Kinderen van nu en opvoeding

Ik ga jullie zeker niet voorhouden dat ik een expert ben in opvoeden. Sterker nog: Ik vind het zelf bij mijn peuterpubertje af en toe knap lastig en vraag me regelmatig af of ik het wel goed doe.

Maar ik heb de laatste tijd wel met mensen gediscussieerd over opvoeden en daar wel het een en ander uitgehaald wat ik jullie niet wil onthouden.

Kinderen van nu zijn, zoals vaak gesteld wordt, eigen-wijs. Zij weten vaak goed wat ze willen en wat er goed is voor ze. Vaak lijken de “oude” opvoedregels niet zo goed te werken bij deze kinderen. Straffen en dwingen kan averechts werken. Ze met heel veel liefde coachen in hun proces, werkt vaak beter.

Wat vaak vergeten wordt, is dat kinderen zo wijs zijn! Zij dragen, of ze dit nu al kunnen uitdragen of niet, heel veel wijsheid in zich. Het doet mij pijn om te zien dat veel kinderen dit niet mogen laten zien van hun ouders.

Mijns inziens is dat namelijk het allerbelangrijkste voor kinderen van nu, maar ook al van vroeger (dus ook voor jullie zelf gold dit al): Mogen zijn wie je bent! Mogen zeggen wat je denkt. Mogen handelen naar hoe jij bent. En de wereld tegemoet treden zoals jij hem ziet.

Ik zie het te vaak bij kinderen en volwassenen met een “label” als autisme, of AD(H)D: Deze kinderen, jongeren en volwassenen zijn uniek, maar dat wordt vaak vergeten. Iedereen is uniek en heeft zijn eigen krachten. Waarom wordt er bij deze mensen dan vaak gekeken naar hun valkuilen, in plaats van hun krachten? Waarom worden ze gedwongen zich aan te passen aan onze maatschappij? Waarom wordt er zo vaak gegeneraliseerd over hun kunnen en niet kunnen?

In mijn werk met jongeren met autisme, mogen ze allemaal zijn wie ze zijn. Ze hoeven zich niet aan mij aan te passen. Ik probeer aan te voelen wat zij nodig hebben en mij dan daaraan aan te passen.

En zo is het volgens mij ook met opvoeden: Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn en hoe ze zijn. Ze hoeven zich niet aan te passen aan onze wensen. Waarom zouden wij niet wat vaker luisteren naar wat zij belangrijk vinden? Waarom proberen we ons niet een beetje aan te passen aan hun wereld?

Terug naar mijn peuterpubertje: Natuurlijk kan hij  niet altijd krijgen wat hij wil, maar ik  probeer wel te kijken naar wat hij belangrijk vindt en waarom. Als het iets is waar ik me makkelijk aan kan aanpassen, waarom zou ik dat dan niet doen? Ik vertel hem regelmatig dat hij perfect is zoals hij is en laat hem in zijn waarde. Ik leg het hem goed uit als dingen eens niet zo kunnen gaan als hij graag zou zien. Soms heeft hij er vrede mee, soms wordt hij boos of verdrietig, dat is ook zijn goed recht. Maar ik betrek hem wel bij het “Hoe en waarom”, ik leg hem niet zomaar wat op. En kijkend naar het blije en liefdevolle mannetje dat hij is, denk ik dan “Ik zal toch wel iets goed doen…”

Geluk

Net begonnen in het boek “Zin” (lust in je leven door schrijven) van Geertje Couwenbergh. Zij schrijft onder andere over wat ik vorige week weer besefte: Geluk zit in hele kleine dingen.

Ik had onder andere vorige week zo’n geluksmoment. Eén die me gemakkelijk had kunnen ontgaan, als ik even niet had opgelet. Ik zat in mijn auto, zoontjelief achterin. Was tegen hem aan het kletsen en zag ineens het type auto waar ook mijn man in rijdt. En ineens voelde ik weer dat sprongetje dat mijn hart altijd maakte als hij, toen we net bij elkaar waren, de oprit bij mijn huisje opreed. En besefte ik hoe gelukkig ik toch was dat ik hem had gevonden en dat er zo’n fantastisch klein mannetje achterin de auto zat en natuurlijk dat er nog zo’n mooi wezentje in mijn buik aan het groeien is. En zo bleef dit geluksmoment, juist door het besef, zich vergroten. Als een steen die je in het water gooit, waaromheen de cirkels steeds groter worden.

Iedere dag heeft zijn geluksmomenten. De meesten vrij klein en sommigen groot. Voor mij persoonlijk is de lach van mijn zoontje een enorme geluksbron. Zijn lach verlicht mijn wereld, keer op keer!

Maar geluksmomenten zijn vaak vluchtig, je moet ze pakken zodra je kan. Voor je het weet, kunnen ze weer verdwijnen en dan wist je niet eens dat ze er waren. Geluk is dus ook bewustwording. Je bewust zijn van de momenten en er ten volste van genieten. Veel mensen zien hun eigen geluk niet eens, zien lastige kinderen, terwijl ze vrolijk zijn. Zien de wolken, waarnaast de zon schijnt. Zien een grijze herfst, waar je ook prachtige kleuren kunt zien, als je je blik verschuift (of verruimt!) naar de bomen.

Het is vaak een kwestie van perspectief. Een kennisje van mij was laatst enorm aan het klagen, over haar zwangerschap, waar ze ziek van is, wat natuurlijk niet fijn is. Over haar baan, waar ze zo druk mee was voor ze ziek thuis zat, etc. Terwijl ik van dichtbij meemaak, hoe iemand er alles voor over zou hebben, zelfs 9 maanden ziek zijn, om nog een keer zwanger te worden. En terwijl ik zie hoe mensen die heel graag willen werken, geen baan kunnen krijgen.

En zelfs voor diegene die zo graag nog eens zwanger zou raken: Zij heeft een kind, ook een hele leuke en lieve, maar dreigt dit uit het oog te verliezen, doordat ze er zo graag nog één wil.

Ik zeg niet dat het leven altijd makkelijk is, dat is het niet. Maar voor wie het wil zien, heeft het leven zoveel te bieden!

Is mijn leven perfect? Vast niet voor de pessimist, maar voor mij? Jazeker! Ik geniet ervan, met volle teugen! Misschien loopt het daarom juist wel zo op rolletjes!

En als het dat even niet loopt, tja, dan gaat dat ook wel weer over… Soms moet je even zien wat er minder leuk is aan het leven, om daarna de pracht ervan weer te kunnen waarderen!

Take care,

Nadia