Deze keer een wat persoonlijker
blog dan normaal. Meestal schrijf ik niet echt over mijn eigen leven, maar meer
over wat me opvalt, deze keer een les voor mij persoonlijk, die ook anderen wat
kan leren.
Zoals jullie in mijn bio hebben
kunnen lezen, was ik zwanger van de tweede. 3 weken terug hebben we ons tweede
wereldwonder mogen verwelkomen. Dat dit mannetje mij weer veel te leren heeft,
was mij al snel duidelijk.
Al tijdens mijn zwangerschap
merkte ik dat VERTROUWEN een sleutelwoord was. Ons kleine mannetje lag namelijk
nog lang in stuitligging. Ook nog toen de ruimte beperkt werd. Ik wist
intuïtief dat ik hem het vertrouwen moest geven dat hij zelf kon draaien, áls
hij dat wilde. Het kon immers ook zijn keuze zijn om zo geboren te worden.
Toen ik op een avond probeerde
contact met hem te maken, voelde ik dat hij nog in stuit lag, omdat hij bang
was dat ik zou denken dat hij net zo zou zijn en net zo ter wereld zou komen als
zijn grote broer. Onbewust had ik het scenario van mijn vorige bevalling al
vaak afgespeeld in mijn hoofd, in de hoop dat ik weer zo’n soort bevalling zou
krijgen, ik had immers een mooie bevalling gehad.
Ik heb hem uitgelegd dat ik heel
goed wist dat hij anders was dan zijn broer en dat hij perfect is zoals hij is.
Ik heb hem ook uitgelegd dat een stuitbevalling zowel voor hem als voor mij wel
moeilijker zou zijn, mogelijk zou het zelfs een keizersnede worden, waarbij ik
hem uitlegde hoe dat eruit zou zien en zou voelen voor hem. Ook legde ik uit
hoe een bevalling thuis kon zijn, minder fel licht, minder mensen, alleen papa
en de verloskundige, en hoe de sfeer thuis anders is dan in het ziekenhuis.
Ik liet echter wel de beslissing
bij hem, hij mocht kiezen of hij wilde draaien. Ik vertelde hem dat ik vertrouwde
op zijn oordeel, hij wist wat het beste voor hem was. Nog diezelfde nacht
voelde ik hem, heel langzaam, proberen te draaien. Toen ik de volgende dag een
echo kreeg, bleek hij “goed” te liggen!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik
in die periode niet alleen vertrouwen voelde, ook angst kwam regelmatig
voorbij, maar ik wist wel dat dit niet goed was en probeerde dat dus snel weer
om te zetten.
En toen werd hij geboren, onze
kanjer! Net als alle baby’s viel hij eerst af. Helaas was dit wat meer dan de 7
procent die “mag” van de verloskundigen, dus die gingen zich ermee bemoeien. Er
zou bij gevoed moeten worden. Hier was ik op tegen, want ons andere zoontje is
nogal allergisch, dus zo lang het goed gaat, wil ik hem zelf voeden. Bovendien
hadden ze hem en mij nog niet eens de kans gegeven om op elkaar afgestemd te
raken! De discussies hierover gingen een aantal dagen door, omdat ons kleintje
niet aankwam, maar zijn gewicht hetzelfde bleef. En iedere dag kreeg ik weer
een klap. '
Want ik voelde dat het goed kwam, dat hij tijd nodig had en dat ik
hem moest vertrouwen! Iedere dag werd mijn vertrouwen weer de kop ingedrukt,
maar iedere dag vond ik het later weer terug. Tot de dag dat ik kon laten zien
dat ik het bij het juiste eind had. Hij was aangekomen en niet zo’n beetje ook.
Dit heeft zich prima doorgezet en hij groeit zichtbaar heel hard nu.
In zijn korte leventje had ons
zoontje ons al twee keer laten zien dat wij hem moesten vertrouwen.
En toen las ik gisteren dit stuk, van Loes Ruesink*:
Lieve Papa en Mama,
Toen ik nog niet
geboren was namen jullie foliumzuur omdat jullie bang waren dat ik een open
ruggetje zou krijgen;
Toen ik net in de
buik van mama zat, vierden jullie dit feest niet met anderen omdat jullie bang
waren dat ik weg zou gaan;
Toen ik 20 weken in
je buik zat, deden jullie een echo omdat jullie bang waren dat mijn organen
niet goed zouden ontwikkelden;
Toen ik bijna
geboren zou worden, waren jullie bang voor de pijn die ik mama zou doen bij
mijn geboorte;
Toen ik net geboren
was werd er in mijn hiel geprikt omdat jullie bang waren dat ik misschien
allemaal afwijkingen zouden hebben;
Toen ik net geboren
was gaven jullie me vitamine K omdat jullie bang waren dat ik een bloedprop in
mijn hoofd zou krijgen;
Toen ik net geboren
was gaven jullie me vitamine D omdat jullie bang waren dat ik botontkalking zou
krijgen;
Toen ik een paar
maanden oud was gingen jullie me wegen en meten bij het consultatiebureau omdat
jullie bang waren dat misschien groter of kleiner zou zijn dan de andere
kinderen;
Toen ik een jaar was
kreeg ik regelmatig prikken omdat jullie bang waren dat ik allemaal ziektes zou
ontwikkelen;
Lieve papa en mama,
alles wat jullie doen is goed. Voor mij zou het leven alleen makkelijker zijn
als jullie wat meer vertrouwen zouden voelen hier op aarde.
Gelukkig
ging ik tijdens mijn zwangerschap niet uit van angst, maar het was wel een
enorme eye-opener, dit bericht.
Deze
les is er één voor velen van ons. Het rotsvaste basis-vertrouwen dat onze
kinderen in ons hebben, moeten wij hen ook terug geven. Zij zijn nog maar klein
en kunnen misschien nog veel niet, maar zij hebben prachtige zieltjes en weten zoveel.
Wij kunnen zoveel van ze leren en één van die dingen is dat vertrouwen, naast
liefde, de basis moet zijn voor onze band met hen.
Take
care,
Nadia
In één woord: PRACHTIG!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor het delen.
Dank je wel, Maaike!
BeantwoordenVerwijderen