Gisteren heb ik weer iets
bijzonders mogen ervaren. Na een gezellig dagje winkelen met mijn moeder en
zus, waren we eigenlijk iets vroeger klaar om te gaan dan afgesproken met mijn
stiefvader, die ons op zou halen. Ook hij was vroeger in de buurt dan
afgesproken, zo hoorden wij later. Helaas (dachten wij op dat moment) konden we nog niet gaan, want
mijn moeder was een tasje kwijtgeraakt, met daarin iets wat ze binnenkort nodig
had. We zochten meerdere keren in alle tassen die we bij ons hadden en gingen
uiteindelijk de laatste winkels waar we geweest waren maar langs, om te vragen
of ze het tasje gevonden hadden. Geen geluk (dachten we weer). Mijn moeder baalde natuurlijk wel,
maar ach, we hadden een leuke dag gehad, dus ook daar kwamen we wel weer over
heen. We belden mijn stiefvader, die ons toen op kon zoeken en vertrokken naar
de carpoolplaats waar mijn auto stond.
Onderweg werden we ingehaald
door een ambulance en brandweerauto. Bijna bij de carpoolplek aangekomen bleek
er onlangs een ernstig ongeluk gebeurd te zijn. We mochten niet de
parkeerplaats op en mochten ook niet dichtbij komen. Toen mijn stiefvader ging
vragen wanneer ik mijn auto mocht halen, zag hij dat het ongeluk zelfs iemand
fataal was geworden, er lag iemand toegedekt, de gewonden stonden bij de
ambulances. Vreselijk natuurlijk en met een zwaar gevoel in ons hart, vertrokken we maar weer.
Gelukkig woont mijn zus vlakbij
de plaats waar we waren, dus kon ik daar terecht om te eten, het zou nog wel
even duren voor ik mijn auto zou kunnen halen. Toen wij zaten te eten belde
mijn moeder op, het tasje wat ze kwijt was geweest zat gewoon in een tas die ze
meerdere keren doorzocht had. En ik besefte: We hadden het tasje niet mogen
vinden, het werd ons aan het zicht onttrokken. We waren behoed voor het
betrokken raken bij, of toeschouwer zijn van, het ongeluk. Wat was (en ben) ik
onze engelen dankbaar!
Ik reed later, voorzichtiger dan
anders, terug naar huis, het ongeluk en de gevolgen nog spokend door mijn
hoofd. Voor het slapen gaan, heb ik, heel bewust, alles nog eens de revue laten
passeren in mijn hoofd. Ik stelde mij voor hoe er op het moment tijdens en na
het ongeluk vele engelen onzichtbaar aan het werk waren geweest, kalmerend, troostend helend. En hoe de overledene, zo bruut uit zijn lichaam gerukt, onmiddellijk
door hen opgevangen moet zijn. Liefdevol getroost en verder begeleid.
Want als onze engelen ons al
behoeden voor het aanschouwen van zoveel leed, dan waren ze al zeker daar aanwezig geweest,
op die plek, waar ze nog veel meer nodig waren.
Hierna viel ik rustig in slaap.
Veel liefs,
Nadia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten