Ik ga jullie zeker niet voorhouden dat ik een expert ben in opvoeden. Sterker nog: Ik vind het zelf bij mijn peuterpubertje af en toe knap lastig en vraag me regelmatig af of ik het wel goed doe.
Maar ik heb de laatste tijd wel met mensen gediscussieerd over opvoeden en daar wel het een en ander uitgehaald wat ik jullie niet wil onthouden.
Kinderen van nu zijn, zoals vaak gesteld wordt, eigen-wijs. Zij weten vaak goed wat ze willen en wat er goed is voor ze. Vaak lijken de “oude” opvoedregels niet zo goed te werken bij deze kinderen. Straffen en dwingen kan averechts werken. Ze met heel veel liefde coachen in hun proces, werkt vaak beter.
Wat vaak vergeten wordt, is dat kinderen zo wijs zijn! Zij dragen, of ze dit nu al kunnen uitdragen of niet, heel veel wijsheid in zich. Het doet mij pijn om te zien dat veel kinderen dit niet mogen laten zien van hun ouders.
Mijns inziens is dat namelijk het allerbelangrijkste voor kinderen van nu, maar ook al van vroeger (dus ook voor jullie zelf gold dit al): Mogen zijn wie je bent! Mogen zeggen wat je denkt. Mogen handelen naar hoe jij bent. En de wereld tegemoet treden zoals jij hem ziet.
Ik zie het te vaak bij kinderen en volwassenen met een “label” als autisme, of AD(H)D: Deze kinderen, jongeren en volwassenen zijn uniek, maar dat wordt vaak vergeten. Iedereen is uniek en heeft zijn eigen krachten. Waarom wordt er bij deze mensen dan vaak gekeken naar hun valkuilen, in plaats van hun krachten? Waarom worden ze gedwongen zich aan te passen aan onze maatschappij? Waarom wordt er zo vaak gegeneraliseerd over hun kunnen en niet kunnen?
In mijn werk met jongeren met autisme, mogen ze allemaal zijn wie ze zijn. Ze hoeven zich niet aan mij aan te passen. Ik probeer aan te voelen wat zij nodig hebben en mij dan daaraan aan te passen.
En zo is het volgens mij ook met opvoeden: Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn en hoe ze zijn. Ze hoeven zich niet aan te passen aan onze wensen. Waarom zouden wij niet wat vaker luisteren naar wat zij belangrijk vinden? Waarom proberen we ons niet een beetje aan te passen aan hun wereld?
Terug naar mijn peuterpubertje: Natuurlijk kan hij niet altijd krijgen wat hij wil, maar ik probeer wel te kijken naar wat hij belangrijk vindt en waarom. Als het iets is waar ik me makkelijk aan kan aanpassen, waarom zou ik dat dan niet doen? Ik vertel hem regelmatig dat hij perfect is zoals hij is en laat hem in zijn waarde. Ik leg het hem goed uit als dingen eens niet zo kunnen gaan als hij graag zou zien. Soms heeft hij er vrede mee, soms wordt hij boos of verdrietig, dat is ook zijn goed recht. Maar ik betrek hem wel bij het “Hoe en waarom”, ik leg hem niet zomaar wat op. En kijkend naar het blije en liefdevolle mannetje dat hij is, denk ik dan “Ik zal toch wel iets goed doen…”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten