leuke dag gehad, dus ook daar kwamen we wel weer over heen. We belden mijn stiefvader, die ons toen op kon zoeken en vertrokken naar de carpoolplaats waar mijn auto stond.

Onderweg werden we ingehaald door een ambulance en brandweerauto. Bijna bij de carpoolplek aangekomen bleek er onlangs een ernstig ongeluk gebeurd te zijn. We mochten niet de parkeerplaats op en mochten ook niet dichtbij komen. Toen mijn stiefvader ging vragen wanneer ik mijn auto mocht halen, zag hij dat het ongeluk zelfs iemand fataal was geworden, er lag iemand toegedekt, de gewonden stonden bij de ambulances. Vreselijk natuurlijk en met een zwaar gevoel in ons hart, vertrokken we maar weer.

Gelukkig woont mijn zus vlakbij de plaats waar we waren, dus kon ik daar terecht om te eten, het zou nog wel even duren voor ik mijn auto zou kunnen halen. Toen wij zaten te eten belde mijn moeder op, het tasje wat ze kwijt was geweest zat gewoon in een tas die ze meerdere keren doorzocht had. En ik besefte: We hadden het tasje niet mogen vinden, het werd ons aan het zicht onttrokken. We waren behoed voor het betrokken raken bij, of toeschouwer zijn van, het ongeluk. Wat was (en ben) ik onze engelen dankbaar!

Ik reed later, voorzichtiger dan anders, terug naar huis, het ongeluk en de gevolgen nog spokend door mijn hoofd. Voor het slapen gaan, heb ik, heel bewust, alles nog eens de revue laten passeren in mijn hoofd. Ik stelde mij voor hoe er op het moment tijdens en na het ongeluk vele engelen onzichtbaar aan het werk waren geweest, kalmerend, troostend helend. En hoe de overledene, zo bruut uit zijn lichaam gerukt, onmiddellijk door hen opgevangen moet zijn. Liefdevol getroost en verder begeleid.

Want als onze engelen ons al behoeden voor het aanschouwen van zoveel leed, dan waren ze al zeker daar aanwezig geweest, op die plek, waar ze nog veel meer nodig waren.

Hierna viel ik rustig in slaap.

Uit de grond van mijn hart (en ik voel ze meelezen, over mijn schouder) dank jullie wel, lieve engelen, voor jullie liefdevolle aanwezigheid en hulp!

Veel liefs,

Nadia

Hoe groot geluk klein begint

Zes jaar geleden begon mijn grote geluk. Maar zoals dat gaat met groot geluk, begon het in het klein. Voor mij begon het met die ene zoen. Hieruit groeide een liefde, hieruit groeide heling, hieruit groeide het eindelijk weer mijzelf mogen zijn en hieruit groeide uiteindelijk ook het mooiste wat mij ooit overkomen is: onze twee zoontjes. Deze begonnen, heel letterlijk, ook klein en groeiden uit tot mijn grootste geluk, mijn grootste rijkdom.

Al het grote geluk begint in het klein en dat kleine geluk wordt vanzelf groter, als je het kleine ziet en erkent. Denk aan de eerste zon in het voorjaar, de eerste bloemen die ontkiemen, en geliefde mensen om je heen, die ooit begonnen zijn als een samensmelting en deling van cellen.

Omdat alles energie is en beweging van deeltjes kleiner dan we ooit konden vermoeden, is al het geluk, al het moois, al het liefdevols letterlijk zowel heel klein als immens groot. Als wij die kleine deeltjes in beweging zetten door een positieve intentie, kunnen wij, met zijn allen, het grootste geluk denkbaar creëren. Iedere beperkende gedachte die wij hebben, doet iets met die kleine deeltjes. Iedere voedende, mooie gedachte die wij hebben, doet er ook iets mee. Wat wij uitdragen, brengen wij over in ons collectieve bewustzijn. Waar wij liefde uitdragen, brengen we meer liefde in ons collectieve bewustzijn en in onze eigen wereld. Zoals ik vaker geschreven heb: Wij hebben het zelf allemaal in de hand. Het wordt echt tijd dat we dit gaan beseffen. Niet alleen in theorie, maar vooral ook in de praktijk. In theorie weet ik het allemaal ook zo goed, ik wil liefde uitdragen, overvloedig! Maar in de praktijk voel ik me ook best vaak boos, of geïrriteerd. Het wordt tijd om de knop om te zetten, voor mij in ieder geval wel. En voor jou, lieve lezer, is jouw knop al om?

Zorg goed voor jezelf en elkaar, want het begint in het klein, in je eigen kring!

Liefs,

Nadia

Weet jij (nog) wie je lichaam is?

Of

Uit je hoofd, in je lichaam

Dit lijkt waarschijnlijk een beetje een rare vraag, maar voor de HSP’s onder ons, is dit niet zo vreemd. Kijkend naar mijzelf: Heel erg in verbinding met mijn lichaam ben ik niet zo vaak. Gewoon even voelend hoe het nu is: Mijn hoofd heeft een normale temperatuur, mijn armen ook nog, maar daaronder? Mijn buik is al aardig fris, mijn benen zijn nog koeler en mijn voeten zijn ronduit koud! Alsof ze geen flauw idee hebben dat ze bij dit, levende, ademende lichaam horen.

Kijk ik naar mijzelf in een grote menigte, dan ben ik echt alleen maar hoofd en omgeving. Wat mijn lichaam voelt, wat er daar aan de hand is? Geen idee! Vandaar dat ik vaak, als ik op een feest ben waar ook gedanst kan worden en ik kan iemand vinden die mee wil dansen, ga dansen. De eerste paar minuten sta ik dan als een houten klaas te “Stap-tik-stap-tik-en”, tot ik weer een beetje het gevoel in mijn lichaam terug krijg en weer iets soepeler kan dansen.

In zo’n grote menigte, voel ik de omgeving vaak des te meer. De stemmingen van mensen, hun energie, hoe ze zich naar mij toe voelen, doodvermoeiend. Uiteindelijk ben ik volledig uitgeput en hoor ik alleen nog ruis en krijg ik nog maar weinig mee. Ik ben begonnen in een boek over het grijze gebied tussen hoogsensitiviteit en autisme en heb het idee dat de verschillen tussen deze twee soms kleiner zijn dan vaak aangenomen.

Herken je nu dat “altijd in je hoofd zitten” erg? Of zit je zelfs daar niet, maar er nog boven? Dan is het tijd om actie te ondernemen. Als je altijd in je hoofd zit, zit daar vaak ook heel veel informatie. Je kunt starten met het opschrijven van al die dingen die je bezig houden. Pak pen en papier en begin gewoon. Waarschijnlijk zul je wel een tijdje door moeten schrijven, want we kunnen zoveel informatie bewaren! Hierna kun je het indelen in categorieën: Hier kan ik iets mee, Hier kan ik niets aan veranderen (en dit moet ik dus leren accepteren) en Hier hoef ik niets mee (je zult versteld zijn met hoeveel nutteloze dingen je ook bezig kunt houden). Dit is waarschijnlijk al een hele opluchting. Het is uit je hoofd.

Om weer meer in contact met je lichaam te komen, kun je een activiteit vinden die jij leuk vindt, waarbij je je lichaam gebruikt. Misschien hou je van hardlopen of wandelen, dan kun je dat doen, het liefst nog in het bos, of aan het strand, waar je in contact kunt komen met de natuur en de elementen kunt waarnemen.
Doe ook dat eens bewust: Voel de wind langs je heen waaien, voel de zon op je gezicht. Zet je voeten bewust neer, maak contact met de aarde.

Hou je meer van dansen, zoek dan een leuke dansactiviteit in je buurt, of zet lekkere muziek op en dans lekker (en vooral gek, heerlijk!) in je eigen kamer. Doe desnoods de gordijnen dicht, hoewel je de buren ook best mag laten glimlachen, toch?

Zoek het liefst iets actiefs om mee bezig te zijn, maar kan of wil je dit nu echt niet, dan kun je bijvoorbeeld ook gaan boetseren. Dan ben je in ieder geval bezig met je handen en het gevoel van klei in je handen heeft ook iets heel “aardends” vind ik.
Of ga lekker tuinieren, als je dat leuk vindt, met je handen in de aarde, is het ook niet mogelijk alleen maar in je hoofd te blijven zitten.

Vind je nu dat je geen tijd hebt hiervoor? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: MAAK TIJD! Je hebt tijd voor jezelf nodig, zeker als HSP. Je hebt tijd nodig om even geheel tot jezelf te komen, al is het maar 1 keer in de week een uur, of 10 minuten per dag.

Zorg goed voor jezelf en vooral:

Enjoy!

Liefs,

Nadia

Het collectieve bewustzijn en rellen

 Gisteren, toen ik alle tweets en facebookberichten las over de rellen in Haren, werd mij ineens iets heel duidelijk: Hoe wij, door het collectieve bewustzijn, deze rellen alleen maar versterken. De berichten erover waren zo vol woede en soms zelfs haat.

Een veel gehoorde uitspraak tegenwoordig is: Wat je aandacht geeft, groeit. Daar ben ik het zeker mee eens. De rellen gisteren waren er waarschijnlijk niet eens gekomen als de media niet zoveel angst had gezaaid en er zoveel aandacht aan geschonken had. Met het van tevoren zoveel angst zaaien, werd de kans op een negatieve uitkomst alleen maar groter. De energie werd naar beneden getrokken. Het collectieve bewustzijn werd angstig en grimmig.

Tel daar dan nog de haat bij die, tijdens de rellen, massaal naar Haren werd gestuurd, met berichten waarin de jongeren beschreven werden als bijvoorbeeld “randdebielen” en je creëert de perfecte bodem voor een situatie die zo uit de hand kan lopen.

Stond er sowieso iemand bij stil dat er een veel grotere groep jongeren was die niet meedeed? Stond er iemand bij stil dat de jongeren die dit wel deden, ernstig de weg kwijt zijn? Heeft er iemand aan gedacht om veel compassie die kant op te sturen, in plaats van nog meer woede? Als we ons daarin zouden kunnen bundelen, zou zo’n situatie maar zo ten goede kunnen keren! Niet onze haat bundelen, maar onze compassie, onze liefde!

En als het je dan niet lukt om compassie te sturen naar de daders, doe het dan naar de slachtoffers, naar de onschuldige bijstanders, naar de mensen die bang zijn, naar de hulpverleners. Of pas de Hawaïaanse techniek “Ho’opono pono” toe. Zeg, in jezelf, of hardop, terwijl je aan de situatie denkt: Ik hou van je, Dank je, Het spijt me, Vergeef me. Want het collectieve bewustzijn is een stukje van ons allemaal. Dus wij maken dit mogelijk. De woorden zeg je als het ware tegen het universum, dat op zichzelf, alleen perfect kan zijn. Wat niet perfect is, creëren wij, dus daar kunnen we ons voor verontschuldigen. Het eerste stukje van de methode, is juist om je waardering te uiten voor wat wel goed en mooi is, dus voor waar het universum toe in staat is.

Sta stil bij jouw aandeel in de imperfectie en probeer krachten te bundelen met anderen om de situatie ten goede te keren. Willen jullie daar alsjeblieft aan denken, mocht er nog eens zoiets gebeuren?

Veel liefs,

Nadia

Het (gekwetste) kind in jou

 Ken je dat? Er gebeurt iets en SWOESJ, ineens ben je terug in het verleden. Ineens ben je weer dat kleine jongetje of meisje, of ineens ben je weer die onzekere tiener. Ineens weet je weer hoe je je voelde, ineens weet je weer hoe graag je geaccepteerd wilde worden. Hoe graag je erbij wilde horen. En hoe eenzaam je je kon voelen. Je voelt weer het benauwde gevoel bij je keel, het niet goed kunnen ademhalen, omdat je niet kan laten zien wie je echt bent. Je voelt weer hoe het was als men over je oordeelde en wat dat met je deed. Je voelt de tranen branden achter je ogen.

Natuurlijk, je bent nu volwassen. Natuurlijk, je moet er nu boven staan. Natuurlijk, je weet zo goed hoe het werkt, dat je het je niet aan moet trekken. Je hebt het zo vaak tegen anderen gezegd! Maar toch…

Toch knaagt dat gevoel. Toch blijft dat zware gevoel hangen, zo ergens rond je hart. Toch weet je dat je eraan moet… Dat er geen omweg meer is…

Dan is het beter om het maar even toe te laten. Laat het gevoel maar komen, anders blokkeert het maar. En bedenk je dan wat je tegen dat kleine meisje of jongetje zou willen zeggen. Wat zou je zeggen als het je eigen kind was? Wat zou je zeggen als je een kind zag dat zich zo voelde? Welke woorden zou je gebruiken om het te troosten? Diezelfde woorden kun je voor jezelf gebruiken, met exact die woorden kun je jezelf troosten. Je zou misschien zeggen tegen dat kindje wat mijn moeder altijd tegen mij zei: JIJ deugt! Je zou zeggen wat ik tegen mijn kindjes zeg: Je bent goed, precies zoals je bent! Je zou zeggen: Jij hoeft voor niets of niemand te veranderen, je mag zijn wie jij bent!

En je zou heel vurig hopen dat die volwassene, met dat kleine kindje in zich, snel weer gaat stralen zoals alleen kindjes dat kunnen, als ze weer gerustgesteld zijn.

Zorg goed voor jezelf,

Nadia

(Ver-)WONDEREN

Ik geloof in wonderen. Zo, dat is gezegd! Want niet iedereen gelooft in wonderen en als je het zomaar plompverloren zegt, kan men best wel eens raar opkijken. Maar het is gewoon zo: Ik geloof in wonderen. Kleine wonderen, grote wonderen. Maar ja, ik ben dan ook bereid om ze te zien, die wonderen.

Ik zie ze iedere keer dat ik naar mijn kleine mannetjes kijk. Natuurlijk, wetenschappelijk allemaal gewoon verklaarbaar (maar waarom zouden wonderen dat eigenlijk niet zijn?), pure biologie. Maar toch, het feit dat uit deling van cellen, vanuit een heel klein beginnetje, uiteindelijk kinderen kunnen ontstaan? Ik blijf het wonderlijk vinden. Ik ver-wonder mij dus over iedere baby die ik zie. Ik ver-wonder mij, wanneer ik prachtige bloemen en vlinders zie. Wanneer de zon, net achter een donkere wolk vandaan piept en het meest stralende, heldere licht laat zien. Wanneer ik prachtige muziek hoor. Wanneer ik, nu, op dit moment, naar mijn oudste zoon kijk en zijn mooie lach zie. Wanneer ik naar mijn jongste kijk als ik ‘s ochtends het eerste ben wat hij ziet en hij zo liefdevol en blij naar mij kijkt! Wanneer ik kijk naar mijn man, met wie ik al 6 jaar zo gelukkig ben en bij wie ik mag zijn wie ik echt ben.

Misschien voor anderen geen wonderen, maar voor mij wel. Misschien voor anderen maar kleine wonderen, maar voor mij heel wezenlijk aanwezig.

Ik ver-wonder mij natuurlijk ook als ik hoor over de “echte” grote wonderen: Auto’s die total loss gereden worden, maar waar de bestuurder zonder ook maar een krasje vanuit stapt. Mensen die ongeneeslijk verklaard werden, maar, daar is ie weer: op WONDERbaarlijke wijze toch opknapten.

Volgens mij hangt of staat het wonderen ervaren in dat ver-wonderen: Als je de ,kleine en grote, wonderen om je heen wilt en kunt zien, zie je er ook steeds meer. En als je ze ziet, kun je er een actieve rol in gaan spelen. Wonderen “overkomen” je, als je bereid bent om ze te zien en erin te geloven. En zo kun je dus, wederom, zelf je geluk bepalen!

Dus ga naar buiten en ver-wonder je over deze WONDERE wereld, er is zoveel moois om te zien. Kijk naar wie je liefhebt, kijk of luister naar wat je mooi vindt en voel de liefdevolle, stuwende kracht die erachter zit en wees klaar om wonderen in je leven te mogen ontvangen!

Ik wens jullie een wondervolle week!

Liefs,

Nadia