zondag 7 oktober 2012

Een geluk bij een ongeluk



Gisteren heb ik weer iets bijzonders mogen ervaren. Na een gezellig dagje winkelen met mijn moeder en zus, waren we eigenlijk iets vroeger klaar om te gaan dan afgesproken met mijn stiefvader, die ons op zou halen. Ook hij was vroeger in de buurt dan afgesproken, zo hoorden wij later. Helaas (dachten wij op dat moment) konden we nog niet gaan, want mijn moeder was een tasje kwijtgeraakt, met daarin iets wat ze binnenkort nodig had. We zochten meerdere keren in alle tassen die we bij ons hadden en gingen uiteindelijk de laatste winkels waar we geweest waren maar langs, om te vragen of ze het tasje gevonden hadden. Geen geluk (dachten we weer). Mijn moeder baalde natuurlijk wel, maar ach, we hadden een leuke dag gehad, dus ook daar kwamen we wel weer over heen. We belden mijn stiefvader, die ons toen op kon zoeken en vertrokken naar de carpoolplaats waar mijn auto stond.

Onderweg werden we ingehaald door een ambulance en brandweerauto. Bijna bij de carpoolplek aangekomen bleek er onlangs een ernstig ongeluk gebeurd te zijn. We mochten niet de parkeerplaats op en mochten ook niet dichtbij komen. Toen mijn stiefvader ging vragen wanneer ik mijn auto mocht halen, zag hij dat het ongeluk zelfs iemand fataal was geworden, er lag iemand toegedekt, de gewonden stonden bij de ambulances. Vreselijk natuurlijk en met een zwaar gevoel in ons hart, vertrokken we maar weer.

Gelukkig woont mijn zus vlakbij de plaats waar we waren, dus kon ik daar terecht om te eten, het zou nog wel even duren voor ik mijn auto zou kunnen halen. Toen wij zaten te eten belde mijn moeder op, het tasje wat ze kwijt was geweest zat gewoon in een tas die ze meerdere keren doorzocht had. En ik besefte: We hadden het tasje niet mogen vinden, het werd ons aan het zicht onttrokken. We waren behoed voor het betrokken raken bij, of toeschouwer zijn van, het ongeluk. Wat was (en ben) ik onze engelen dankbaar!

Ik reed later, voorzichtiger dan anders, terug naar huis, het ongeluk en de gevolgen nog spokend door mijn hoofd. Voor het slapen gaan, heb ik, heel bewust, alles nog eens de revue laten passeren in mijn hoofd. Ik stelde mij voor hoe er op het moment tijdens en na het ongeluk vele engelen onzichtbaar aan het werk waren geweest, kalmerend, troostend helend. En hoe de overledene, zo bruut uit zijn lichaam gerukt, onmiddellijk door hen opgevangen moet zijn. Liefdevol getroost en verder begeleid.
Want als onze engelen ons al behoeden voor het aanschouwen van zoveel leed, dan waren ze al zeker daar aanwezig geweest, op die plek, waar ze nog veel meer nodig waren.
Hierna viel ik rustig in slaap.

Uit de grond van mijn hart (en ik voel ze meelezen, over mijn schouder) dank jullie wel, lieve engelen, voor jullie liefdevolle aanwezigheid en hulp!

 Waarom niet voor een dag ons ongeloof afleggen?

Veel liefs,
Nadia

Geen opmerkingen:

Een reactie posten