De gestreste hooggevoelige tiener – Tips

Ik kreeg laatst via twitter, na mijn blogbericht over de gestreste hooggevoelige tiener, de vraag of ik nog meer tips had voor hooggevoelige tieners. Ik heb er eens over nagedacht en kwam op het volgende lijstje, geschreven voor de tieners zelf:

• Het is erg belangrijk dat je een rustige plek hebben om tot jezelf te komen. Als je uit school komt, kun je je daar even terug trekken.
• Houd daarom je slaapkamer ook het liefst wat prikkelarm, dat wil zeggen, een rustig ogende, niet al te rommelige kamer. Niet teveel posters, plaatjes, kleurtjes, etc.
• Ga niet gelijk computeren en tv kijken als je thuis komt, tenzij je van jezelf weet dat je daar juist lekker rustig van wordt. Zet liever een rustig muziekje op (of juist niet rustig, als je je daar beter bij voelt, ik luisterde zelf juist naar rock en metal ;-)  ) Zoek naar wat jou ontspant.
• Zoek een lichamelijke activiteit die je leuk vindt, dansen, voetbal, tennis, noem maar op. Lichamelijk bezig zijn, helpt je om uit je hoofd en in je lichaam te komen.
• Probeer eens of je een manier kunt vinden om de indrukken die je hebt opgedaan op een creatieve manier van je af te zetten. Schilder, teken, boetseer, schrijf, zing, dans, ook hier geldt: Doe wat jij fijn vindt, waar jij van ontspant.
• Probeer eens of je het fijn vindt om je schoolwerk te plannen, een goede planning kan meer rust in je hoofd geven.
• Douche op het einde van de dag, of ga in bad. Stel je voor dat je alle stress van de dag door het putje laat stromen. Zo ben jij het (meer) kwijt!
• Laat de dag langzaam en rustig aflopen. Doe geen drukke dingen voor het slapen gaan, kijk liever geen tv meer vlak voor het slapen, zit niet constant nog met je telefoon te spelen. Zoek de rust op, lees een boek als je het leuk vindt, of schrijf de dag nog even van je af.
• Laat de dag, voor je gaat slapen, nog even aan je voorbij gaan. Wat gebeurde er, hoe voelde je je? Zorg dat je het af kunt sluiten voor je in bed ligt, dan hoef je er niet meer over te piekeren. Doe dit het liefste nog voor het douchen. Als je van schrijven houdt, schrijf het dan van je af.
• Haal, als je in bed ligt, diep adem. Adem in door je neus en uit door je mond. Laat je adem helemaal tot in je buik komen, een “hoge ademhaling” maakt onrustig. Als je het gevoel hebt dat je nog energie van anderen bij je hebt, denk of zeg dan bij je uitademing: Wat niet van mij is, laat ik los. Doe dat totdat je merkt dat je rustiger wordt. Deze techniek kun je ook overdag toepassen natuurlijk.

Ik hoop dat je iets aan de tips hebt. Kom je er toch niet uit, zoek me dan eens op op twitter (@hobbessie), stuur me een volgverzoek en laat het me weten, dan kan ik kijken of ik nog iets voor je kan bedenken.

Als het (te) donker is om je heen

In mijn omgeving zijn een aantal vrouwen die te kampen hebben met een depressie of depressieve gevoelens. Dit is niet omdat dit zwakke vrouwen zijn, maar omdat het sterke vrouwen zijn. Vrouwen die veel te lang sterk zijn geweest. Sterk voor hun kinderen. Sterk voor hun man. Sterk voor de buitenwereld. Sterk voor hun baas. Ze hebben veel meegemaakt. En in dit proces zijn ze zichzelf vaak kwijtgeraakt, want als je je altijd maar groothoudt, dan weet je op een gegeven moment niet meer zo goed wat je echte gevoelens zijn. Je hebt ze immers zo lang onderdrukt. 

En wanneer word je sterk voor jezelf? Nu dus!

Sterk worden terwijl je in een depressie zit? Ja, juist dan! Want, heel erg cliché, maar waar: Als je op het dieptepunt zit, kun je alleen maar omhoog. Nu is de tijd om te doorvoelen wat je al die tijd hebt onderdrukt. Nu is de tijd om eens goed naar jezelf te kijken. Nu is de tijd om eens tijd voor jezelf te nemen. Nu is de tijd om je gevoelens tot uitdrukking te brengen. Schilder, teken, klei, dans, zing, schreeuw desnoods! Zet die droevige cd op, omhels het donker en VOEL! Neem hier af en toe de tijd voor, als de kinderen er even niet zijn, als je even alleen bent. Om door de oude emoties heen te komen, moet je ze eerst toch doormaken.

En als je dan even de tijd hebt genomen om te voelen, neem dan de tijd om het leven weer goed te ervaren. Ga iets leuks doen, ga stappen met een vriendin, ga eens lekker uit eten met iemand die je liefhebt, doe iets leuks met je kinderen. En weet, zolang je daar nog voldoening uit kan halen, zolang je nog kunt genieten van de kleine dingen, zelfs al is het maar af en toe en kortdurend,  dan komt het wel goed met je. Dan heb je zelf nog kracht om eruit te komen. Zoals “Loesje” het ooit verwoordde: Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag. Zolang dit zo is voor jou, ga je het vast wel zelf redden. Maar wees daarbij ook niet bang om af en toe wel op anderen te steunen. Je hebt het al veel te lang alleen gedaan, prachtige, krachtige vrouw!

Herken je jezelf nu niet in bovenstaande, zie je geen lichtpuntjes meer? Zoek dan alsjeblieft hulp. Zoek een therapeut die bij je past, regulier of alternatief en pak het samen aan. Je hoeft je nergens voor te schamen en je hoeft het niet alleen te doen! Dit geldt natuurlijk ook als je merkt dat je er zelf niet uitkomt, als je merkt dat je in kringetjes rondzwemt.

Omring jezelf in deze periode met liefdevolle en positieve mensen, sluit mensen die je alleen naar beneden trekken maar even buiten. Daar heb je nu helemaal niets aan.

Zoek de liefde, voel en leef. Je komt er wel weer uit, want die kracht die jou op de been hield, die heb je nog in je en is, op den duur, weer toegankelijk voor je. En je zult er sterker uitkomen dan ooit, wacht maar af!

Tot die tijd, veel sterkte en veel liefs,

Nadia

De gestreste hooggevoelige tiener

Wisten jullie dat er jongeren zijn, die zoveel stress hebben, dat hun lichaam constant aanvoelt als een gespannen veer? Tieners, waarvan volwassenen vaak denken dat ze nauwelijks een zorg in de wereld hebben? Ze staan zo onder spanning dat alles angstig is voor ze, dat ze constant een opgejaagd gevoel hebben.

Ik weet het, want ik voel het. Iedere keer als ik bij ze in de buurt ben. Alsof mijn cellen sneller gaan trillen, te snel, zodat ik het niet meer bij kan benen. Voor mijn gevoel begin ik zelf ook zacht te trillen, onzichtbaar, maar wel voelbaar. Ik voel me alsof er miljoenen mannetjes heel hard door mijn lichaam rennen en krijg hoofdpijn van al deze spanning in mijn lijf. En zo voelt zo’n jongere zich dus constant.

De redenen? Hier moet ik naar gissen, want hoewel ik de gevoelens mee ervaar, kan ik niet in hun hoofd kijken, maar ik doe, afgaand op mijn eigen verleden, een poging: alles waaraan ze moeten voldoen. Ze moeten dit van hun ouders, dat van hun leraren en hun “vrienden” vinden ze alleen maar leuk als ze er wel zo uitzien, etc. Wie wil wat van mij? Waar moet ik hier op letten? Doe ik het wel goed zo? BEN ik wel goed zo?

Tel daarbij op dat er dagelijks zoveel prikkels op hen afkomen. Op school zoeft iedereen maar lang ze heen. Ze zien honderden gezichten voorbij komen. Horen in de gangen van school een voortdurend gegons van alle stemmen, bellen, muziekjes van anderen, etc., etc. In de les moeten ze alle informatie opnemen, terwijl er om hen heen veelal ook gepraat wordt, of er tikt een klok, komen buiten mensen langs, fluiten vogels, en ga zo maar door. En als ze dan de schooldag overleefd hebben, wacht ze thuis nog een stapel huiswerk. Moe van het huiswerk maken, gaan ze achter de pc zitten, of ploffen voor de tv, waar ze nog meer informatie wacht. Totaal overprikkeld gaan ze uiteindelijk naar bed, waar ze de slaap niet kunnen vatten, vanwege de vele opgedane indrukken. Waarop ze totaal uitgeput weer aan de volgende dag kunnen beginnen.

Wat kunnen wij nu voor ze doen, als ouders, leraren, hulpverleners? Eén van de belangrijkste dingen: Bied ze veiligheid! Geef ze ergens een rustige, veilige plek, waar ze zichzelf mogen zijn. Geef ze de ruimte, verstik ze niet. Toon begrip.

Een vertrouwensband met ze opbouwen is vaak moeilijk, ze voelen zich onbegrepen. Ze hebben waarschijnlijk het gevoel dat niemand weet waar ze in zitten en dit is ook zo. Wij kunnen niet weten wat er allemaal in ze omgaat. Dit kun je, mocht het tot een gesprek komen, ook benoemen. Neem ze serieus, respecteer ze en behandel ze als gelijke. Je kunt ze uitleggen dat we niet kunnen weten wat ze voelen, maar dat we ze wel graag willen begrijpen en helpen.

Let op de signalen om te zien of ze het nog aankunnen. Zijn ze erg druk, of juist overdreven rustig? Erg in zichzelf gekeerd, of juist overdreven uitbundig? Dit kunnen allemaal signalen zijn dat het ze echt teveel wordt en dat er hulp nodig is.

Een tip voor ouders: Zoek externe hulp, als het je kind teveel wordt. Doe dit als je kind ervoor open staat. Waarschijnlijk wil je graag zelf helpen, maar dit komt te dichtbij en werkt meestal niet. Hier ga je als ouder zelf ook aan kapot. Geloof me als ik zeg dat je niet wilt weten wat er allemaal in het hoofd van je tiener omgaat, dat is te heftig!
Neem afstand, maar laat wel weten dat ze altijd bij je mogen komen, dat jij er altijd bent en van ze houdt, hoe dan ook. Waarschijnlijk zullen ze het niet willen horen en lijkt het misschien zelfs wel of ze niet luisteren, maar ze slaan het wel op. Uiteindelijk zullen ze bij je terugkomen en je dankbaar zijn. Ze houden van je, maar hebben meestal een fase dat ze daar even niet goed bij kunnen.
Er gaat zoveel in ze om, dat ze even geen plek hebben voor jou. Laat tieners maar even lekker egocentrisch zijn, dat hebben ze even nodig. Ze hebben echt genoeg aan zichzelf.

En, het volgende zal menig ouder vreemd vinden: je bent niet verantwoordelijk! Klinkt raar en is niet wat wij leren in onze maatschappij, maar het is wel waar. Je kind is een individu met zijn eigen verantwoordelijkheid en eigen vrije keuze. Natuurlijk mogen we ze in liefde proberen te sturen, maar uiteindelijk is het aan hen. Geef ze de ruimte en kans om zich te ontwikkelen en er zelf uit te komen. Dit geeft zelfvertrouwen en maakt ze sterker.

Met de juiste hulp zullen ze zichzelf weer vinden en tot die tijd sta je als ouder aan de zijlijn en, hoe gek het ook klinkt: dat is maar goed ook!

Sta met OPEN armen (want in open armen hebben ze de ruimte en de keuze om te gaan) voor ze klaar en ze zullen je terug vinden.

Liefs,

Nadia

Als een ander jou kwetst…

Als iemand jou aanvalt, achter je rug om praat, of bewust dingen tegen jou zegt die jou raken, dan is het moeilijk om je daardoor niet gekwetst te voelen. Het is moeilijk om het te zien voor wat het is: de spiegel die hij ervaart in jou, waar hij niet in wil kijken. Soms kun je dit verklaren door het kernkwaliteiten model te gebruiken. Als je dit niet kent en je wil er meer over weten, google er dan eens op. Kort gezegd komt het erop neer dat jouw kernkwaliteit, bij een ander een allergie op kan roepen. En dat jouw eigen allergie iets zegt over een kwaliteit van de ander die jij mist.

Ben jij bijvoorbeeld heel sereen, heel rustig en is de ander vaak gestrest, dan kan het zijn dat jouw kalmte de allergie van de ander oproept. Hij stoort zich dan aan hoe kalm jij bent, doordat hij dat niet kan zijn. Ben jij heel liefdevol, dan kan iemand die zelf veel boosheid in zich heeft, hier erg geïrriteerd van raken. Ben jij heel krachtig, dan kan een onzekere persoon zich hieraan storen, etc.

Nu zijn wij in onze maatschappij nogal gewend geraakt om dit soort irritatie niet goed met de persoon uit te spreken, maar achter zijn rug om kwaad te spreken over deze persoon. Of we spreken het niet in kalmte uit, maar maaien wild om ons heen, de ander zoveel kwetsend als wij kunnen. Immers, als wij de ander naar beneden halen, voelen wij ons zelf weer wat sterker. Maar hoeveel sterker zouden wij ons niet voelen als we het anders zouden kunnen benaderen?

Wat zouden wij een veel evenwichtigere relatie met elkaar kunnen hebben, als wij het gewoon rustig uit zouden kunnen spreken. Ik stel mij voor dat iemand het zo zou kunnen verwoorden: “Ik merk dat ik me geïrriteerd voel dat jij zo liefdevol kunt zijn, terwijl ik me vaak zo boos voel. Dit ligt niet bij jou, het is heel fijn voor jou dat jij zo in het leven staat, het ligt bij mij. Wat zou ik er toch aan kunnen doen om ook anders in het leven te gaan staan?”

Als we dit zo zouden kunnen uitspreken, zonder de bijbehorende boosheid, zonder het naar beneden trekken, zonder gekonkel, wat zou dat een rust geven! En wat zouden we elkaar kunnen helpen! Misschien iets om een volgende keer te proberen als je zelf te maken krijgt met jouw allergie?

En als het je nu juist overkomen is dat iemand anders jou kwetste omdat hij in jou iets zag wat hij mist, laat het dan bij de ander! Het zegt iets over jouw kracht, wees er trots op!

Pas goed op jezelf en geniet van je kwaliteiten.

Liefs,

Nadia

Het mooiste moment van je leven

 Als mensen zeggen dat iets “het mooiste moment van hun leven” was, dan heb ik daar altijd wat moeite mee. Ik zal je uitleggen waarom.

Stel: Je zegt het over het Ja-woord op je trouwdag. Hopelijk was dat een bijzonder en liefdevol moment. Maar betekent dit dan dat niet iedere keer dat je een diepe verbinding voelt met je partner net zo bijzonder is? Is niet iedere keer dat je in elkaars ogen kijkt en beseft hoe gelukkig je bent met deze persoon minstens net zo waardevol?

Of stel: Je zegt het over de geboorte van je kinderen. Een overweldigend, diep ontroerend en prachtig moment! Maar is niet iedere lach, iedere knuffel net zo mooi?
Ik weet natuurlijk niet hoe het met jullie zit, maar de lach van mijn zoontjes doet mijn hart telkens weer smelten. Het babbelen en zingen van mijn oudste, doet mij, tot diep in mijn hart, glimlachen en laat alle liefde van de wereld bij me binnen stromen, als ik het maar echt zie!
En het gekir en de vrolijke gilletjes van mijn jongste, lichten mijn wereld op, keer op keer, als ik er maar voor open sta.

In feite zeg je, als  je iets aanduidt als het mooiste moment van je leven, dat er in de rest van dat leven nooit meer zo’n moment zal komen, dat je nooit meer zo gelukkig zal zijn.

Maar zal ik je een geheimpje verklappen? Je mooiste moment zou eigenlijk altijd NU moeten zijn! Natuurlijk kent het leven ook zijn “downs” en zijn er momenten die echt pijnlijk zijn. Maar als je niet in zo’n moment zit, geniet dan NU! Hoe meer je NU geniet, hoe meer prachtige momenten je genereert, zodat je op het einde van je leven kunt zeggen dat je het mooist denkbare leven hebt gehad!

Pas goed op jezelf en geniet,

Nadia

Ontwaken

Ik voel me de laatste dagen uit balans, merk ik. Ik ben prikkelbaar, in beide zinnen van het woord: snel geïrriteerd én snel overprikkeld. Ik woon in mijn hoofd, gedachten vliegen heen en weer, zonder dat ik ze echt kan vangen. En dan komen de tekenen van het universum: Ik lees dit: http://www.nieuwetijdskind.com/de-helende-kracht-van-lichtwerkers-doreen-virtue/#.UHgEnm8xp2A. Ik hoor liedjes op de radio waarvan bepaalde woorden me opvallen: "When you never thought that it could ever get this tough, That's when you feel my kind of love." Ik herken hierin dat mijn hulptroepen klaar staan, dat ze staan te popelen om mij te helpen.  En ik zie op de klok dat het 13:33 is. (Mij is verteld dat 333 betekent dat de verlichte meesters bij je zijn en je willen helpen)

En ik besef: Er wordt mij verteld dat het tijd is om echt te ontwaken. Tijd om mij te gaan richten op mijn werkelijke hogere doel. Tijd om mensen te gaan helpen, tijd om te gaan helen. Tijd om mij over te geven aan het hogere. Nu heb ik ooit in een Keepership gehoord wat mijn hogere doel is, wat mijn Keepership is, maar dit is zoiets moois, dat ik nog steeds niet echt kan geloven dat ik dat mag doen. En hiermee ontkracht ik het natuurlijk...

Er is mij ook verteld dat de mensen die ik mocht helpen, vanzelf naar mij toe zouden komen. Ik heb mijn engelen en de verlichte meesters verteld dat ik er klaar voor ben, dat ik er voor open sta. Langzaam begin ik ook te geloven dat mijn Keepership toch echt over mij gaat, ik heb een aantal keren mogen ervaren dat er iets gebeurde, nadat ik mij er echt op gericht had, iets moois, iets helends.

Ik vertrouw erop dat het universum en de engelen en meesters waarmee ik samen mag werken, mij de komende tijd meer duidelijk gaan maken en mij gaan helpen om mijn hogere doel te bereiken. Hoe? Ik heb nog geen idee, maar ik vertrouw erop dat het wazige toekomstbeeld, dat ik zie alsof ik door mijn wimpers kijk, steeds duidelijker zal worden. Ook dat hoort natuurlijk bij ontwaken: je ogen goed open doen.

Ik durf daarom voor het eerst te ondertekenen met mijn galactische naam, maar onthoud, ik ben en blijf gewoon Nadia, dit is slechts een manier om mijn Keepership meer te bekrachtigen en aan te geven dat ik eraan toe ben het te activeren.

Veel liefs,

Tsu 'Qwana
Nadia



Regel uit het liedje is van:  EMELI SANDE - MY KIND OF LOVE 

Een geluk bij een ongeluk

Gisteren heb ik weer iets bijzonders mogen ervaren. Na een gezellig dagje winkelen met mijn moeder en zus, waren we eigenlijk iets vroeger klaar om te gaan dan afgesproken met mijn stiefvader, die ons op zou halen. Ook hij was vroeger in de buurt dan afgesproken, zo hoorden wij later. Helaas (dachten wij op dat moment) konden we nog niet gaan, want mijn moeder was een tasje kwijtgeraakt, met daarin iets wat ze binnenkort nodig had. We zochten meerdere keren in alle tassen die we bij ons hadden en gingen uiteindelijk de laatste winkels waar we geweest waren maar langs, om te vragen of ze het tasje gevonden hadden. Geen geluk (dachten we weer). Mijn moeder baalde natuurlijk wel, maar ach, we hadden een leuke dag gehad, dus ook daar kwamen we wel weer over heen. We belden mijn stiefvader, die ons toen op kon zoeken en vertrokken naar de carpoolplaats waar mijn auto stond.

Onderweg werden we ingehaald door een ambulance en brandweerauto. Bijna bij de carpoolplek aangekomen bleek er onlangs een ernstig ongeluk gebeurd te zijn. We mochten niet de parkeerplaats op en mochten ook niet dichtbij komen. Toen mijn stiefvader ging vragen wanneer ik mijn auto mocht halen, zag hij dat het ongeluk zelfs iemand fataal was geworden, er lag iemand toegedekt, de gewonden stonden bij de ambulances. Vreselijk natuurlijk en met een zwaar gevoel in ons hart, vertrokken we maar weer.

Gelukkig woont mijn zus vlakbij de plaats waar we waren, dus kon ik daar terecht om te eten, het zou nog wel even duren voor ik mijn auto zou kunnen halen. Toen wij zaten te eten belde mijn moeder op, het tasje wat ze kwijt was geweest zat gewoon in een tas die ze meerdere keren doorzocht had. En ik besefte: We hadden het tasje niet mogen vinden, het werd ons aan het zicht onttrokken. We waren behoed voor het betrokken raken bij, of toeschouwer zijn van, het ongeluk. Wat was (en ben) ik onze engelen dankbaar!

Ik reed later, voorzichtiger dan anders, terug naar huis, het ongeluk en de gevolgen nog spokend door mijn hoofd. Voor het slapen gaan, heb ik, heel bewust, alles nog eens de revue laten passeren in mijn hoofd. Ik stelde mij voor hoe er op het moment tijdens en na het ongeluk vele engelen onzichtbaar aan het werk waren geweest, kalmerend, troostend helend. En hoe de overledene, zo bruut uit zijn lichaam gerukt, onmiddellijk door hen opgevangen moet zijn. Liefdevol getroost en verder begeleid.

Want als onze engelen ons al behoeden voor het aanschouwen van zoveel leed, dan waren ze al zeker daar aanwezig geweest, op die plek, waar ze nog veel meer nodig waren.

Hierna viel ik rustig in slaap.

Uit de grond van mijn hart (en ik voel ze meelezen, over mijn schouder) dank jullie wel, lieve engelen, voor jullie liefdevolle aanwezigheid en hulp!

Veel liefs,

Nadia