De zelfmoord van Tim Ribberink
heeft mij, net als zovelen anderen, diep geraakt. Zoiets roept snel veel
boosheid op, maar zoals meestal, levert ons dit niets op. Als wij iets
positiefs willen halen uit zijn zo ontzettend tragische dood, dan zijn het de
lessen die hij ons leert.
Natuurlijk zouden kinderen en
jongeren moeten leren dat ze anderen niet zo mogen treiteren. Dat zij anderen
het leven niet zo zuur maken, dat ze het leven niet eens meer zien zitten. Veel
teveel kinderen worden nog dagelijks gepest.
Maar hoe kunnen onze kinderen
dat leren, als ze ons als voorbeeld zien? Vertel me eens, heel eerlijk, lukt
het jou om nooit een oordeel te vellen
over een ander? Lukt het jou om nooit iets slechts te zeggen over een ander?
Lukt het jou om nooit slecht te praten over iemand, achter zijn rug om?
Zo ja, goed gedaan! Je bent een
perfect voorbeeld voor je kinderen! Als zij “leren” pesten, hebben ze het in
ieder geval niet van jou. Jammer genoeg zijn er nog meer volwassenen in de
wereld waar zij een voorbeeld aan kunnen nemen.
Neem nu even iets heel actueels:
Zelfs op tv, bij verkiezingen, wordt er modder gegooid naar elkaar. Wordt er
lelijk gesproken en zelfs gelogen. Maar ook veel dichter bij huis komt je kind
het tegen. Als hij thuis nu écht niets negatiefs hoort, dan zijn er vaak nog
wel de roddelende juffen op het schoolplein, of de mama’s die hij hoort praten
over welke kindjes en ouders ze liever niet over de vloer hebben… Zo leert je
kind dat niet iedereen gelijk is, dat er altijd wel iemand buiten gesloten
wordt.
Ben je nu, net als ik, mens en
zeg jij ook wel eens iets “lelijks” over iemand anders? Ga daar dan eens heel
goed op letten, zeker als je kinderen in de buurt zijn, maar liever nog altijd.
Denk na voordat je (ver)oordeelt, tel tot 10 voor je iets zegt wat afbraak doet
aan iemand anders.
En leer je kind dat het zelf
niet stom is, maar ook een ander persoon niet. Leer ze, als ze oud genoeg zijn
om het te begrijpen, dat “normaal” zijn een illusie is, dat óf iedereen, óf niemand
“normaal” is. Iedereen is uniek en heeft zijn eigen krachten, jouw kind, maar
ook al die anderen. Dus ook die van dat, in jouw ogen, “asociale” gezin. Ook
dat kindje dat een beetje “anders” doet. Ook het kindje met de woedeaanvallen,
de “aparte buien”, de bril, het rode haar, noem maar op…
Leef je kinderen voor hoe je met
elkaar omgaat en zorg dat je jezelf altijd in de ogen kan kijken in de
overweldigend grote spiegel die Tim ons voorhield!
Liefs,
Nadia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten